باشگاه دانشجویان/
گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو»، یادداشت دانشجویی*؛ بیاد مادران چشم به راه فرزندان رشیدشان.
بیاد گریه های پنهان و نیمه های شب مادران چشم انتظار...
بیاد رنج پنهان پشت چین وچروک پدران داغ دیده...
بیاد روزهای سخت انتظار...
بیاد امید بازگشت ...
و بیاد لحظه ای رسیدنتان.
شرمنده ایم که این گونه پذیرایتان هستیم.
بادستانی پر از گناه، لغزش و اشتباه.
شرمنده ایم که ما این گونه ایم ای برادران.
شرمنده ایم که مادرانتان رنجیده خاطر هستند.
شرمنده ایم که پدرانتان بی تاب بودند.
شرمنده ایم که ما این چنین ایستاده ایم.
شرمنده ایم که خلوت تان را با مادرتان زهرا (س) وداع گفته اید تا دوباره برای دفاع از ناموس هایتان برگردید.
شرمنده ایم که ما را دارید.
شرمنده ایم که در نخوت، خواب آلوده ایم.
خوش امدین ای امید دل شکستگان.
امدنتان چه به موقع و چه تکان دهنده است.
امدنتان عجب حس زیبایی از زنده بودنتان است.
امدنتان نوید نگاه های روشنی بخش است.
امدنتان امید زنده ماندن ماست.
بنده جایگاهی ندارم که از اوصاف و احترامات این بزرگواران لب به سخن باز کنم، انچه که عیان است نیازی به بیان ندارد...خداوند به ما توفیق داد که حدود یکسال است با این۲۲شهید بزرگوار دانشجوی استانمان اشنا شده ایم و با زحمات خادمین، اطلاعات و زندگی این ۲۲شهید بزرگوار جمع آوردی شد و در ۱۳۹۳/۹/۱۸یادواره شهدای دانشجو استان را برگزار کنیم که شهیدان زرگوش و مرادحاصلی از این عزیزان بودند.
اینک که به روزها و ساعت تلاش ها و زحمت خادمین شهدایی که در این مدت یکسال خدمت این۲۲شهیدبودند؛ نگاه می کنم، حس می کنم که خداوند اخلاص عمل خیلی ها را پذیرفت و آمدن این دو بزرگ را هدیه ای برای قدردانی فرستاد، اینک حوائج خیلی از عزیزان براورده و دل مادران و خانوادهایشان شاد شد.
خدا را شاکریم برای حضورشان.
همیشه امدن شهدا مارا به فکر وامیدارد که کمی به خود آییم؛ این امدن ها بعد از سال ها، بی جهت نیست...
شهدا حرفهایی دارند برای ما...
از عمل‌مان
رفتارهای‌مان
سخنهای‌مان
نیت های‌مان
و تمام دارایی‌مان
ادعای پشت انقلاب ماندنمان
و اینکه سنگرها را خالی نکنیم...
این ها همه درد است
اینکه امده اند برای ما بهترین حضورهاست...
امدن یک شهید در واقع همان زنده شدنی است که قران وعده داده؛ این امدن شهدا و این حضور همه اش درد است، ما کاری کرده ایم که شهدا قیام کرده اند.
اینکه من نوعی به خودم بیایم و حواسم را جمع کنم....
امده اند بگویند: فلانی و فلانی....ما حواسمان هست.
و حتی اینکه فلانی که با نام ما در سنگر خدمت به شهدایی! تو هم حواست را جمع کن، تو هم حواست باشد...که پایت نلغزد ...کمی به خودمان بیایم که خیلی کوتاهی یا سکوت کرده ایم. حق این انقلاب و این ارمان ها این چنین بودن ها نیست.....
اینک ای بسیجی! ای هم سنگر! و هم لشکر، به پا خیزید که هنگامه قیام است...
ازخودشان می خواهیم که دستمان را بگیرند تا شرمنده خدا و انها نشویم.
مریم مهدیان، مسئول سابق خادمان یادمان هویزه
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است
ارسال نظرات