به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، جامعه روحانیت مبارز درپی درگذشت آیتالله محمدعلی شرعی پیام تسلیتی صادر کرد.
در این پیام آمده است: مردان خدا با حضرت حق، پیمان صادقانه و مؤمنانه بستند تا با قدم صدق و نیّت صادق، سالک سبیل الی الله باشند. از میان این خیل رادمردانِ حق طلب، روحانیت آگاه، دردمند و پارسا، همواره سردمدار اصلاح و ارشاد بوده است. در تاریخ تشیع، روحانیان دین شناس و مردم دوست، طلایه دار میدانِ مبارزه با بدی های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و منادیان اندیشه و معرفت بالله بوده اند. اینان، بدرستی و براستی، از ظرفیت های ثمربخش حوزه علمیه برای عمق بخشی به ارزش های دینی و پشتیبانی از نظام اسلامی بهره ها برده اند.
این پیام تاکید میکند: وجود ارجمند مرحوم مغفور، ابُ الشهید، آیت الله حاج شیخ محمد علی شرعی (رحمة الله علیه) از جمله این عزیزان بود. عمر سراسر خیر و برکت این روحانی سختکوش و خستگی ناپذیر، در راه خدمت به دین و مردم گذشت. او زندگی را در مسیر نشر معارف اهل بیت (علیهم السلام) سپری کرد و در دوران ستمشاهی نیز از فعالان عرصه مبارزه بود.
در این پیام آمده است: برخورداری از روحیه مسلکی و باور راسخ او به حقانیت مکتب و پیروزیِ سرانجام حق بر باطل، دیدگاهی عاقبت اندیش و آینده شناسانه به او بخشیده بود؛ بنابراین، با بسیج امکانات در راه تحقق آرمان های دینی و انقلابی کوشید و در راه خدمت، هر رنجی را به جان خرید؛ از حبس و رنج در زندان های ستمشاهی گرفته تا ابتلا به اندوه فرزند شهیدش، همه، آزمون هایی بودند که او سرفراز از بوته آنها بیرون آمد.
این پیام تصریح میکند: تلاش بی دریغ او برای حفظ و گسترش دستاوردهای انقلاب، از راه قبول مسئولیت های اجرایی و مشارکت بدون تشریفات در خدمت رسانی به رزمندگان جبهه های نبرد، طلاب و جوانان و حضور در فعالیت های عام المنفعه، نمادی از خداجوییِ روحانیت حق طلب شیعی را به ظهور رساند. مردم انقلابی و قدردان شهر مقدّس قم، بی تردید، دلسوزی و پیگیری های بی وقفه او را برای استقرار حوزه علمیه خواهران و تأسیس دانشگاه علوم پزشکی فاطمیه، خوب به خاطر دارند. طوبی له و حُسن مآب.
در این پیام آمده است: جامعه روحانیت مبارز، درگذشت این یاور انقلاب و مردم را به حوزه های علمیه، خاندان مکرّم او و همه دوستداران و علاقه مندانش تسلیت می گوید و از درگاه خداوند رحمان و رحیم برای آن مرحوم غفران و رحمت بی پایان مسألت می کند. اللَّهُمَّ اغْفِرْ لَهُ وَارْحَمْهُ وَعَافِهِ وَاعْفُ عَنْهُ وَأَکْرِمْ نُزُلَهُ وَوَسِّعْ مُدْخَلَهُ بِرَحْمتک یا أرْحَمَ الرّاحِمیَن