به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، روزنامه وطن امروز در یادداشتی نوشت: آقای روحانی، عادت کرده به‌رغم این همه ناکارآمدی و بدعهدی نسبت به وعده‌های داده‌شده به مردم، همواره لوله تفنگش را به داخل کشور نشانه رفته، خنده‌هایش را برای غربی‌ها به سوغات برد. وقتی هم غربی‌ها جای وفای به عهد، زغال کف دست دولت گذاشتند، با اشتیاق تمام، زغال مذکور را برای سیاه‌نمایی منتقدان و نهاد‌های رسمی کشور استفاده کند. براستی! اگر حمله به نهاد شورای نگهبان و توئیت زدن با هشتگ #انتخابات- تشریفاتی از سوی کسی که ۱۰ بار با همین ساختار از مردم رای گرفته و به صندلی مجالس شورای اسلامی، خبرگان و ریاست‌جمهوری رسیده، مصداق تشویش اذهان عمومی نیست، چه نام دارد؟
آیا رئیس‌جمهور نمی‌داند نفس رای آوردن او در سال ۹۲ با یک اختلاف رای ناپلئونی، مشتی محکم بر دهان دروغگویانی بود که سال ۸۸ خائنانه نسبت به سلامت انتخابات تشکیک کرده بودند؟
روحانی رئیس دولتی است که وزیر نفت آن رسما به استخدام نمایندگان فعلی و سابق مجلس در وزارت متبوعش افتخار می‌کند. این را بگذارید کنار این واقعیت که سخنگوی شورای نگهبان درباره ردصلاحیت گسترده نمایندگان فعلی مجلس می‌گوید عمده آن‌ها به دلیل فساد مالی ردصلاحیت شده‌اند.
بخشی از سخنان آقای کدخدایی در همین زمینه: «فردی روسای آموزش و پرورش و ارشاد و مدیر چند مدرسه در یک شهر را از میان لیدر‌های انتخاباتی خویش منصوب کرده| فرد دیگری ۲۷۰ میلیارد تومان در یک پروژه ساختمانی سرمایه‌گذاری کرده؛ او امتیاز تأسیس یک کارخانه آب معدنی را برای برادر کوچکش گرفته| فردی در پوشش مؤسسه عام‌المنفعه با ارز دولتی گوشت وارد و با قیمت آزاد در بازار عرضه کرده| فرد دیگری هم برای قاچاق سیگار رشوه‌های کلان پرداخت کرده است!»
با علم به اینکه تعداد نمایندگان ردصلاحیت شده در هر دو جریان اصولگرا و اصلاح‌طلب تقریبا برابر بوده، چه نتیجه‌ای می‌گیرید؟
آقای روحانی چه مدل مجلسی را دوست دارد که نگران تکرار نشدن آن شده، حاضر است بابت آن این‌چنین در کوران فشار دشمن، به نهاد شورای نگهبان و اصل انتخابات حمله کند؟ دولت طی سال‌های گذشته تقریبا تمام برنامه‌های انتقادی صداوسیما را تعطیل یا ضبطی کرده، دوست دارد رسانه ملی فقط بوق تبلیغاتی خودش باشد. در این سو، اما رئیس‌جمهور فریاد می‌زند: «نشکنیم قلم‌ها را، نبندیم دهان‌ها را!». چند سال قبل یکی از چهره‌های اصلاح‌طلب به مناسبتی از اصطلاح «تدلیس سیستماتیک» سخن گفته بود. آیا روند کنونی تحریف افکار عمومی از مسائل اصلی کشور و کارنامه اجرایی دولت و مجلس، چیزی جز این است؟
ظاهرا نتایج جلسه انتخاباتی کاخ سعدآباد ورای تصور بوده و رئیس‌جمهور از شکل‌گیری رقابتی واقعی و به دور از حاشیه برای شکل‌گیری مجلس آینده بیش از حد نگران است. «در مقام مقایسه با اسفند ۹۴، پاسخ به این سوال که «چه چیزی نمی‌خواهیم؟» امروز برای بخش اعظم جامعه رأی‌دهنده ایرانی کاملا مشخص است».
منبع: کیهان
ارسال نظرات