اکرم مهدوی، فعال دانشجویی دانشگاه صنعتی بیرجند در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجو در بیرجند، با اشاره به سیل های چند ماه گذشته در شهرهای مختلف و مرگ چندتن از هموطنان ما به علت بی تدبیری مسئولان، گفت: به نظر من معاون ستاد بحران شب گذشته در گفتگوی خبری پاسخ قانع کننده ای برای مردم نداشت و از عملکرد دستگاه ها ابراز رضایت کرد؛ اما این در صورتی است که مردم بحران ها را، بدون تدبیر مسئولین پشت سر می گذارند و گاهی جان عزیزانشان را از دست می دهند.
وی با بیان اینکه سالانه هزینههای کلانی برای برگزاری مانورهای امداد رسانی در مواقع بحران و همایشهایی در این زمینه در کشور پرداخت میشود تا مدیران آمادگی نسبی را در بروز حوادث داشته باشند، افزود: ولی بازهم شاهد آن هستیم که در بروز حوادث واقعی هنوز مسئولیتها مشخص نشده است و هر دستگاهی ساز ناکوک خود را میزند.
این فعال دانشجویی درباره فعالیت دستگاههای امدادی و خدماتی در حادثه سیلاب و طوفان که طی چند ماه گذشته در شهرهای مختلف رخ داد، بیان داشت: اینگونه بحرانها نشان میدهد که در زمینه مدیریت بحران در کشور با چالش بسیار اساسی مواجه هستیم و این حوادث به مسئولین برای چارهاندیشی مقابل به بحرانها هشدار میدهد.
مهدوی افزود: بحران و حوادث غیرمترقبه یک فرایند چند مرحلهای است که مرحله اول پیشبینی کردن مرحله بعد پیشگیری، مرحله سوم مهارکردن و مقابله با بحران و مرحله چهارم ترمیم و بازسازی است؛ اما هماهنگی و مدیریت واحد، حلقه مفقودهای است که در این مراحل وجود دارد.
وی در ادامه گفت: ارتقای سطح فرهنگ ایمنی در جامعه ما یک نیاز و ضرورت است و باید در همه بخش ها و در میان همه قشرها و گروه های سنی جامعه نهادینه شود.
این فعال دانشجویی با بیان اینکه در حال حاضر ما فاقد یک سیستم هشدار دهنده عمومی و اطلاعرسانی گسترده در این زمینه هستیم، بیان داشت: جزیره ایی عمل کردن دستگاه ها و سازمان های متولی یکی از علت های ضعف مدیریت بحران کشور است و با وجود اینکه سازمان های گوناگونِ دست اندرکار در این حوزه می توانند یک سیستم هشدار سریع را برای پیش بینی رخدادهای غیرمنتظره شکل دهند؛ اما جزیره ایی عمل کردن آن ها به عنوان مانعی بزرگ بر مسائل موجود در این راه می افزاید.
مهدوی نبود آگاهی مناسب در زمینه مدیریت بحران در جامعه را یکی از دلیل های عملکرد ضعیف آن دانست و گفت: در جامعه ما هنوز سطوح هشدار و آماده باش به طور رسمی تعریف نشده و مردم در این زمینه آموزش های لازم را ندیده اند و سامانه هشدار عمومی یا سیستمی که افراد در معرضِ خطر را آگاه سازد، وجود ندارد.