دردسرهای روحانی؛ داستان مردی که زیاد می‌خندید!

گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، «نُه دی، روز دفاع ملت ایران از خاندان رسالت، دفاع از نظام، قانون و دفاع از ولایت فقیه و ولی فقیه بود. امنیت امروز جمهوری اسلامی ایران در سایه برنامه‌ها و تدابیر رهبر معظم انقلاب تأمین شده است.» همین جملات کوتاه کافی بود تا تبعیدی‌های فضای مجازی برای روحانی چنگ و دندان تیز کنند. جماعتی که حالا سال‌ها است از کُنج نَمور شبکه‌های اجتماعیِ پدرخوانده‌هاشان تکان نخوردند، به تکاپو افتادند تا با نثار هرچه ناسزای آب کشیده و نکشیده به روحانی، نشان دهند هم‌چنان بی‌شمارند! اما مگر چه مطلب ویژه‌ای در سخنان روحانی وجود داشت که موجبات برآشفتن بی‌شماران از هشتاد و هشت به این طرف(!) را فراهم آورد؟ گناه روحانی چیست؟

داستان سبزهایی که معتدل شدند!

اظهارات هفته‌ی گذشته‌ی روحانی در مراسم میلاد رسول الله و در آستانه‌ی حماسه‌ی نهم دی ماه، اگر چه در جایگاه رییس جمهوری اسلامی ایران کاملاً معقول و منطقی می‌نمود، اما به مذاق هواداران مجازی ایشان ابداً خوش نیامد و حسابی خشم و عصبانیت‌شان را برانگیخت. همان‌ها که روزهایی آتش‌بیار معرکه‌ی بعد از انتخابات هشتاد و هشت بودند، و در کوران فتنه، کشور را تا لبه‌ی پرتگاه پیش بردند، و فی‌الجمله نماند از وطن فروشی و خیانت‌کاری، مُنکری که مرتکب نشدند. آتش افروزی‌شان پیش چشم است! با این همه بعد از روگردانی مردم از آن‌ها، گوشه‌ی فیسبوک و توییتر کِز کردند، و با این‌که به خوبی می‌دانند حنایشان در پیشگاه ملت رنگ باخته اما هم‌چنان لاف «بی‌شماری» می‌زنند! بعد از انتخابات ۹۲ اما، این جماعت نفوذگاه تازه‌ای برای بازگشت به آسمان سیاسی و عرض اندام دوباره پیدا کرد، لحاف اعتدال پوششی بود که توانستند زیر آن پنهان شده و خود را از هواداران دکتر روحانی رییس جمهور تازه‌ی ایران جا بزنند! به این ترتیب جماعتی که تا دیروز کفِ خیابان آشوب کرده و سطح زباله آتش می‌زدند، نقاب حمایت از دولت زدند و یک‌شبه معتدل شدند!

جامه‌دران آنان در حمایت از روحانی از همان ابتدا رنگ ریا داشت، این‌که چگونه ممکن است اوباشی که تا دیروز کمر به جنگ با مردم و نظام سیاسی مورد حمایت‌شان بسته بودند، شولای حمایت از رییس جمهور قانونی آنان به تن کنند؛ مطلب مشکوکی بود که بوی توطئه داشت. مروری بر همه‌ی دو سال به اصطلاح حمایت آنان از آقای رییس جمهور و دولت فخیمه، نشان می‌دهد به قول قدیمی‌ها هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی‌گیرد! حمایت از روحانی دُکّان تازه‌ی آن‌ها است! این جماعت که به خوبی از محبوبیت پایین رییس دولت یازدهم در میان توده‌های مردم آگاه بودند، فرصت‌طلبانه پُشت ایشان درآمد و با لوگوی هواخواهی دولت حسابی کاسبی کرد!

روحانی چه می‌گوید؟

برخلاف تصورات جماعت «خود بی‌شمار پِندار» که با رؤیای مصادره‌ی آقای رییس جمهور نقاب طرفداری دولت را به چهره زدند، بررسی مواضع روحانی در بیشتر از سی سال گذشته نشان می‌دهد، وی در تمام این سال‌ها مرزبندی روشنی با ضد انقلاب و عناصر برانداز در برهه‌های مختلف تاریخ معاصر داشته و سخنرانی روز سه شنبه‌ی گذشته‌ی وی نیز در همین چارچوب قابل ارزیابی است. به عنوان نمونه وی در شانزدهم دی ماه سال هشتاد و هشت، یعنی تنها چند روز بعد نمایش با شکوه مردم، حماسه‌ی نُهِ دَه را، «پاسخ قاطع ملت به معاندین و ضدانقلاب» دانسته بود.  او که آن روزها رییس مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بود، راهپیمایی نهم دی ماه را ناشی از خشم و هیجان شعله‌ورشده‌ی مردم از «هتک حرمت عده‌ی اندکی فریب خورده علیه عاشورا» دانسته بود.

وی هم‌چنین در کوران حوداث سال هفتاد و هشت و در راهپیمایی مردم در بیست و سوم تیرماه همان سال، با بیان اینکه هیچ کجای دنیا این دست تحرکات آشوب‌طلبانه تحمل نمی‌شود، گفته بود: «این‌ها پست‌تر از آن هستند که برانداز نام گیرند!» وی هم‌چنین در ستایش از عملکرد نیروهای مردمی بیان داشت: «از نیروی انتظامی به خاطر تلاش‌های شبانه‌روزی‌اش در این چند روز، از نیروی عزیز و قهرمان بسیج و همچنین پرسنل بیدار وزارت اطلاعات تشکر، سپاسگزاری و قدردانی نمایم که تلاش و فعالیت فوق‌العاده‌ای در این چند روز داشته‌اند.»

گناه روحانی چیست؟

دل بستن آشوب‌طلبان و هواداری‌ از شیخ حسن روحانی، اگرچه از خواب و خیال‌هایشان برای کاسبی و باج‌گیری از رییس جمهور حکایت داشت، اما نمی‌توان از نقش رفتار بعضاْ دوپهلوی ایشان در امیدوار کردن ضدانقلاب چشم‌پوشی کرد. دلیل آن‌که دشمنان مردم شانس مصادره و یا سهم‌خواهی از روحانی را آنقدر زیاد دیدند که دست به کار شدند، بی‌تردید به برخی مواضع مبهم و غیرشفاف وی مربوط است، اینکه آقای رییس جمهور به اقتضای عوام‌فریبی و یا برخی رفتارهای پوپولیستی از اتخاذ مواضع صریح و روشن خودداری می‌کنند، دشمنان مردم را نسبت به مصادره ایشان امیدوار کرده است. مع‌الاسف این امیدواری تنها منحصر به ورشکستگان جنبش سبز نیست؛ مواضع پُر از لبخند ایشان و زانوزدن دستگاه دیپلماسی در برابر راهزنان بین المللی و زورگویان جهانی زبان آن‌ها را هم در برابر ملت بزرگ ایران دراز کرده است.

روحانی و دولت روحانی در تمام دو سال گذشته آنقدر خندیده که امروز در برابر خصومت تصاعدی امریکایی‌ها در پسابرجام، سکوت کرده و منفعل مانده است. در ماجرای تعامل با شیوخ بنی سعود نیز عملکرد منفعلانه‌ی دولت فخیمه تنها دردهای مردم را افزایش داد. روحانی در حالی با تأخیر فراوان سرانجام حاضر شد اقدام وحشیانه‌ی سعودی‌ها را محکوم کند، که در کنار آن باز هم برای ایرانی‌ها خط و نشان کشید. در حالی که امریکایی‌ها و شکم‌پرستان بنی سعود هم مثل دشمنان داخلی مردم، از مواضع چند پهلو و خنده‌های اغلب غیرمُوجه حسابی کاسبی کردند، روحانی در عوض اساسی از خجالت دلسوزان و کارشناسان در آمده است! وی تمام خشم و قاطعیت خود را در بیشتر از دو سال گذشته بر سر منتقدین ایرانی خالی کرده است، یعنی کسانی که دلسوزانه به آقای رییس جمهور  نسبت به ادامه‌ی وادادگی و انفعال در برابر دشمنان قسم خورده‌ی مردم هشدار داده و ایشان را به اقتضای امر به معروف، پند گفتند. با این همه نه تنها گوش شنوایی پیدا نکردند، که با تُندی و پرخاشگری روحانی مواجه شدند. شاید اگر روحانی و دولتش کمی کمتر خندیده بود، نه آن مواضع انقلابی اخیرش عجیب می‌نمود نه یانکی‌ها در غارت اموال ایرانی‌ها این‌ همه دلیر می‌شدند.