نقد «نظامی‌ها» بدون قواعد زبان بدن در نظامی‌گری

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو : ارتش «چرا» ندارد! این شاید معروف‌ترین جمله در بین نظامی‌ها باشد، به طوری که اگر کسی کمترین آشنایی با نظامي‌گری داشته باشد حتما آنرا شنیده است. معنای این جمله هم در خودش مستتر است. برای فعالیت ارتش و یا به تعبیری نیروهای نظامی جای هیچ سوالی نیست.

اساسا نظاميان در دنیا به داشتن روحيه‌ای سخت و خشک معروف‌اند. روحیه‌ای که شاید پاسخگویی در آن بی معنا باشد. اما اینجا و در ایران مثل خیلی چیزهای دیگر این مورد هم تفاوت دارد.

در ایرانِ پس از انقلاب چهره نظامیان آن چهره خشک و سخت نیست. نظامیِ جمهوری اسلامی، آن صورت عبوس و خشونت‌ را که ندارد هیچ، بلکه اغلب سراسر مهر است. به یاد آورید خنده‌های دلچسب سردار شهید شوشتری را، به یاد آورید خوش و بش کردن سردار شهید کاظمی با سربازان را، به یاد آورید آن عطوفت و مهربانی‌های چمران را... و مگر تمام می‌شود این قصه که سوژه‌اش گفتن از مهربانی نظامیان مکتب خمینی است.

البته ملت هم هميشه قدردان تلاش نظامیان بوده و هستند، نمونه اش را در چند ماه گذشته باید جستجو کرد، روزگاری که پیکر حاج قاسم سلیمانی و یاران شهیدش به ایران آمده بوده و چه اقيانوس بی‌کرانه‌ای از خروش و غیرت و عشق در جای جای این سرزمین به راه انداخته بود.

اما با تمام این حرف‌ها، با تمام خوبی‌هایی که از آنها یاد شد، سوالات و شبهات و حتی انتقاداتی به فعالیت نیروهای مسلح در ایران وجود دارد، شاید مشابه هر دستگاه دیگری که مشغول فعالیت است. خب هرچه دستگاهی فعال‌تر طبیعتا انتقاد و حرف و حدیث هم بیشتر، چیزی شبیه همان قطاری که حرکت می‌کند و سنگ هم می‌خورد.

این روزها بدون توقف در تازه ترین سری خود سراغ همین سوالات و شبهات رفته است. سراغ سوال و جواب از سپاه پاسداران! نگارنده با اینکه سالیانی در رسانه فعال بوده‌ نمونه‌ای برای این کار سراغ ندارد. عده‌ای جوان بیایند، جوانانی که مطالبه‌گر هم هستند، جوانانی که شاید آگاه به شیوه درست سوال پرسیدن از یک مسول درجه دار باشند، این جوان‌ها آمده‌اند، صراحتا یک نفر رده بالای نظامی را نقد می‌کنند.

اگر قسمت‌های قبلی بدون توقف میزبان مسولانی از اقشار مختلف بود از حوزوی و دانشگاهی گرفته تا فرهنگی و هنری، اما این‌بار یک نظامی مقابل جوانان نشسته است. یک نظامی که حتی در دیسیپلین کاری‌اش شیوه ایستادن و نشستن افراد جلوی او باید تابع قوانینی باشد.‌ بدون توقفِ سردار نقدی از این منظر هم بی‌مانند است که جوانی قواعد زبان بدن در نظامی‌گری را کنار بگذارد با مسول رده بالای نیروهای مسلح کشورش راحت صحبت کنند.

حال اگر به ماجرا را از دید همان نظامیان نگاه شود، باز هم عیار این قسمت نمایان می‌شود. اگر زاویه دید ما درجه‌داری بلند مرتبه باشد، او چقدر سوال بی‌جواب دارد که هر کدامشان مي‌تواند منجر به غیبت در برنامه‌ شود؟ مثل این سوال‌ها؛ در مقابل این شبهات باید چه کرد؟ برای پاسخگويی سوالات چه کسی مناسب‌تر است؟ اگر پاسخ‌های نامناسبی به سؤالات داده شود چه؟ اگر کسی در پی سوال اهانتی کرد چه؟ نکند به خاطر پاسخ به سوالی کنترل فضا از دست برود و مسئله‌‌ای محرمانه بین عموم جامعه سرباز کند؟

سردار نقدی اما خطر انتقاد پذیری جلوی دوربین را به جان خرید تا بلکه بتواند گرهی از افکار عمومی بگشاید اما چه بسیارند که عملکرد چند ساله‌شان، گره‌های بزرگی در ذهن مردم ایجاد کرده و هرگز هم به فکر گشودن این گروه‌ها نبودند. کاش روزگاری برسد که بتوان از برخی مسولان و دولتمردان غایب در بدون توقف هم به راحتی سوال کرد، بلکه دوایی برای ذهن مردم باشد.