گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، یادداشت دانشجویی؛* نوجوانان و جوانانی که بخاطر نیاز مالی و فشار اقتصادی موجود در جامعه به کارکردن در فروشگاه ها، کارگاه ها و شرکت های خصوصی روی می آورند تا بلکه بتوانند در کنار تحصیل، درآمدی برای مخارج خود داشته باشند و باری از روی دوش خانواده بردارند و یا کمک خرج خانواده باشند.
اکثر این جوانان در سنین زیر ۲۵ سال با درآمدی کم، بدون مزایا و بیمه به کار گرفته می شوند. تا آنجا که به جای تضمین آینده کاری خود، با تحقیر کارفرمایان و انجام کارهای سخت، به سلامت جسمی و روحی آن ها ضربه هایی جبران ناپذیر وارد می شود.
دستمزد ناچیز و عدم پرداخت اضافه کاری تنها بخشی از مشکلات این قشر است، چه بسا دیگر دچار کارفرمای بد اخلاق شوند، آنانی که با رفتارها و کارهای زننده خود به شخصیت و اخلاق و روحیات کارگر توهین می کنند و غرور جوانی این کارگران جوان را بخاطر نیاز مالی جریحه دار می کنند؛اما دریغ از این فکر که این رفتار چه ضربه هایی به آینده و امید این قشر مظلوم وارد می کند.
اکثر این نوجوانان و جوانان که از قشر متوسط و ضعیف جامعه هستند، به دلیل اشتغال در کارهای طاقت فرسا که می توان آن را سو استفاده کارفرمایان دانست، از درس و مدرسه خود عقب افتاده و به ترک تحصیل روی می آورند.
اگر این جوان یا نوجوان ترک تحصیل کرده و به کار خود ادامه دهد، دیر یا زود غرور جوانی او را فرا می گیرد و به خاطر حفظ شان و شخصیت خود به مقابله با کارفرما پرداخته که در نهایت از کار بیکار می شود و خود بیکاری عامل همه معضلات و ناهنجاری های جامعه است.
براستی کدام مسئول و نهاد باید پاسخگوی این معضلی باشد که دامن گیر اکثر جوانان و نوجوانان این شهر شده؟!
این روند تا چه زمانی باید ادامه داشته باشد؟؟
پس عدالت اجتماعی چه زمان و توسط چه مسئولی باید محقق شود؟!
قادر هادی نیا- فعال دانشجویی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.