کد خبر:۸۵۲۸۹۹
با کمک نانولوله‌های کربن؛
ساخت کامپوزیتی که بعد از آسیب خود را ترمیم می‌کند
با ترکیب نانولوله‌های کربنی چندجداره و و پلی‌بروسیلوکسان، کامپوزیتی ساخته شده که بعد از آسیب، خود را ترمیم کرده و التیام پیدا می‌کند.
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانشجو، پژوهشگران دانشگاه کارنجی ملون و دانشگاه توکیو از کامپوزیتی رونمایی کردند که دارای خواص خودترمیمی است. این ماده جدید عملکردی شبیه به دم مارمولک و بازوی ستاره دریایی دارد.
این کامپوزیت با ترکیب نانولوله‌های کربنی چندجداره و پلی‌بروسیلوکسان ساخته شده‌است. این کامپوزیت به‌گونه‌ای است که اگر دو قطعه بریده شده را دوباره کنار هم قرار دهید، دو قطعه به هم متصل شده و درز میان آن‌ها از بین می‌رود.
این فناوری کاربرد‌های متعددی می‌تواند داشته باشد؛ برای مثال، روی دو قسمتی که از هم جدا شده می‌توان یک حسگر قرار داد تا مشخص شود جدا شدن چه زمانی اتفاق افتاده و چه وقتی این دو بخش به هم جوش خورده‌اند. البته فرآیند اتصال و به هم چسبیدن دو بخش سریع نیست و ممکن است چند ساعت زمان نیاز داشته باشد.
سناریو‌های دیگری نیز برای این فناوری می‌توان تصور کرد؛ برای مثال، از این نانوکامپوزیت می‌توان برای تولید عملگر‌های روباتیک استفاده کرد و در نهایت کنترلر‌های نرم و قابل تغییر تولید نمود.
یک کنترلر می‌تواند حرکت فشاری انگشت را تشخیص دهد، دو کنترلر نیز با هم ترکیب شده و دکمه لمسی بزرگی را ایجاد می‌کند که در نهایت چیزی شبیه به کلید‌های روی پیانو ایجاد می‌شود. در ادامه دو کنترلر دور مچ کاربر قرار می‌گیرد و به‌عنوان یک دستگاه اسلاید مچ‌بندی عمل می‌کند.
حالا سه دوست که می‌خواهد یک بازی ویدئویی را انجام دهند می‌توانند این کنترل را به چند قسمت تقسیم کنند و از آن به‌عنوان ابزار کنترل بازی استفاده نمایند. بعد از اتمام بازی نیز این کنترلر‌ها می‌توانند کنار هم قرار گرفته و کنترلر اولیه را ایجاد کنند.
سناریوی محتمل دیگری که برای این فناوری می‌توان تصور کرد، بازویی با قابلیت استفاده مجدد است که می‌تواند اطراف اندام آسیب‌دیده قالب‌گیری شود و به مرور، در محل آسیب‌دیدگی خود را ترمیم کند. این گروه به تازگی با دیگر محققان بین‌رشته‌ای نتایج یافته‌های خود را به اشتراک گذاشتند تا بتوانند پتانسیل‌های کاربردی این فناوری را با کمک آن‌ها شناسایی کنند.
این کامپوزیت با ترکیب نانولوله‌های کربنی چندجداره و پلی‌بروسیلوکسان ساخته شده‌است. این کامپوزیت به‌گونه‌ای است که اگر دو قطعه بریده شده را دوباره کنار هم قرار دهید، دو قطعه به هم متصل شده و درز میان آن‌ها از بین می‌رود.
این فناوری کاربرد‌های متعددی می‌تواند داشته باشد؛ برای مثال، روی دو قسمتی که از هم جدا شده می‌توان یک حسگر قرار داد تا مشخص شود جدا شدن چه زمانی اتفاق افتاده و چه وقتی این دو بخش به هم جوش خورده‌اند. البته فرآیند اتصال و به هم چسبیدن دو بخش سریع نیست و ممکن است چند ساعت زمان نیاز داشته باشد.
سناریو‌های دیگری نیز برای این فناوری می‌توان تصور کرد؛ برای مثال، از این نانوکامپوزیت می‌توان برای تولید عملگر‌های روباتیک استفاده کرد و در نهایت کنترلر‌های نرم و قابل تغییر تولید نمود.
یک کنترلر می‌تواند حرکت فشاری انگشت را تشخیص دهد، دو کنترلر نیز با هم ترکیب شده و دکمه لمسی بزرگی را ایجاد می‌کند که در نهایت چیزی شبیه به کلید‌های روی پیانو ایجاد می‌شود. در ادامه دو کنترلر دور مچ کاربر قرار می‌گیرد و به‌عنوان یک دستگاه اسلاید مچ‌بندی عمل می‌کند.
حالا سه دوست که می‌خواهد یک بازی ویدئویی را انجام دهند می‌توانند این کنترل را به چند قسمت تقسیم کنند و از آن به‌عنوان ابزار کنترل بازی استفاده نمایند. بعد از اتمام بازی نیز این کنترلر‌ها می‌توانند کنار هم قرار گرفته و کنترلر اولیه را ایجاد کنند.
سناریوی محتمل دیگری که برای این فناوری می‌توان تصور کرد، بازویی با قابلیت استفاده مجدد است که می‌تواند اطراف اندام آسیب‌دیده قالب‌گیری شود و به مرور، در محل آسیب‌دیدگی خود را ترمیم کند. این گروه به تازگی با دیگر محققان بین‌رشته‌ای نتایج یافته‌های خود را به اشتراک گذاشتند تا بتوانند پتانسیل‌های کاربردی این فناوری را با کمک آن‌ها شناسایی کنند.
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
اخبار مرتبط
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.