انتقاد داریوش سجادی از اظهارات اخیر هاشمی رفسنجانی/ کاستن از بودجه دفاعی امنیت مردم را هدف را قرار می‌دهد

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، داریوش سجادی از فعالین سیاسی خارج از کشور در یادداشتی با اشاره به اظهارات اخیر هاشمی رفسنجانی نوشت:« آقایان ظاهراً متوجه نیستند عظیم ترین سهم بودجه هر کشور بودجه نظامی است که حجم بالائی از درآمد کشور را در حوزه تسلیحاتی جهت تقویت و تضمین امنیت ملی می بلعد و از این طریق مانع از آن می شود تا بسترهای عمرانی و صنعتی و زیر بنائی کشور برخوردار از آبشخور و منابع لازم و تضمین شده جهت بازسازی و پیشرفت باشد.»

متن کامل این یادداشت بدین شرح است:

سایت آقای هاشمی رفسنجانی سخنانی مغفول مانده از اظهارات ایشان در اجلاس آموزش و پرورش را منتشر کرده که می تواند حاکی از بی اطلاعی یا تجاهل ایشان از تحولات سیاسی ـ اقتصادی و نظامی بین المللی در تاریخ معاصر جهان باشد.

مطابق اظهارات آقای هاشمی:اگر می بینید آلمان و ژاپن این روزها هنوز محکم ترین اقتصاد دنیا را دارند اینها بعد از جنگ جهانی دوم و محروم و ممنوع شدن از اینکه که نیروی نظامی داشته باشند - خوب نیروهای نظامی بیشترین خرج های را در کشورهای در حال جنگ می بردند -  پول هایشان آزاد شد و رفت دنبال کارهای علمی تا اقتصادی علمی و دانش بنیان برای خودشان درست کردند. آسیب پذیر هم نیستند!

اظهارات آقای هاشمی را در خوش بینانه ترین حالت می توان تمثیلی از خوانش «آیه سکر» تلقی کرد که طی آن در قرائت «یا ایها الذین آمنوا لا تقربوا الصلاة و انتم سکاری» رندانه توصیه «به نماز نزدیک نشوید» را بدون توجه به تبصره «در حالت مستی» تجویز می کنند!

البته اظهارات آقای رفسنجانی مسبوق به سابقه است و پیش از ایشان در دی ماه 92 آقای محمود سریع القلم نیز با موضعی مشابه با اظهارات آقای هاشمی فرمودند:«در ذات استقلال سیاسی، تعامل توام با اعتماد به نفس است. فقدان تعامل با اندیشه‌های متفاوت موجب ضعف و ناتوانی است. آیا برازنده ژاپن یا آلمان ... است که بگوید علاقه‌ای به تعامل ندارند؟ چون اعتماد به نفس دارند، تعامل می‌کنند. هم اثر می‌گذارند و هم اثر مثبت و سازنده را می‌پذیرند»

شخصاً و بقامت بضاعت خود در همان تاریخ و در پاسخ به دواعی آن روز آقای سریع القلم و داعیه امروز آقای رفسنجانی بر این نکته ابرام ورزیده و می ورزم که:ایشان ظاهراً متوجه نیستند که ژاپن یا آلمان اعتماد بنفس و تاثیر و تاثر و تعامل خود در نظام بین الملل را قبل از هر چیز مدیون امنیت شانند. همان چیزی که از بدو پیروزی انقلاب اسلامی و تاسیس جمهوری اسلامی، دولت ایالات متحده از طریق تهدید های نظامی و تحریم های اقتصادی و جنگ 8 ساله و قرار دادن ایران در بحران امنیتی جمهوری اسلامی را محروم از آن نگاه داشته.

آقایان ظاهراً متوجه نیستند چه چیزی باعث شد تا آلمان و ژاپنی که بعد از جنگ جهانی دوم ویرانه ای بیش نبودند در عرض کمتر از 20 سال بتوانند بار دیگر بر روی پای خود ایستاده و آلمان و ژاپن صنعتی نوین را روی ویرانه های جنگ جهانی دوم بازتولید کنند!

آقایان ظاهراً متوجه نیستند عظیم ترین سهم بودجه هر کشور بودجه نظامی است که حجم بالائی از درآمد کشور را در حوزه تسلیحاتی جهت تقویت و تضمین امنیت ملی می بلعد و از این طریق مانع از آن می شود تا بسترهای عمرانی و صنعتی و زیر بنائی کشور برخوردار از آبشخور و منابع لازم و تضمین شده جهت بازسازی و پیشرفت باشد.

آقایان ظاهراً متوجه نیستند در آلمان و ژاپن «عدو شد سبب خیر» و ایالات متحده با تحمیل شرایط خود به این دو کشور مغلوب شده در جنگ اولاً ایشان را محروم از داشتن ارتش ملی کرد که همین امر به خودی خود حجم بالائی از نقدینگی را که قهراً باید صرف تسلیحات و ارتش ملی می شد بنفع حوزه های عمرانی و صنعتی و زیر بنائی در این دو کشور آزاد ساخت و از سوی دیگر با قرار گرفتن این دو کشور در زیر چتر امنیت اتمی آمریکا در دوران جنگ سرد، ظرفیت های عمرانی و بازسازی بُن و توکیو توانست بدون دغدغه امنیتی و در آرامش و انبساط خاطر صرف بازتولید آلمان و ژاپن امروزی شود.

آقایان ظاهراً متوجه نیستند اگر چنین فرصتی به جمهوری اسلامی هم داده می شد تا در فضائی بدون دغدغه «ناامنی و جنگ» ظرفیت ها و توانائی ها و سرمایه های ملی خود را بجای هدایت ناخواسته و قهری در مجرای «نظامیگری بمنظور تضمین بقا» صرف امور عمرانی و زیر بنائی می کرد مطمئناً اکنون ایران نیز می توانست شانه به شانه همان «آلمان و ژاپن مستظهر به امنیت آمریکا» همآوردی کند.جز آنکه در این میان اظهارات آقای هاشمی رفسنجانی را دالی بر مدلول «کمرنگ کردن نقش سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» به عنوان قدرتمندترین بازوی نظامی ـ سیاسی ایران و جدی ترین خاکریز در مقابل سیاست های تعامل گرایانه و بعضاً سازش طلبانه الیگارشی پراگماتیسم های متصل به هاشمی و همزاد ایشان (روحانی) در ساختمان پاستور بتوان محسوب کرد!