گزارش؛
به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری دانشجو، ایران بزرگترین دارنده ذخایر هیدروکربوری در دنیا است، اما ایران نتوانسته، جایگاه مناسبی در حوزه پالایش برای خودش دست‌وپا کند. به طوری که بزرگترین صنعت پالایشی از لحاظ ظرفیت و فناوری دنیا در اختیار کشورهایی است که منابع نفت و گاز ندارند، یا به میزان بسیار کم از این نعمت خدادادی بهره‌مندند.
کشور کره‌ی جنوبی در سال ۲۰۱۷، حدود ۳.۱ میلیون بشکه در روز نفت خام و میعانات گازی وارد کرده و حدود ۸۲ درصد از واردات انرژی این کشور به منطقه غرب آسیا وابسته است. نکته‌ی قابل‌تأمل در صنعت پالایشی کشور کره جنوبی این است که این کشور با توجه به واردات روزانه ۳ میلیون بشکه نفت و میعانات گازی و تبدیل آن به فراورده‌های نفتی، علاوه بر تأمین نیاز داخلی خود اقدام به صادرات روزانه ۱.۴ میلیون بشکه فراورده‌های نفتی در سال ۲۰۱۷ کرده است.
همچنین کشور ویتنام در سال 2017 روزانه 320 هزار بشکه نفت تولید کرده‌است اما ظرفیت پالایشی لازم برای آن را نداشته و تنها حدود 150 هزار بشکه از آن را پالایش کرده و حدود 170 هزار بشکه نفت دیگر را صادر کرده است. این کشور قصد دارد بر اساس اطلاعات منتشر شده از وزارت نفت ویتنام، این کشور قصد دارد با هدف خودکفایی در واردات فرآورده‌های نفتی ظرفیت پالایشی خود را با ساخت دو پتروپالایشگاه نان هوی و نای سان از 150 هزار بشکه در روز به حدود 750 هزار بشکه در روز افزایش دهد. ویتنام با ساخت این دو پتروپالایشگاه و با توجه مصرف فراورده‌های نفتی این کشور علاوه بر خودکفایی در واردات به صادر کننده فرآورده‌های نفتی نیز تبدیل خواهد شد. و از صادر کننده‌ی نفت به وارد کننده‌ی نفت تبدیل خواهد شد.
همچنین کشور چین که بزرگترین وارد کننده نفت خام جهان است، 63 درصد از نفت مورد نیاز جهت پالایش در چین را وارد می‌کند و 37 درصد خوراک پالایشگاه هایش (4.5 میلیون بشکه از 12 میلیون بشکه ظرفیت پالایشی) را از میادین نفتی داخلی خود تامین می‌کند.
وجه اشتراک اکثر کشورهای شرق اسیا این است که ظرفیت صنعت پالایشی در چند سال اخیر همواره صعودی بوده است و این بیانگر این نکته است که صنعت پالایش برای این کشورها یا سود ده بوده است؛ در غیر این صورت روی آن سرمایه‌گذاری نمی‌کردند. این در حالی است که اما در کشور ما جمله معروف «پالایشگاه سازی سود ده نیست» 20 سال است که کشور را در این زمینه راکد نگه داشته است و همین مسئله موجب می‌شود که آمریکا گاه‌به‌گاه به تحریم نفتی ایران دست بزند. سوال اینجاست که آیا واقعا پالایشگاه سازی برای ایران سود ده نیست و برای سایر کشورها سود ده است؟! اما دلیل این که صنعت پالایشی ما سوده نیست عمر بالای 50 سال و تولید نفت کوره‌ی 40 تا 50 درصدی است. این در حالی است این صنعت که برای به‌روزرسانی با مشکل تامین مالی مواجه است و می‌توان برای حل این مشکل از سرمایه‌های مردمی استفاده نمود.
کشور کره‌ی جنوبی در سال ۲۰۱۷، حدود ۳.۱ میلیون بشکه در روز نفت خام و میعانات گازی وارد کرده و حدود ۸۲ درصد از واردات انرژی این کشور به منطقه غرب آسیا وابسته است. نکته‌ی قابل‌تأمل در صنعت پالایشی کشور کره جنوبی این است که این کشور با توجه به واردات روزانه ۳ میلیون بشکه نفت و میعانات گازی و تبدیل آن به فراورده‌های نفتی، علاوه بر تأمین نیاز داخلی خود اقدام به صادرات روزانه ۱.۴ میلیون بشکه فراورده‌های نفتی در سال ۲۰۱۷ کرده است.
همچنین کشور ویتنام در سال 2017 روزانه 320 هزار بشکه نفت تولید کرده‌است اما ظرفیت پالایشی لازم برای آن را نداشته و تنها حدود 150 هزار بشکه از آن را پالایش کرده و حدود 170 هزار بشکه نفت دیگر را صادر کرده است. این کشور قصد دارد بر اساس اطلاعات منتشر شده از وزارت نفت ویتنام، این کشور قصد دارد با هدف خودکفایی در واردات فرآورده‌های نفتی ظرفیت پالایشی خود را با ساخت دو پتروپالایشگاه نان هوی و نای سان از 150 هزار بشکه در روز به حدود 750 هزار بشکه در روز افزایش دهد. ویتنام با ساخت این دو پتروپالایشگاه و با توجه مصرف فراورده‌های نفتی این کشور علاوه بر خودکفایی در واردات به صادر کننده فرآورده‌های نفتی نیز تبدیل خواهد شد. و از صادر کننده‌ی نفت به وارد کننده‌ی نفت تبدیل خواهد شد.
همچنین کشور چین که بزرگترین وارد کننده نفت خام جهان است، 63 درصد از نفت مورد نیاز جهت پالایش در چین را وارد می‌کند و 37 درصد خوراک پالایشگاه هایش (4.5 میلیون بشکه از 12 میلیون بشکه ظرفیت پالایشی) را از میادین نفتی داخلی خود تامین می‌کند.
وجه اشتراک اکثر کشورهای شرق اسیا این است که ظرفیت صنعت پالایشی در چند سال اخیر همواره صعودی بوده است و این بیانگر این نکته است که صنعت پالایش برای این کشورها یا سود ده بوده است؛ در غیر این صورت روی آن سرمایه‌گذاری نمی‌کردند. این در حالی است که اما در کشور ما جمله معروف «پالایشگاه سازی سود ده نیست» 20 سال است که کشور را در این زمینه راکد نگه داشته است و همین مسئله موجب می‌شود که آمریکا گاه‌به‌گاه به تحریم نفتی ایران دست بزند. سوال اینجاست که آیا واقعا پالایشگاه سازی برای ایران سود ده نیست و برای سایر کشورها سود ده است؟! اما دلیل این که صنعت پالایشی ما سوده نیست عمر بالای 50 سال و تولید نفت کوره‌ی 40 تا 50 درصدی است. این در حالی است این صنعت که برای به‌روزرسانی با مشکل تامین مالی مواجه است و می‌توان برای حل این مشکل از سرمایه‌های مردمی استفاده نمود.
ارسال نظرات