به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، آیت‌الله بهجت ضمن اشاره به روایات، در خصوص میزان افطاری و سحری چنین توصیه می‌کردند: «در روایت است که: «لِلصّائِمِ فَرْحَتانِ: فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطارِهِ، وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقاءِ رَبِّهِ؛ روزه‌دار دو خوشحالی دارد: یکی هنگام افطار، و دیگری هنگام دیدار پروردگار». البته این در صورتی است که در فطور و سحری، نخوردنِ در روز را تدارک نکند.
دوازده روز از رمضان گذشته بود، روزه‌داری در مسجد کوفه می‌گفت: تا به حال گرسنه نشده‌ام، صوم هم برای او جوع‌آور نیست! با اینکه بعضی طالب چلومرغ و غذا‌های لذیذند.
درباره مقدار خوردن در روایات آمده است: «وقتی که گرسنه شدی، بخور» گر انسان گرسنه باشد، نان خالی هم برای او لذیذ است، لذت طعام را صائمین می‌دانند.
دعای روز دوم ماه مبارک رمضان: «اللهمّ قَرّبْنی فیهِ الی مَرْضاتِکَ و جَنّبْنی فیهِ من سَخَطِکَ و نَقماتِکَ و وفّقْنی فیهِ لقراءةِ آیاتِکَ برحْمَتِکَ یا أرْحَمَ الرّاحِمین؛ خدایا نزدیک کن مرا در این ماه به سوی خشنودیت و برکنارم دار در آن از خشم و انتقامت و توفیق ده مرا در آن برای خواندن آیات قرآن به رحمت خودت‌ای مهربان‌ترین مهربانان.»
ارسال نظرات