عضو مجمع عالی حکمت اسلامی با اشاره به اینکه همه ارتباط دارند و میتوانند خدا را صدا کنند، اما وصول به خدا با این ارتباط فرق دارد، یادآور شد: ارتباط نفسی با خدا به تعداد انفس و راه وصل تنها شریعت است.
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، حجتالاسلام «علی رضائیان» در برنامه «بدون توقف» که ۱۲ مردادماه از شبکه سه سیما روی آنتن رفت، با اشاره به اینکه ارتباط نفسی با خدا به تعداد انفس است، تصریح کرد:، اما راه وصول به خدا تنها الصراط یعنی شریعت است، چرا خدا باید بهترین مخلوقاتش را برای هدایت ما بفرستد، حتی کافر حتی فرعون، میتواند با خدا ارتباط برقرار کند. در یک قضیهای فرعون با حضرت موسی (ع) یک قراری گذاشتند یک عده کشاورز آمدند گفتند اگر امشب باران بیاید ما سمت موسی کریم هستیم اگر فردا بیاید میرویم سمت فرعون، شب فرعون باران آمد. حضرت موسی (ع) مناجات کرد که خدایا چرا این طور شد، خدا فرمود موسی فرعون کفشش را به گردن انداخت از ما طلب کرد این دفعه هم به مزاج ما بیا، من نخواستم ناامیدش کنم، پس ارتباط با خدا هیچ محدودیتی ندارد، اما وصول فرق میکند.
وی ادامه داد: خدایی که میگوید تو باید عاشقترین باشی راه را هم نشان داده، لذا همه ارتباط دارند و میتوانند خدا را صدا کنند، اما وصول به خدا با این ارتباط فرق دارد. حتی شیطان که در گناه اول و آخر شریک است، روز قیامت میگوید من طمع دارم به این که خدا بعد از حساب و کتاب مرا میبخشد، رحمت خدا بینهایت است، ما نمیتوانیم رحمت خدا را درک کنیم، اما رحمت خدا با غفرانش فرق میکند. خدایی که فرموده در جهنم هم بعضیها پاک میشوند و بعضی میمانند، خدایی که رحمتش از حد تخیل ما هم بیشتر است که میفرماید بنده من اگر در خفا هم گناه کرد، بخشیدم، چون خودش شرمنده شد.
این استاد حوزه و دانشگاه با ذکر مثالی تصریح کرد: پدری سفرهای پهن کرده که همه نعمتی در آن است، پسر اول میآید از هر چه خواست میخورد با خودش هم میبرد، پسر دوم میآید از موادی که برای ضدعفونی کروناست خورده، سفره را به هم میریزد و بعد میگوید پدرم میبخشی پدر کریم است میبخشد، پسر اول از خوان نعمت پدر خورد و برد و لذت برد، این میشود رحمت، اما پسر دوم مورد غفران قرار گرفت، دیدید چه خیانتی اتفاق افتاد؟ اینکه میگویند تو دلت پاک باشد، حکایت پسر دوم است، مثل پسر دوم خدا میبخشد، اما این کجا و آن کجا، مثل اینکه خدا میفرماید نماز اول وقت رحمت است، نماز آخر وقت غفران است، چون او نیاز ندارد، خیلیها امروز دارند با این راه میروند. آیتالله بهجت فرمودند اگر پادشاهان عالم میدانستند در نماز چه لذت و آرامشی است، حتما پادشاهیشان را رها میکردند.
رضائیان در پاسخ به این سؤال که «این پدر چرا کمکی برای اینکه پسر دوم هم سر به راه شود نمیکند» گفت: وقتی میگوئیم همه بهترین خواه هستند آن بچهای که میگوید من بهترین را نمیخواهم پس یک مشکلی دارد که باید آن را پیدا کنیم، اما خدای متعال برای کمک میفرماید من خوبهایم را فرستادم تا به مردم کمک کنند، امر ولایت برای همین است از عیسی نبی (ع) تا دیگر پیامبران و نبی مکرم (ع) سخنشان این است که ما آمدیم شما را بالا ببریم و ما در بین ادیان و مذاهب تنها مذهبی هستیم که آن پدر رساننده همیشه حیّ است، ولیّ و بالابرنده حیّ است. انبیاء و دین آمدند که تمام استعدادها را به جایی برسانند که انسان حسرت نخورد که چه کسی روی صحنه برنده میشود، همه روی صحنه بروند، طبق آیه شریفه هیچ قومی بدون نذیر رها نشده است.
این کارشناس مذهبی در ادامه یادآور شد: چندی پیش خانم بزرگواری که به استدلال بنده به لحاظ پوشش گویی از سواحل فلان جا به کشور ما تشریف آورده بودند، از من سؤال میکردند نماز مستحب اول ماه در رکعت اولش ۳۰ تا قل هوالله دارد در رکعت دوم ۳۰ تا انا انزلناه یا برعکس، من تمام دانستههایم یادم رفت، واجب آن چیزی است که برای کمال ضروری است، این خواهر ما نمیدانست چه میزان حجاب او را به رشد میرساند، اما شنیده بود که نماز اول ماه که سخت و مستحب است، دفع بلا میکند رفته بود سراغ این، اما خبر نداشت در سفرهای که پهن شده درباره حجابش چه گذاشته و خاصیت حجاب چقدر است.
وی در پایان در پاسخ به این سؤال که «در عصر حاضر گاهی اوقات دین برای فرد محدودیت ایجاد میکند» نیز تصریح کرد: آدم وقتی میخواهد به معشوقش برسد باید تاوان دهد، در شریعت برای همین روزه چقدر راه گذاشته شده که اگر معذوریت دارید، بیمار هستید، این راه را بروید، آن قدر شریعت راه قرار داده که انسانی که بگوید ناامید از رحمت خدا هستم مثل این است که یک دروازه گذاشتند به اندازه هستی فقط به اندازه یک توپ برای بیرون زدن جا هست و ما آن توپ را بیرون بزنیم، خدا میفرماید تنهای کسی که نمیبخشم کسی است از رحمت من ناامید شود. اگر عاشقی بگوید من مشکلی دارم قطعا در شریعت راه باز است، امروز که تنها کافی است در گوشی جستوجو کنید یا با یک تلفن راه مشکلتان را پیدا کنید به شرطی که فرد خودش بخواهد.