می‌افتم

پزشک معالج به من گفت می‌دانی یک چشمت از دست رفته؟ گفتم بله؛ الهی! رضاً به رضاک. گفت اگر هر دو چشمت را هم از دست می‌دادی باز هم می‌گفتی رضاً به رضاک؟! جرأت نکردم بگویم آره؛ گفتم نمی‌دانم!

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، هم‌سن و سال خودمان است؛ متولد تیر ۶۷. توی عکس‌های قبل از جانباز شدنش قامت رشید و برافراشته‌ای دارد. آقا حبیب عبدالهی یک روز دلش را به دریا می زند و با رفیق صمیمی‌اش محمد اینانلو و چند نفر دیگر راهی سوریه می شود. می‌رود برای دفاع و آرمان خواهی. برای استمرار راهی که امام آغاز کرده بود. می‌رود تا تاریخ را رقم بزند. مثل بچه‌های دهه شصت در روزهای دفاع هشت ساله. متنی که می‌خوانید حاصل گفت‌وگوی صمیمانه ما با حبیب عبدالهی، جانباز مدافع حرم است درحاشیه نمایشگاه مطبوعات؛ درباره‌ی این روزهایش، جراحات و البته زخم صورت و چشمانش.