روایت جهادگرانی که خانه به خانه از شیوع بیماری جلوگیری می‌کنند/ در اردوی جهادی به ما خوش می‌گذرد

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو از مشهد، از وقتی انداخته ­ایم توی جاده­‌ی مشهد – سرخس و یکسره راندیم، سه ساعتی گذشته؛ بعد از ظهر است که می ­رسیم به محل استقرار بچه­‌های اردوی جهادی صراط الحمید در روستای دولت­ آباد.

اردویی که به همّت بسیج دانشجویی علوم پزشکی مشهد در حال برگزاری است؛ قبلاً نشانی را از بچه­‌ها گرفته بودیم، گفته بودند بیایید سمت همان مسجدی که پرچم ­های چند رنگش از دور دیده می ­شود. خورشید آغوشش را به روی زمین باز کرده و خوشه­‌های طلایی­ و گرمش روی روستا پخش می­ شود.

از اینجا فاصله­‌مان با مرز ۲۰۰۰ متر بیشتر نیست، بچه ­ها از صبح کار‌ها را کلید زده­‌اند و رسیدن مان مصادف شده با زمان استراحت شان؛ بهترین وقتی که می­ توانیم مسئول آموزش اردو را پیدا کنیم و گپی بزنیم.

آموزش خانه به خانه برای پیشگیری از بیماری

علیرضا پیوندی، دانشجوی سال پنج پزشکی است و می­‌گوید امسال از یک هفته پیش از شروع اردو، درگیر تهیه محتوا و هماهنگی اساتید برای آموزش به جهادگرها بوده؛ جهادگرهایی که قرار است در طول اردو به مردم چند روستا آموزش دهند.

بچه­ ها در چهار تیم، روستا را بین خودشان تقسیم کرده­‌اند، خانه به خانه پیش اهالی می ‌روند و علاوه بر غربالگری قند و فشار خون، تغذیه سالم، پیشگیری و تشخیص زودهنگام سل، سالک، تب مالت، تب کریمه کنگو، پدیکولوز(شپش) و بیماری­های مزمن (مانند سرطان پوست) را به آن ­ها آموزش می­ دهند و بعد از روستای دولت­ آباد قرار است بروند سراغ روستاهای بعدی.

علیرضا می­ گوید: تاکنون به جز چند مورد مشکوک به دیابت و چند سابقه ­ابتلا به تب مالت، علائمی از هیچ یک از این بیماری­ ها دیده نشده. می ­پرسم فایده ­اردو چیست؟ می­ گوید ارتقاء سطح آموزش بهداشت در بین مردم و آشنایی بیشتر جهادگرها (که دانشجو هستند) با تظاهرات بیماری­ ها (چون آن­ها را از نزدیک می ­بینند). می ­پرسم واکنش مردم به اردوی جهادی چه بوده؟ می­خندد و می­ گوید: می­ خندند! (منظورش این است که استقبال می ­کنند) می­ خواهم کمی بیشتر از فعالیت ­های اردو برایم توضیح دهد، می­گوید مثلاً در بخش آموزش تغذیه­ ی سالم، از مردم می­ خواهیم وعده­ های غذایی­ شان را برایمان شرح دهند و بعد بر اساس همان، راهنمایی­ شان می­ کنیم. 

امسال، در اردوی جهادی صراط الحمید، پیشگیری و آموزش را بر درمان مقدّم دانسته­ ان.، البته در کنار این ­ها، واحدهای دندان­پزشکی و بینایی­ سنجی نیز در مدرسه­ ی روستا مستقر هستند.

در اردوی جهادی به ما خوش می گذرد!

کم کم بچه­ ها دور و برمان جمع می ­شوند، می ­پرسم هدفِ اردو چیست؟ یکی می­ گوید کمک به انقلاب و خدمت ­رسانی به مردم... کمک می ­کند دانشجویان محرومیّت را لمس کنند، دیگری با لبخندی شیطنت­ آمیز اضافه می­کند: این که بهمان خوش بگذرد! بهترین مکان برای تفریح یک عده که پول مسافرت نداشته­ اند؛ و دسته­ جمعی می­ خندند!

آشپز اردو نقطه قوت است!

از نقاط قوّت اردو می ­پرسم، می ­گویند آشپز اردو خیلی خوب است، به خصوص اگرکمکش کنید، ته دیگ هم می ­دهد! روحیه ­ها عالی است و شوری عجیب بین بچه­ ها ریشه دوانده، کم کم روپوش­ های سفیدشان را می­ پوشند، فشارسنج ­ها و گلوکومترهای شان را بر می­ دارند و پخش می ­شوند توی روستا، درست مثل خورشید.

سیده ساجده علوی یکی از اعضای اردوی جهادی صراط الحمید در باره اردو توضیح می دهد و می گوید: فرقی نمی کند که جزو با تجربه ترین ها باشی یا برای بار اول آمده باشی، به هر حال در این سیستم همه باید تمام توانشان را به کار گیرند. اعتقادی است که برای هرکس اینجا جا افتاده است و اصلا برای همین آمده اند. برنامه ریختیم که گروه گروه شویم و با تیم هایی متشکل از یک پزشک، یک دانشجوی مامایی و پرستار، به خانه های مردم روستا سر بزنیم تا شرح حالی بگیریم و آموزش های فردی را به آن ها بدهیم.

 پیر و جوان از کلاس‌های آموزشی استقبال می‌کنند

همچنین قرار است به کلاس هایی که در حوزه تغذیه و مامایی و یا سل و تب مالت برگزار می شود، دعوت شوند. باید بهشان می گفتیم که خانه بهداشت محل استقرار پزشک و ماماست و مدرسه هم شده است پایگاه آموزش کلاس های هنری.

وقتی شروع شد، طبق برنامه به خانه هایشان رفتیم و پای صحبت های مردم روستا نشستیم. از حرف هایشان می شد فهمید که «تا به حال گروه جهادی ای به آنجا نیامده است» آنقدر از حضور جهادگران راضی و خوشحال بودند که مدام پیگیر حضور چند روزه شان بودند.

این راضی بودن و این لبخند رضایت همان حس خوبی بود که دقیقا وقتی به گفت وگو با دانشجویان هم مشغول می شدی، از آن صحبت می کردند.

از خوبی هایی که وقتی که پای درد و دل مردم می نشستی این هم بود که می فهمیدی «آموزش» یکی از بزرگترین خواسته هایشان است.

حق هم داشتند، اکثرا دام نگه می داشتند و درگیر بیماری های مشترک انسان و دام می شدند. واقعا نیاز بود و واقعا از کلاس های آموزشی پیشگیری شان هم استقبال شد.

جالب بود پیر و جوان هم نداشت که بگویی این یکی حوصله ماندن در کلاس را داشت و دیگری نه، همه ی آنهایی که  خبر شده بودند آمدند و استفاده کردند. بعضی حتی، مبتلایش بودند و شوق دانستن شان چندین برابر بقیه بود.