دانشجویی که تحصیل در دانشگاه شریف را برای دفاع از کشور رها کرد

اخبار دانشگاهی را از «کانال اخبار دانشگاهی SNN.ir» دنبال کنید

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محسن وزوائی در ۵ مرداد ماه ۱۳۳۹ در تهران متولد شد. او پس از اتمام دوره ابتدائی دوره متوسطه را در دبیرستان دکتر هشترودی به پایان رساند و در سال ۱۳۵۵ به دانشگاه راه یافت و در رشته شیمی دانشگاه صنعتی شریف مشغول به تحصیل شد. وزوائی با تشکیل انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه به این انجمن پیوست و هم زمان با شرکت در فعالیت های سیاسی و جلسات عقیدتی، از سال 1356 مسئولیت هدایت و جهت دهی به مبارزات دانشجویی ضد دیکتاتوری را در سطح دانشگاه شریف عهده دار شد.

شهید وزوایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، با عزمی استوار و عقیده ای پاک و بدون وابستگی به گروه های سیاسی، با ایمان و اتکا به خداوند، سراپای وجود خود را در خدمت انقلاب اسلامی تحت فرمان رهبر کبیر انقلاب قرار داد. با تشکیل جهاد سازندگی، به عضویت این نهاد درآمد و برای خدمت به مردم راهی لرستان شد. او افزون بر جهاد سازندگی، در کمیته انقلاب اسلامی، بسیج مستضعفان و آموزش و پرورش نیز خدمت کرد.

در سال های ورود شهید محسن وزوایی به دانشگاه، وی نقش فعالی در تشکیلات اسلامی دانشگاه از خود نشان می داد. این جوان مبارز و پرشور، از تظاهرات خونین 17 شهریور ماه 1357 تا 12 بهمن 1357 و ورود امام خمینی رحمه الله به ایران، در همه صحنه ها از جمله پیشتازان و جلوداران تظاهرات مردمی بود. او در روزهای پرتلاطم انقلاب نیز نقش حساس هدایت را بردوش می کشید و در درگیری های مسلحانه و سرنوشت ساز 19 بهمن تا 22 بهمن 1357 حضوری پرثمر داشت. شهید وزوایی در تصرف دو پادگان مهم جمشیدیه و عشرت آباد نیز شهامت بالایی از خود نشان می داد. وی در تسخیر سفارت آمریکا در تهران مشارکت داشت و با داشتن تسلط به زبان انگلیسی، در نقش سخنگوی دانشجویان پیرو خط امام در دوران اشغال سفارت ظاهر شد.

وی پس از 13 آبان 1358 به علت معلومات فراوان عقیدتی و سیاسی، بهره هوشی وافر و نیز تسلط بر زبان و ادبیات انگلیسی، مسئولیت سخنگویی دانشجویان مسلمان پیرو خط امام رحمه الله را در کنفرانس های پیاپی و مصاحبه با گزارشگران رسانه های خارجی برعهده گرفت. هر از چند گاهی سیمای پرصلابت و مصمم او، در تمامی رسانه های ارتباط جمعی غرب، به عنوان سخنگوی جوانان طرفدار امام خمینی رحمه الله منعکس می شد.

با تشکیل سپاه به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی آمد و مدتی به عنوان فرمانده مخابرات سپاه و بعداً، سرپرستی واحد اطلاعات عملیات فعالیت کرد. شهید وزوایی به دنبال تجاوز عراق به ایران، داوطلبانه به جبهه غرب عزیمت کرد. با ورود او به این منطقه تحولی پدید آمد؛ به گونه ای که در عملیات سرنوشت ساز پارتیزانی به عنوان فرمانده گردان، مسئولیت محور تنگ کورک تا حد فاصل تنگ حاجیان را برعهده گرفت و ضمن حمله ای پارتیزانی به مواضع و استحکامات دشمن، به کمک هم رزمان خود، ارتفاعات حساس و سوق الجیشی تنگ کورک را از تصرف قوای اشغالگر بعث خارج ساخت.

در اردیبهشت ۱۳۶۰ طرح آزادسازی ارتفاعات بازی دراز در دستور کار قرار می‌گیرد و در این رابطه با خلبان علی اکبر شیرودی همکاری کرد.

وزوائی در طول جنگ در عملیات‌های متعدد با مسئولیت‌های گوناگون حضور داشت. در ۲۰ آذز ۶۰ در عملیات مطلع الفجر، فرمانده عملیات بود. در سال اسفند سال ۱۳۶۰ فرمانده گردان حبیب بن مظاهر تیپ تازه تأسیس محمد رسول‌الله می‌شود که در عملیات فتح المبین این گردان نوک عملیات بود. با تأسیس تیپ ۱۰ سید الشهدا فرمانده این تیپ شد.

تیپ ۱۰ سید الشهدا در ۲۳ فروردین ماه ۱۳۶۱ وارد عملیات بیت المقدس شده و با تیپ حضرت رسول ادغام می‌شوند. وزوائی فرماندهی محور اصلی را عهده‌دار شد.

شهید محسن وزوایی در ۱۰ اردیبهشت سال ۱۳۶۱ در عملیات الی بیت المقدس هنگام هدایت نیروهایش بر اثر اصابت گلوله و ترکش از ناحیه ران به فیض شهادت نائل شد.

محسن تمام گردان‌های تحت امر محور عملیاتی محرم را از طریق بی‌سیم فرماندهی محور، مخاطب قرارداد و با لحنی مصمم و جدی گفت «به کلیه واحدها، به کلیه واحدها! همه سریع به جلو پیشروی کنید... الله‌ اکبر!».

وصیتنامه شهید وزوایی

از شهادت واهمه ای نداریم. این منتهای آرزوی ماست. در جبهه ها مشاهده می کنم که چگونه خداوند به کمک رزمندگان اسلام می شتابد و انها را نصرت می دهد. به یاد دارم که در بهار سال 1360طی عملیات بازی دراز، با وجود انکه تنها شش نفر بودیم ، بر سیصد نفر غلبه کردیم.در جبهه ها روحیه ی ایمان و ایثار انچنان تجلی پیدا می کند که برای بی خبران از این معانی اصلا قابل تصور نیست.هنگامی که در بخشی از عملیات حرف از داوطلب برای شهادت به میان می اید،خدا گواه است، بین برادران بر سر اجابت ان دعوا می افتد.اینها همگی ارزشهایی هستند که مکتب اسلام به بشریت ارزانی داشته.از انجا که این حقیر بزرگترین افتخار خودم را عبودیت به درگاه حضرت احدیت می دانم،می خواهم بگویم:

ای عارفان! ای عاشقان لقاءالله! ای معلمین اخلاق! و ای تمامی کسانی که مشغول ریاضت کشیدن برای نزدیکی به در گاه خدا هستید! به جبهه ها بیایید تا ببینید که چگونه برادران شما به ان درجه از نزدیکی به ساخت قرب خداوندی رسیده اندکه جوان تازه داماد پس از سه ساعت که از ازدواجش می گذرد، سراسیمه در جبهه حاضر می شود.آخر در کدامین مکتب چنین ارزش هایی را سراغ دارید؟

خدا را شاهد میگیرم هنگامی که طی عملیات سوم بازی دراز،روز 14 شهریور 1360در سرپل ذهاب به واسطه اصابت گلوله تانک دشمن زخمی شده بودم،خون زیادی از بدنم بر زمین ریخته شده بود.وقتی بنا به مشیت اللهی نجات پیدا کردم، در بیمارستان زجر و عذاب زیادی متحمل شدم، ان گونه که شاید قابل تصور نباشد،طوری که در یک شب 10 عدد امپول"والیوم 10" به من تزریق شد تا کمی ارام گرفتم. ام هنگامی که درد می کشیدم ، در عین زجر بدنی، از لحاظ روحی و معنوی لذت می بردم و احساس هرچه سبک تر شدن می کردم. مواقعی که پرستار مراقب من به طعنه و تمسخرمیگفت:" برای که این کارها را کردی؟ برای چه خودت را به این روز انداختی؟"

دلم برای جهالت و بی خبریش می سوخت.بر ملامت او صبر کردم و به او گفتم: " توکل من به خداست و خدا خودش درست می کند.

همین طور هم شد. والله وقتی کمی از فشار کارم کم می شد، در خودم احساس ضعف و کوچکی می کردم.

ای ملت شهید پرور ایران!

امروز، در شرایطی هستیم که لحظه ای غفلت، خیانت به اسلام و قران است.باید تا انجا که در توان داریم، برای خدا کوشش کنیم. امروز تمامی مزدوران و طاغوتیان به مقابله با انقلاب عزیز اسلامی برخاسته اند.در راس تمامی اینان ، به تعبیر امام "شیطان بزرگ امریکاست" و به دنبال او تمامی وابستگان دیگرش.

پس، از خدا غافل مشوید، که پشیمانی سودی نخواهد داشت.ما به تعبیر امام ،"باید به تکلیف عمل کنیم" اگر توانستیم دشمن را در هم بکوبیم پیروز می شویم و اگر کشته هم بشویم ، شهید هستیم، این نیز خود پیروزی است.پس ما نباید نگرانی داشته باشیم.

امت ما باید بداند از بزرگترین خطراتی که انقلاب را تهدید می کند، آفت نفوذ خطوط انحرافی در خط اصلی انقلاب، یعنی"خط امام" است.پس امام را دنبال کنید و امام را تنها نگذارید .شما امت مسلمان ایران در تاریخ جهان نمونه هستید.شما فرزندانی تربیت کرده اید که شهادت را بالاترین سعادت خود می شمارند و در تمامی مصاف ها،فقط روی پشتوانه ی الهی حساب می کنند.شکست در راه چنین حرکتی مفهومی ندارد.

خدا را شکر می کنم که نعمت زجر کشیدن در راهش را نصیبم نمود.

خدا را شکر می کنم که نعمت شرکت در عملیات، به منظور روشن کردن سرزمین های سرد و بی روح گشته از لوث وجود صدامیان اشغالگر را به نور خدایی، نصیبم فرمود.از خدا می خواهم که شهادت را در راهش نصیبم فرماید و انگاه که به مشیت الهی از این دنیای فانی رفتم،در زمره ی شهیدان به حساب ایم.

از خدا می خواهم که مرا به حال خود وامگذارد که بنده ای حقیر و بون هستم.

پروردگارا! به درگاه کسی غیر از تو نمی توانم روی بیاورم.

اللهم ارزقنا توفیق الشهاده فی سبیلک

در خاتمه ، اگر توانستید جنازه ام را به دست بیاورید، ان را روی زمین های دشمن بیندازید تا اقلا جنازه‌ی من کمکی به حاکمیت اسلام کرده باشد.