با تلاش محققان؛
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو به نقل از مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، عموما واردات کالا‌های عمومی مصرفی در داخل کشور از کشور‌هایی همچون چین با قیمت‌های پایین‌تر از تولیدات داخلی محقق می‌شود، اما در خصوص محصولات استراتژیک و خاص که تولید آن‌ها نیز به چند کشور اروپایی و آمریکا محدود است به ویژه با توجه به نرخ ارز و شرایط تحریم، مطمئنا تولید داخل کردن امکان کاهش قیمت فروش را در حد قابل قبولی مهیا می‌کند.
یکی از این محصولات پیچ‌های ارتوپدی قابل جذب در بدن است، اما محققان کشور در طرحی پژوهشی و کاربردی با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی موفق به طراحی و ساخت این محصول شدند.
در مورد محصول این پروژه، وزن پیچ‌های مذکور حتی در بزرگترین سایز‌های مورد استفاده به عنوان مثال قطر ۱۲mm و طول ۳۰mm کمتر از ۲ گرم است که هزینه ماده مصرفی با فرض خرید از طریق شرکت بوهرینگر (لکشور) بین ۱۵ الی ۲۰ درصد قیمت فروش محصول است. همچنین بخش عمده‌ای از قیمت فروش محصول شامل هزینه‌های مربوط به دانش فنی، فناوری تولید و سود فروش تولید کننده، وارد کننده و نماینده‌های فروش در داخل کشور است تولید داخل این محصول منجر به کاهش قابل توجه قیمت در کنار دسترسی سریع‌تر و امکان نظارت کیفی بهتر می‌شود.
در این طرح به طور خاص پیچ‌های قابل جذب (Bioabsorbable interference screws) مورد استفاده در جراحی ترمیمی لیگامان صلیبی قدامی زانو (Anterior cruciate ligament) یا به اختصار جراحی ترمیمی ACL مد نظر است. البته تجاری سازی و تولید صنعتی این محصول صرفا با انجام یک طرح پژوهشی امکان تحقق ندارد، اما هدف از اجرای این طرح حرکت در این راستا بوده به گونه‌ای که طراحی و ساخت دستگاه میکرو اینجکشن مورد اشاره در طرح در مقیاس نیمه صنعتی مهیا شد.
این محصول ویژگی‌هایی همچون زیست سازگار با بدن، زیست تخریب پذیری یا قابلیت جذب در بدن با نرخ مناسب جهت ایجاد زمان کافی برای طی پروسه ترمیم، برخورداری از استحکام مناسب و تاثیر مثبت و محرک در روند رشد و ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده را دارا است.
بر اساس این گزارش، اولین سیستم پیچ و پلاک فلزی مورد استفاده جهت تثبیت شکستگی‌های استخوانی در سال ۱۸۸۳ توسط جراحی بنام لین (W.A.Lane) ابداع شد، جنس اولیه آلیاژی از"فولاد و وانادیم" بود که بعدا مشخص شد زیست سازگاری مناسبی با بافت‌های بدن ندارد، از سال ۱۹۲۶ فولاد ضد زنگ در ساخت این ایمپلانت‌ها مورد توجه قرار گرفت و خواص مقاومت به خوردگی و زیست سازگاری خوبی را از خود نشان داد. در سال ۱۹۳۶ برای اولین بار آلیاژی از کبالت در جراحی‌های ارتوپدی مورد استفاده قرار گرفت.
در سال ۱۹۵۰ بود که آلیاژی از تیتانیوم مورد استفاده قرار گرفت. اگرچه فولاد ضد زنگ نیز هنوز به طور وسیعی مورد استفاده بود، اما در دهه ۱۹۷۰ مشکلاتی در ارتباط با خوردگی وسایل ساخته شده از فولاد ضد زنگ ملاحظه شد. استفاده از ایمپلانت‌های قابل جذب در بدن جهت ترمیم شکستگی‌های استخوانی از اواخر دهه ۱۹۶۰ آغاز شد.
همچنین در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ ساخت پیچ‌ها و صفحات ارتوپدی کوچکتر و پیچیده‌تر میسر شد.
ارسال نظرات