سبزعلیپور:
به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، محمدرضا سبزعلیپور ریاست مرکز تجارت جهانی ایران و رئیس شورای سیاستگذاری اقتصاد مقاومتی و بخش خصوصی در نشست (اقتصاد، امنیت و سرمایه گذاری) طی سخنانی در جمع مدیران، صاحبان صنایع و سرمایه، فعالان اقتصادی و دانشگاهیان گفت: رفع مشکلات و نابسامانی های اقتصادی، بهبود معیشت مردم و گسترده تر شدن سفره های آنان و همچنین آرامش ایران و ایرانی همه و همه در گرو امنیت اقتصادی است.
وی افزود: کشورهای در حال توسعه جهان از جمله ایران برای رونق دهی به اوضاع اقتصادی، ایجاد اشتغال و دستیابی به رشد و توسعه پایدار اقتصادی با کمبود منابع سرمایه گذاری و کمبود درآمد های ارزی روبرو هستند. جبران عقب ماندگی و دستیابی به توسعه پایدار، نیازمند سرمایه گذاری برای بهره جویی از مزیتهای نسبی و تواناییهای بالقوه اقتصادی است. در فرآیند جهانی شدن، سرمایه نیز با سهولت قابل نقل و انتقال است. اما سرمایه گذاران به دنبال کسب سود بیشتر و مکانی امن برای سرمایه گذاری خود می‌باشند. با اشباع سرمایه گذاری در کشور های پیشرفته صنعتی، نرخ بازده سرمایه گذاری در این کشورها رو به نزول رفته و سرمایه گذاران همواره در صدد بهره جویی از فرصتهای تازه با بازده بیشتر هستند.
علیپور اظهار داشت: چنانچه امنیت سرمایه گذاری در کشور های در حال توسعه و اقتصادهای در حال گذار تضمین شده و بستر قانونی لازم فراهم شود، فعالان اقتصادی داخلی با همکاری سرمایه گذاران بین‌المللی میل و رغبت بیشتری برای حضور در اینگونه بازارها را خواهند داشت. این امر به کشورهای میزبان سرمایه نیز فرصت بهره گیری از مزیتهای نسبی، رشد اقتصادی، اشتغال زایی و دستیابی به دانش و فناوری روز برای تولید کالاهای رقابتی در عرصه بین‌المللی را می‌دهد. بنابر این، تسریع در ورود سرمایه گذاری های خارجی، منافع متقابلی را برای کشورهای میزبان و سرمایه‌گذاران داخلی و بین‌المللی به‌دنبال خواهد داشت. برهمین اساس از کمبود سرمایه در مباحث اقتصادی به‌عنوان یکی از مهمترین عوامل توسعه نیافتگی یاد شده است. به‌عبارت دیگر، رشد و توسعه اقتصادی بدون انباشت سرمایه امکان پذیر نخواهد بود؛ بگونه ای که غالب صاحب نظران برجسته دلیل توسعه نیافتگی بسیاری از کشورها را کمبود درآمد و منابع مالی و در نتیجه سرمایه گذاری ناچیز اعلام کرده اند.
لکن راجع به این موارد بسیار سخن گفته ایم و همه شما عزیزان بیش از من در این خصوص اطلاعات دارید زیرا همه می‌دانیم که مشکلات ساختاری و بنیادی که ریشه اقتصادی دارند، شامل کاهش تولید و فروش نفت، کاهش سرمایه گذاریهای دولتی، تعیین دستوری نرخ سود بانکی، نرخ بالا و بی‌ثبات رشد حجم نقدینگی، کاهش ارزش پول ملی و جهش نرخ ارز و... چندین مورد دیگر می‌باشد و بحث تحریمها و فشارهای خارجی و مشکلات حادث شده از این گذر هم کاملاً روشن بود و جای شرح و توضیح ندارد. لکن نحوه تعامل با جهان و همچنین اختلافات سیاسی با کشورها مسئله ای حاکمیتی است و از عهده ما خارج بوده و با سخنرانی و جلسه فعالان اقتصادی هم تغییر نمی‌کند فلذا این موضوع نیز از بحث امروز ما خارج است اما تنها موردی که برای فعالیت فعالان اقتصادی بسیار مهم است و موضوع مورد نظر اینجانب جهت طرح در این جلسه می‌باشد موانع و مشکلاتی است که ریشه در موضوعات سیاسی و اختلافات جناحی و شخصی دارد.
رئیس شورای سیاستگذاری اقتصاد مقاومتی و بخش خصوصی تأکید نمود: کشور ما ایران، برای غلبه بر مشکلات و رشد و توسعه اقتصادی نیازمند فضای آرام سیاسی و امنیت اقتصادی می‌باشد زیرا چنانچه همه ابزارهای رشد و حتی منابع عظیم مالی در اختیارمان باشد اما فضای سیاسی کشور ملتهب باشد مطمئنا هیچگونه حرکت مثبتی رخ نخواهد داد ولیکن اگر فضای سیاسی آرام باشد قطعاً سایر ابزارهای رشد و توسعه اقتصادی نیز مهیا خواهد شد. اینکه هر کس منافع شخصی و جناحی خود را بر منافع کشور و مردم ترجیح دهد، اصلا کار پسندیده و معقولی نیست و بنوعی خیانت محسوب می‌شود، زیرا در این صورت سنگ روی سنگ بند نمی‌شود!! اینکه جمعی برای سهم خواهی بیشتر با گروهی دیگر درگیر شوند و برای منافع شخصی خودشان، چوب لای چرخ همدیگر بگذارند عاقبتی جز ضربه زدن به نظام و نابود کردن پایه های اقتصاد ایران چیز دیگری به ارمغان نخواهد آورد.
وی تصریح نمود: سرمایه و سرمایه گذار همانند آهوانی هستند که بدنبال فضای امن و آرام می‌گردند و کوچکترین نا امنی، آنها را فراری می‌دهد از همین رو فعالیت اقتصادی نیازمند امنیت اقتصادی و فضای آرام سیاسی می‌باشد و در این صورت موفقیتهای اقتصادی نمایان خواهد شد اما اگر مدام شاهد درگیریهای سیاسی و بخور بخورهای شخصی باشیم و هر روز گروهی خود را دلسوز و گروه دیگری نگران کشور، جمعی خود را مدعی مردم .... و اخیرا هم برخی خود را دلواپس و آن دیگری نیز دلاور میهن و ملت بدانند فقط کشور را دچار حرج و مرج می‌کنند و مشکلی بر مشکلات موجود می افزایند ولا غیر. لکن اینجانب نیز از همین تریبون اعلام می‌کنم که همه فعالان اقتصادی ایران هم دلواپس هستند اما دلواپس و نگران آرامش و امنیت اقتصادی خود و کشور، نه چیز دیگری زیرا بدون آرامش سیاسی و امنیت اقتصادی، صنعت و تجارت و سایر بخشهای اقتصادی کشور مرده ای بیش نخواهند بود و جانی برای حرکت نخواهند داشت. دقیقا می‌دانم تنها خواهشی که همه فعالان اقتصادی ایران از دولت و جناحهای سیاسی دارند این است که منافع ملی را بر منافع شخصی و جناحی ارجح بدانند و با دلسوزی و همکاری با هم، قدمهای مثبتی را در جهت ساختن ایرانی امن و آرام بردارند تا موفقیتهای اقتصادی نیز بیش از پیش
محقق و نمایان شود.
سبزعلیپور در ادامه گفت: دلیل اینکه امروز در سخنانم بدون مقدمه به بحث امنیت اقتصادی پرداختم این بود که چهارشنبه در دادسرا بودم که بطور اتفاقی یکی از بزرگترین فعالان اقتصادی ایران را که همه ما ایشان را به نیکی می‌شناسیم را دیدم که با لباس زندان و یک جفت دمپایی پلاستیکی و با دستهای بسته آنهم با چند محافظ از شعبه بازپرسی بیرون آمد و با من چشم تو چشم شد!!! کارفرما و صاحب صنعتی با بیش از نیم قرن سابقه درخشان و با ده هزار پرسنل!!
باور کنید بعد از اینکه وی را دیدم دلم عجیب گرفت و حدود10 الی 15دقیقه کنار خیابان داخل خودرو گریه کردم!! گریه من، به حال آن بنده خدا، به حال همه فعالان اقتصادی با آبرو، به حال اقتصاد ایران و درکل به حال امروزمان بود که چرا به چنین روزی رسیده ایم که بزرگان صنعت و اقتصاد کشورمان را باید در زندانها جستجو و پیدا کنیم!! چرا کشوری با این قدمت تاریخی و با این همه ثروت خدادادی باید در مشکلات و نابسامانی های اقتصادی غرق شود؟ چرا آدم با آبرو، با شخصیت، کارآفرینی نمونه و خیری بزرگ همچون ایشان را باید فقط و فقط بجرم بدهی بانکی زندانی کنیم؟
وی اضافه کرد: آلمان و ژاپن و آمریکا و چین و.... سایر کشورهای قدرتمند جهان بر روی پر و بال های بلند فعالان اقتصادی خودشان به اوج قدرت صنعت، تجارت و سرمایه جهان رسیده و بازارهای جهان را تسخیر کرده اند آنوقت ما چه؟ یک قیچی در دست گرفته ایم و پر و بال فعالان بزرگ و با آبروی اقتصادی کشورمان را قطع و آنان را داخل قفس می اندازیم و توقع داریم که اقتصادمان قوی و قدرتمند شود!!! آیا وقتیکه چند سال پیش شرکتهای بزرگ خودروسازی آمریکا همچون (فورد و جنرال موتورز و کرایسلر) دچار بحران شدند و تا مرز ورشکستگی هم پیش رفتند، مدیران آن شرکتها بازداشت و محبوس شدند؟ نه خیر، نه تنها حبس نشدند، بلکه دولت آمریکا به آنها کمک مالی کرد تا از بحران خارج شوند که با همین حمایتها و حسن مدیریتی که داشتند مجدداً پر و بال درآورده و امروز به یکی از بزرگترین صادرکنندگان خودرو در جهان مبدل شده اند. آیا اگر مدیران آن شرکتها را محبس کرده بودند امروز دوباره آن شرکتها می‌توانستند به بزرگترین صادرکنندگان خودروی جهان تبدیل و بازارهای کشورهای سراسر دنیا را تسخیر کنند؟ هرگز چنین اتفاقی نمی افتاد و این شرکتها نیست و نابود می‌شدند.
علیپور افزود: اما در ایران و در کشور عزیز خودمان، مسئولین ذیربط اصلاً اهمیتی به مشکلات فعالان اقتصادی نمی‌دهند و بجای اینکه دست کارآفرین زمین خورده را بگیرند و او را از زمین بلند کنند متأسفانه یک پا هم روی او می‌گذارند تا له و لورده شده و شر آن از سر آقایان کم شود!! تا کارآفرینی دچار بحران می‌شود بجای کمک به او، متأسفانه سریع السیر برای اموال او نقشه می‌کشیم که اگر او را حبس و تحت فشار بگذاریم می‌توانیم اموال و دارائی هایش را تصاحب کنیم!! شما را بخدا قسم تان می‌دهم که منافع ملی را در نظر داشته باشیم و زمین خورده ها را از زمین بلندشان کنیم تا اقتصاد ایران از زمین بلند شود نه اینکه فقط به فکر پر کردن جیب خودمان باشیم، پس برای اموال و دارائی های فعالان اقتصادی کشورمان نقشه نکشیم. اقتصاد مریض ایران را همین کارآفرینان و فعالان اقتصادی باید درمان کنند آنان می‌توانند در ایران سرمایه گذاری کرده و سرمایه خارجی را به کشورمان سرازیر نمایند، آنان می‌توانند تولید و صادرات را راه بیاندازند، هر یک آنان می‌توانند هزاران شغل ایجاد کرده و نه تنها هزاران سفره پهن کنند بلکه با ایجاد اشتغال باری از روی دوش دولت برداشته و از وقوع معضلات اجتماعی جلوگیری نمایند. هریک ازکارآفرینان و فعالان اقتصادی بزرگ ایران؛ هویتها، شناسنامه ها و برندهای گرانقیمت کشورمان هستند، آیا عقل حکم می‌کند که ما هویتها، شناسنامه ها و برندهای کشورمان را با دست خودمان نابود و ایران عزیزمان را بی هویت و غرق در مشکلات اقتصادی کنیم؟
وی در ادامه اظهار داشت: غالب کارخانجات و مجموعه های بزرگ اقتصادی و برندهای برتر امروز ایران که ما به وجود تک تک آنها افتخار می‌کنیم حاصل ایده های بزرگ، زحمات و دسترنج فعالان اقتصادی قدیم ایران می‌باشد که اگر آنان چنین همت بزرگی نداشتند ما امروز ایران خودروها و سایپاها، گروه صنعتی بهشهرها، مینوها، ذوب آهن ها و فولاد سازی های بزرگ، داروسازی های مشهور، واگن سازی پارس ها، آذر آب ها، ماشین سازی های بزرگ (همچون اراک)، تراکتورسازی ها، الیاف ها و پلی اکریل ها، کارخانجات سیمان شناخته شده و نام آشنا، هتلهای بزرگ استقلال (هیلتون) هما (شرایتون) لاله (کنتینانتال) آزادی (هایت) و...، یک و یک ها و مهرام ها، بیسکویت های گرجی ها و ویتاناها، بوتان ها، شیشه قزوین ها، پارک ارم ها، بانک صادرات ها، شهرک غرب و اکباتان ها و صدها یا هزاران برند بزرگ دیگر که مجال ذکر نام تک تک آنها در این زمان کم برایم میسر نیست. هر چند که بسیاری از این برندهای بزرگ و آبرو و اعتبار صنعت و اقتصاد ایران را با سوء مدیریتها، نابود و یا کمرشان را شکسته ایم از جمله: گروهای کفش وین، بلا و ملی، کاشی ایرانا، ارج، آزمایش، مبلیران، اتمسفر، چیت سازی، ماشین سازی تبریز، هپکو، فروشگاههای زنجیره ای قدس (کوروش) و صدها مجموعه دیگر اقتصادی را!!!
حال سوال مهم این است که اگر فعالان و کارآفرینان بزرگ اقتصادی، این مجموعه ها را ایجاد نکرده بودند، ما امروز چه داشتیم و به چه برندهایی می‌خواستیم افتخار کنیم؟ و درگیر چه مشکلات بزرگ اقتصادی می بودیم؟
علیپور تصریح نمود: اکثر فعالان بزرگ اقتصادی، دین خودشان را به انقلاب ادا کرده و خیلی از همین کارآفرینان با امام خمینی (ره) آشنا بوده و بی سر و صدا کمکهای مالی خود را برای آغاز و پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی به امام خمینی (ره) در نجف و پاریس می‌رساندند و پس از پیروزی انقلاب نیز پشتیبانی جنگ را برعهده داشتند. در ایام انتخابات ریاست جمهوری نیز آقایان کاندیداها از جمله آقای روحانی، جهت پوشش هزینه های میلیاردی تبلیغات خود، دست بسوی همین فعالان بزرگ اقتصادی دراز می‌ردند. آیا الان انصاف این است که چون کارمان با کارآفرینان و صاحبان صنایع و سرمایه تمام شده پس آنان را مثل دستمال کاغذی دور بیاندازیم؟ نه خیر اصلاً انصاف نیست. زیرا فردایی هم در پیش است.
بنده به ریاست محترم جمهوری عرض می‌کنم: جناب آقای روحانی انتخابات ریاست جمهوری نزدیک است آیا برای تبلیغات دیگر به پول صاحبان صنایع احتیاج نداریم و شاید چون ثروتمند شده ایم پس دیگر مشکلات آنان برایمان مهم نیست و خودمان هم برایشان پرونده می‌سازیم و برعلیه فعالان اقتصادی آبرومند اقامه دعوا هم می‌کنیم؟
درخصوص مشکل آن دوست بزرگوار و فعال بزرگ اقتصادی که دیروز در دادسرا زیارتش کردم سریعاً با شاکی پرونده که یکی از بانکها می‌باشد صحبت کردم. مدیرعامل آن بانک از دوستان محترم بنده می‌باشد و به اینجانب لطف دارد اما وقتیکه درخصوص مشکل آن بنده خدا از وی سوال کردم ایشان در جواب اظهار داشتند که بخدا قسم دست من نیست و شاکی کس دیگری است!!!! وقتیکه به وی عرض کردم، شما طلبکار هستید پس چطور کار دست شما نیست؟ وی گفت: انشاالله طی هفته آینده با هم صحبت می‌کنیم!! مضمون فرمایشات ایشان این بود که کس دیگری خارج از اراده بانک پشت پرونده است و دستورات از جای دیگر دیکته و صادر می‌شود!!!
باید به آقای روحانی عرض کنم که: جناب آقای رئیس جمهور عزیز، فعالان اقتصادی ایران با انتخاب شما به‌دنبال امنیت اقتصادی بودند اما اقتصاد امنیتی نصیبشان شد، آنان میﺧﻮﺍﺳﺘند ﺍﻗﺘﺼﺎﺩشان ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺷﻮﺩ، اما ﺍﻧﺴﺎﻧﯿت ها ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺷﺩ .به‌دنبال این بودند که ﺩﺭﺩﻫﺎ و مشکلاتشان ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺷﻮﺩ، اما متأسفانه ﺩﺭﺩ ﺑﯽ ﺩﺭ ﻣﺎﻥ ﮔﺮفتند!! امروز ﺳﺮﺯﻣﯿن ﻤﺎﻥ ایران محتاج و ﺗﺸنۀ درک و ﻓﻬﻢ و دوستی و مودت و برادری می‌باشد!! اگر می‌خواهید مشکلات اقتصادی کشورمان سریعاً حل و فصل شود، ابتدا مشکل فعالان اقتصادی بحران زده را حل کنید، آبرو و اعتبار آنان را لگد مال نکنیم زیرا آبرو و اعتبار انسانها، قطره قطره طی دهها سال جمع می‌شود، اما با یک حرکت اشتباه و نسنجیده، آبرو و اعتبار چندین و چند ساله آنان در عرض چند دقیقه از بین می‌رود.
علیپور طی دفاع از کارآفرینان و فعالان اقتصادی از آقای روحانی درخواست کرد: جهت رفع مشکلات اقتصادی و بهبود اوضاع زندگی و معیشت مردم، از زندانی کردن فعالان اقتصادی پرهیز کنیم و به‌جای آنان، دزدان و غارتگران بیت‌المال را مجازات نمائیم. آن لباس زندان و دستبند و دمپایی پلاستیکی مستحق فعالان و کارآفرینان اقتصادی نیست!! سرمایه گذاری نکرده اند که به‌جای عاقبت به‌خیری، آن لباس را بپوشند و سر از زندان دربیاورند.
زندان جای دزدان و غارتگران بیت المال می‌باشد. آیا تا به امروز آن لباس را به تن غارتگران بیت المال و صاحبان فیش های نجومی و اختلاس کنندگان هزاران میلیاردی و وام گیرندگان میلیون دلاری بدون بهره کرده ایم؟ مردم منتظرند تا این لباسها را بر تن غارتگران بیت المال ببینند نه اینکه آنان امانتدار بزرگ کشور و ذخایر نظام جمهوری اسلامی ایران معرفی کنیم و خودشان هم علناً و بدون هیچ ترس و خجالتی، در برابر ملت ایران بگویند که نه تنها اموال بیت المال را غارت نکرده اند بلکه سهم شان
را از انقلاب برداشته اند!!
آقای روحانی عزیز: درکل اگر می‌خواهیم ایرانی آباد و اقتصادی مقاوم داشته باشیم باید بدون مماشات و بی رو دربایستی با فساد علی الخصوص فساد سازمان یافته مبارزه کنیم و در این مسیر فرقی بین دوست و غیردوست، فامیل و غریبه قائل نشویم. به فکر ایرانی آباد، اقتصادی قدرتمند و رفاه مردم باشیم و به‌جای رونمایی از شیشلیک200 متری، از سفره های بلند مردم رونمایی کنیم، والا کوتاه و کوچک کردن سفرهای مردم به قیمت بلند کردن شیشلیک های خودمان و دوستانمان که هنر نیست.
رئیس مرکز تجارت جهانی ایران در خاتمه اظهار داشت: از دولت محترم به سکانداری جناب آقای روحانی درخواست می‌کنم تا با همکاری رؤسای سایر قوا ضمن اصلاح برخی قوانین بازدارنده و سیستم فاسد، زمینه ای را به‌وجود آورند تا بخش خصوصی واقعی به جایگاه واقعی خود بازگشته و فعالان اقتصادی خرد در کنار سرمایه داران کلان و میلیاردرهای بزرگ، بدون رعب و وحشت و مخفی کاری با تمام توان به فعالیتهای صنعتی و اقتصادی خود ادامه داده و موجب سربلندی کشور و ملت عزیز و بر افراشته شدن پرچم ایران اسلامی در سراسر جهان شوند. که قطعاً موفقیت برنامه های اقتصادی دولت نیز در گرو حمایت و همکاری همین بخش خصوصی می‌باشد. کاری کنیم که مردم و فعالان اقتصادی قلباً دولت و مسئولین نظام را دوست داشته باشند والا از ترس به ما احترام گزاردن که هنر نیست. در پایان باز هم از رؤسای محترم سه قوه علی الخصوص جناب آقای روحانی خواهش می‌کنم ترتیبی اتخاذ فرمایند تا هرچه سریعتر فعالان و کارآفرینان اقتصادی بحران زده مورد حمایت دولت قرار گرفته و همچنین اسباب آزادی فعالان اقتصادی زندانی شده نیز فراهم گردد تا نه تنها هیچ یک از صاحبان صنایع و سرمایه کشورمان در محبس و ناراحتی نباشند، بلکه با فعالیت خود، هم چرخ صنعت کشور را به گردش درآورند و هزاران شغل ایجاد کنند و سایه رکود را از سر اقتصاد ایران دور نمایند و رفته رفته دین و بدهی خود را نیز به بانکها و طلبکاران خویش ادا کنند، هر چند که اکثر فعالان اقتصادی و صاحبان صنایع و پیمانکاران عزیز، هزاران میلیارد از دولت و دیگر نهادهای کشور طلبکار هستند.
ارسال نظرات