از روزه تا روضه دانشگاه صنعتی جندی شاپور

اخبار دانشگاهی را از «کانال اخبار دانشگاهی SNN.ir» دنبال کنید

گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو، یادداشت دانشجویی؛* می‌خواهم یادداشتی توصیفی بنویسم از حال و هوای دانشگاه و خوابگاه دانشجویان جندی شاپور دزفول در این ماه پربرکت رمضان. یادداشتی در وصف سحر تا افطار از برکتی که همه دانشجویان را یک رنگ و دوشادوش می‌کند بر سر سجاده عبادت.

که اگر وضو دست و پای و صورت را می‌شوید، این روزه است که زبان و چشم و گوش و هر آنچه از عهده وضو بر نمی‌آید را تزکیه می‌کند و در ضیافتی زمینی از جنس عند ربهم یرزقون شور ایمان می‌آفریند که اگر قدر بدانیم این خوان رنگین علم و ایمان را؛ اما بدا به حال مسئولانی که در این کویر فرهنگی، دانشگاه جرعه‌‌ای از شب‌های قدر را منعم نیست.

در جمهوری اسلامی و به خصوص در دانشگاه‌های به اصطلاح اسلامی آن، روضه فرهنگ مانند روضه اباعبدالله (ع) است.

چنانچه در هیچ مراسم ذکری، نمی‌شود از ظلمی که در پس جهالتی بر امام حسین (ع) روا داشته‌‍‌اند نگفت، ظلم به فرهنگ در جمهوری اسلامی را هم حکایتی مشابه است.

 آن اسلامی که سر از بدن مبارک امام حسین (ع) جدا می‌کند می‌تواند الگویی نیز برای ذبح فرهنگ انقلابی ارائه دهد، هر چند 1400 سال با هم فاصله داشته باشند. چراغ‌ها را خاموش کنید تا روضه‌ی معاونت فرهنگی را بخوانیم!

همانگونه که حوزه خدمات دانشگاه، قطع درختان دانشگاه را در راستای وظایف خود تعریف کرد و شد آنچه شد؛ سه سال است محافظه‌کاری نیز همه نهال‌های اراده و امید را برخلاف شعار دولتی ذبح کرده است و آنچه مانده است تنه‌هایی هستند به اسم کانون‌های فرهنگی و انجمن‌های علمی که بدون شاخه و برگ همچون عمودی نمادین مانده‌اند.

 در این سه سال هرگاه نامه‌ای و یا یادداشتی و یا خبری در اعتراض به این بوی گند فرهنگی دانشگاه نوشته شده است، با ژستی پلیسی و امنیتی دست خط‌ها را دنبال ‌کرده‌اند تا فعالان فرهنگی و صنفی را به سوی درهای کمیته انضباطی راهی کنند.

 این سیاستی است که با بیرون راندن مسئولین قبلی معاونت فرهنگی شروع شد و الان به دانشجویان رسیده است

آن وقت که معاون قابل تقدیر وزارت علوم و کارشناس فرهنگی برگزیده کشوری در دانشگاه به جرم تکلیف‌شناسی تخطئه شدند و انبار دانشگاه شد محل تبعید مسئولان تکلیف‌گرا، کسی از این مسئله انتقادی نکرد که مبادا برچسب تلاش در جهت مقابله با مدیریت جدید به او نزنند.

غافل از آنکه اگر راه را بر تکلیف‌گرایان ببندند، آن‌ها را توقفی نخواهد بود. که این روضه نیز همانند همه روضه‌های دیگر، خون و شهادت را هم دارد.

شهید سید مجتبی ابوالقاسمی تکلیف‌گرایی را به رخ همه محافظه‌کارانی کشید که یکسال وی را از مسئولیتش در این معاونت برکنار کرده بودند تا تأثیری نگذارد.

این جاست که باید در تبیین و تکریم مظلومیت وی مجلسی برپا کرد که خود روضه‌ای جدا می‌طلبد برای آن‌ها که نمی‌دانند چرا در وصف سید، مظلوم می‌گویند.

محافظه‌کاران بر خلاف تکلیف‌گرایان تهدید محورند و همت‌های پست و چشمان کم‌سو دارند.

نه خود پرمغزند و نه می‌گذارند مغزهای دیگر مستعد شوند

کار فرهنگ آن جا گره می‌خورد که محافظه‌کاران بزرگترین تهدید متوجه خود را تکلیف‌گرایان بدانند که موجب تقابلی داخلی در عرصه مدیران می‌شود.

آن‌ها قابلیت‌های زمان و مکان و استعدادهای دانشجویان را در انجمن‌های علمی و کانون‌های فرهنگی نادیده گرفته‌اند و هرگاه در رودربایستی با هرچه شعار سال است قرار می‌گیرند و لازم است خوشبو کننده‌ای در این هوای مشمئزکننده فرهنگی اسپری کنند، روابط عمومی را در برجسته‌سازی به کار می‌گیرند و از هیچ نشست‌ خبری‌ و مصاحبه‌ای در تعریف از معاونت پژوهشی به عنوان پوششی برای معاونت فرهنگی و اوضاع سیاست‌زده دانشگاه فروگذار نمی‌کنند.

آنچنان الزام صنعتی بودن دانشگاه است را در ادعای لبیک گویی به اقتصاد مقاومتی پررنگ می‌کنند که دیگر وقتی برای جوابگویی فرهنگی باقی نماند تا طرح توسعه‌ای کاریکاتوری در دانشگاه اجرا شود.

طرحی که چرخ‌هایش آن‌قدر سریع به چرخش افتاده‌اند که له شدن دانشجویان زیر آن‌ها امری تجربه شده است.

دیگر اهمیتی ندارد که دانشجویی بدون داشتن پول خوابگاه، به بیرون رانده شود. دیگر اهمیتی ندارد که هزینه‌های خدمات دانشجویی دو سه برابر شود. آنچه مهم است، گزارش‌های خوش رنگ و لعابی است که در جلسات بروکراتیک خوانده می‌شود.

بازی با اسم شهدایی است که باید برایمان پوششی باشند آنگاه که حتماً باید در دید رسانه‌ها از محل شهادت شهدای جنگ تحمیلی در خوابگاه پردیس دانشگاه جانمایی شود تا عناوینی چون «سرباز هشت سال دفاع مقدس» خوش قواره‌تر به نظر آید و این یکی به میخ و یکی به نعل زدن‌ها آنچنان است که گویی می‌توان از شهدا حرف زد و اهل مبارزه با فقر و فساد و تبعیض و اختلاف طبقاتی هم نبود.

شهدا آدم‌های تکلیف گرایی بودند نه محافظه‌کار و تکلیف‌گرایان را به شهادت راهی است آنگاه که محافظه‌کاران را از معاونت فرهنگی به عنوان نماینده وزیر منصوب می‌کنند!

 احمدی، فعال دانشجویی

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است