اختتامیه جشنواره «سینماحقیقت»
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو در متن بیانیه هیات داوران چهاردهمین جشنواره بین المللی سینماحقیقت که توسط علی راضی خوانده شد، نوشته شده است:
«به روزگار تنهایی در این سال سخت که بیماری جهان‌گیر ما را تنهاتر و در خود فرو رفته‌تر کرده است، سینمای مستند ایران مراسم پایانی جشنواره سینما حقیقت را جشن می‌گیرد. شادی بزرگ ما این است که در این شرایط توانست به خانه‌های بسیاری از ایرانیان راه پیدا کند و آن‌ها را به دیدن و اندیشیدن درباره بخشی از خویشتن دعوت کند. همچنین از مشاهده روند جستجوگری و ادامه حیات سینمای مستند ایران خرسندیم.
مگر می‌شود کشوری دایه‌دار فرهنگ و هنر را بدون سینمای مستند پویا پرسشگر و پیشرو تصور کرد. مگر نه اینکه سینمای مستند امکان بشری است برای آنکه ما را و جهان ما را با فرض‌های پنهان شده یا به حاشیه رانده شده رو در رو سازد؟ مگر نه اینکه سینمای مستند امکانی است برای آشکار کردن حقیقت انکار شده‌ی بشری یا حتی حقیقت انکار شده یک فرد؟ زیرا که این سینما سینمایی انسانی است که در آن افراد با نام کوچک‌شان و با هویت فردی‌شان صدایی پیدا می‌کنند.
دهه‌ها است که سینمای مستند ایران در روشن نگاه داشتن چراغ پرسشگری و هستی اندیشی در این سرزمین نقش بازی می‌کنند. با این ایده که ساخت فیلم مستند عملی است به سوی آگاهی زیر که آگاهی یک عمل است که خود می‌تواند موضوع آگاهی را تغییر دهد.
پانزده روزی که گذشت برای ما به عنوان اعضای هیئت داوران چهاردهمین جشنواره حقیقت، فرصت بزرگی بود برای نگریستن به بخشی از سینمای مستندِ زنان و مردان ایران. از باز دیدن این همه تنوع اقلیمی، زبانی و قومی در سرزمین‌مان به وجد آمدیم. با فیلم‌های شما در مورد بحران‌های زیست‌محیطی که ایران‌مان را تهدید می‌کند همراه شدیم و خون دل خوردیم. آرزو می‌کنیم هرچه زودتر در خیشی ملی بحران‌های زیست محیطی این سرزمین فروکش کنند. بسیار کنجکاو بودیم مناظر بیشتری از زندگی شهری و طبقه شهرنشین را در فیلم‌ها ببینیم. اما متاسفانه یا بحران کرونا یا سختی‌ها و محدودیت‌های دگر تعداد چشم‌انداز‌ها به زندگی شهری را در میان فیلم‌های امسال کم کرده بود. از مسئولان و تصمیم‌گیرندگان خواهش می‌کنیم با بازتر کردن فضا، فرصت‌های ساخت چنین فیلم‌هایی را بیشتر کنند. زیرا که هر منظر واجد حقیقت و داستان خود است و ایران ما و سینمای مستند ما بسیار به تنوع حقیقت‌های تولید شده در پهنه‌های گوناگون نیاز دارند.
با تمام بالا‌ها و پایین‌ها در پس قرن‌ها و اعصار هیچگاه چراغ حقیقت در این سرزمین خاموش نشده است. حقیقت یک پرسش است و نه یک معرفت یقین یافته و از پیش تعیین شده. پس زنده باد سینمای مستند ایران. زنده باد فیلمسازان سینمای مستند ایران.»
«به روزگار تنهایی در این سال سخت که بیماری جهان‌گیر ما را تنهاتر و در خود فرو رفته‌تر کرده است، سینمای مستند ایران مراسم پایانی جشنواره سینما حقیقت را جشن می‌گیرد. شادی بزرگ ما این است که در این شرایط توانست به خانه‌های بسیاری از ایرانیان راه پیدا کند و آن‌ها را به دیدن و اندیشیدن درباره بخشی از خویشتن دعوت کند. همچنین از مشاهده روند جستجوگری و ادامه حیات سینمای مستند ایران خرسندیم.
مگر می‌شود کشوری دایه‌دار فرهنگ و هنر را بدون سینمای مستند پویا پرسشگر و پیشرو تصور کرد. مگر نه اینکه سینمای مستند امکان بشری است برای آنکه ما را و جهان ما را با فرض‌های پنهان شده یا به حاشیه رانده شده رو در رو سازد؟ مگر نه اینکه سینمای مستند امکانی است برای آشکار کردن حقیقت انکار شده‌ی بشری یا حتی حقیقت انکار شده یک فرد؟ زیرا که این سینما سینمایی انسانی است که در آن افراد با نام کوچک‌شان و با هویت فردی‌شان صدایی پیدا می‌کنند.
دهه‌ها است که سینمای مستند ایران در روشن نگاه داشتن چراغ پرسشگری و هستی اندیشی در این سرزمین نقش بازی می‌کنند. با این ایده که ساخت فیلم مستند عملی است به سوی آگاهی زیر که آگاهی یک عمل است که خود می‌تواند موضوع آگاهی را تغییر دهد.
پانزده روزی که گذشت برای ما به عنوان اعضای هیئت داوران چهاردهمین جشنواره حقیقت، فرصت بزرگی بود برای نگریستن به بخشی از سینمای مستندِ زنان و مردان ایران. از باز دیدن این همه تنوع اقلیمی، زبانی و قومی در سرزمین‌مان به وجد آمدیم. با فیلم‌های شما در مورد بحران‌های زیست‌محیطی که ایران‌مان را تهدید می‌کند همراه شدیم و خون دل خوردیم. آرزو می‌کنیم هرچه زودتر در خیشی ملی بحران‌های زیست محیطی این سرزمین فروکش کنند. بسیار کنجکاو بودیم مناظر بیشتری از زندگی شهری و طبقه شهرنشین را در فیلم‌ها ببینیم. اما متاسفانه یا بحران کرونا یا سختی‌ها و محدودیت‌های دگر تعداد چشم‌انداز‌ها به زندگی شهری را در میان فیلم‌های امسال کم کرده بود. از مسئولان و تصمیم‌گیرندگان خواهش می‌کنیم با بازتر کردن فضا، فرصت‌های ساخت چنین فیلم‌هایی را بیشتر کنند. زیرا که هر منظر واجد حقیقت و داستان خود است و ایران ما و سینمای مستند ما بسیار به تنوع حقیقت‌های تولید شده در پهنه‌های گوناگون نیاز دارند.
با تمام بالا‌ها و پایین‌ها در پس قرن‌ها و اعصار هیچگاه چراغ حقیقت در این سرزمین خاموش نشده است. حقیقت یک پرسش است و نه یک معرفت یقین یافته و از پیش تعیین شده. پس زنده باد سینمای مستند ایران. زنده باد فیلمسازان سینمای مستند ایران.»
ارسال نظرات