سهیلی‌زاده: تلاش کردم «آوای باران» در دام سیاه‌نمایی نیفتد

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، سهیلی زاده که سریال «آوای باران» او این شب‌ها روی آنتن شبکه آی فیلم است، از تلاشی که در ساخت این اثر در جهت پرهیز از سیاه نمایی اوضاع اجتماعی کرده، سخن گفت. او این سریال را تلنگری درباره ناهنجاری تکدی گری دانست.

سریال آوای باران یکی از پرمخاطب‌ترین سریال‌های زمان خودش بود که برای اولین بار موضوع تکدی گری و آسیب‌های آن را دستمایه قصه خود قرار داد و مورد توجه مردم قرار گرفت. در واقع آوای باران را می‌توان نوعی آسیب شناسی اجتماعی در بستر نمایش دانست.

کارگردان «آوای باران» با بیان اینکه نگاه او به شکل آگاهانه و تلاشش بر این بوده که در آوای باران یک قصه اجتماعی را روایت کرده و در واقع به مسئله تکدی گری به عنوان یک معضل اجتماعی بپردازد، گفت: در واقع سال‌ها بود که به این سوژه فکر می‌کردم و با توجه به سیاه بودن موضوعات این چنینی، تلاش کردم با کمرنگ کردن فضای تلخ و سیاه سوژه و حتی تزریق رگه‌هایی از طنز، از زهر قصه کم کنم.

وی ادامه داد: در واقع دوست نداشتم به سبک و سیاق بسیاری از فیلم‌های اجتماعی، سیاه نمایی کنم. به عبارت بهتر تلاش کردم در دام سیاه نمایی نیفتم. به همین دلیل حجم کمتری از سریال به گذشته شخصیت‌های آسیب دیده قصه اختصاص یافت. به هر حال هدف ما نشان دادن یک واقعیت تلخ و تلنگر زدن جامعه نسبت به زشتی تکدی گری و سودجویی‌هایی پشت آن بود.

وی اظهارداشت: من منکر واقعیت تلخ تکدی گری در جامعه نیستم؛ اگر بودم که اصلا به سراغ این مسئله نمی‌رفتم و همانطور که گفتم این دغدغه من بوده؛ اما مسئله در شیوه و ساختار روایت از این سوژه است، از همین رو، از غلظت تلخی آن پرهیز کردم تا تماشای قصه و پیگیری آن برای مخاطب آزاردهنده نباشد. از سوی دیگر من خیلی با رویکرد رئالیستی که لحن یا نگاهی مستندگونه به سوژه داشته باشد، در یک سریال تلویزیونی مخالفم و به سویه‌های نمایشی و دراماتیک آن بیشتر بها می‌دهم، تا مخاطب بتواند ارتباط حسی و عاطفی با قصه برقرار کند.

سهیلی زاده درباره گفتگو‌های سریال «آوای باران» اضافه کرد: در واقع به نوعی شاهد ترکیب ادبیات جنوب شهری و ادبیات نمایشی در لحن حرف زدن شخصیت‌ها هستیم و به نظرم این بر جذابیت دیالوگ پردازی سریال افزوده است. واقعیت این است که در یک اثر داستانی به ویژه سریال که هم طولانی‌تر است و هم قرار است با مخاطب انبوه ارتباط برقرار کند، باید به جذابیت دراماتیک حتی در یک سوژه رئال توجه داشت وگرنه نمی‌توان مخاطب را با خود همراه کرد. این البته به معنای تحریف واقعیت نیست، بلکه تاکید بر جذابیت روایت در نمایش واقعیت است.

این کارگردان سینما و تلویزیون به عنصر تعلیق در «آوای باران» هم اشاره و عنوان کرد:این تعلیق است که کشش دراماتیک به وجود می‌آورد و ذهن مخاطب را درگیر خود می‌کند. ما به دلیل پردازش قصه پدر و دختر این انتظار را در مخاطب ایجاد کردیم؛ اما معنی دیگر این انتظار، همراه شدن مخاطب با شخصیت‌های قصه است. البته اینکه آن‌ها به هم برسند، انتظار طبیعی مخاطب است و طولانی شدن آن ممکن است مخاطب را عصبی کند؛ اما این از شوق مخاطب به پایان خوش آن‌ها برمی آید که دوست دارند زودتر این اتفاق بیفتد، ولی از منطق درام به دور نیست و به نظر من مخاطب را آزار نمی‌دهد. تعلیق مثل مسیر سفر است، نه مقصد. وقتی مسیر جاذبه داشته باشد، خود راه جذابیت پیدا می‌کند؛ نه لزوما رسیدن به مقصد. به نظرم اینکه مخاطب با این سریال در زمان خودش همراه شده و با شخصیت‌های آن ارتباط برقرار کرده به خاطر لذت بردن از این تعلیق‌ها بوده است.

سهیلی زاده علت موفقیت «آوای باران» را در جذابیت قصه و روایت آن دانسته و اظهار کرد: به نظرم آوای باران از الگو‌های متداول و کلیشه‌ای سریال سازی استفاده نکرد و در واقع دست به نوعی ساختارشکنی زد که این مسئله شامل قصه آن هم می‌شد. مردم ما پیش از اینکه درباره تکدی گری و آسیب‌های آن سریالی ندیده بودند و بنابراین قصه این سریال تازگی داشت. ضمن اینکه قصه و موقعیت، خیالی هم نبود و مردم در زندگی روزمره خود با این مسئله رو به رو می‌شوند و همین باعث کنجکاوی آن‌ها در پیگیری این قصه هم شد. مردم ما به شنیدن قصه‌هایی درباره واقعیت‌های زندگی و مسائل اجتماعی که خودشان در زندگی تجربه می‌کنند، علاقه دارند و به نظرم تلویزیون باید از ساخت سریال‌های اجتماعی که مخاطب بالایی هم دارد، حمایت کند.

شیوه کار سهیلی زاده در استفاده از بازیگران جدید و جوان و معرفی آن‌ها به دنیای بازیگری، نکته قابل توجه دیگر در سریال «آوای باران» است که به عنوان نمونه منجر به شناخته شدن بازیگرانی، چون آزاده زارعی شد. کارگردان سریال در این باره بیان کرد: به اعتقاد من یکی از وظایف سینما و تلویزیون و کارگردان این است که بازیگر جدید تربیت کند. سریال مدیوم خوبی برای معرفی چهره‌های جدید است و چه بسیار بازیگران مشهور امروز که ابتدا از قاب تلویزیون به مخاطب معرفی شدند. حضور چهره‌های جوان هم به کار من کارگردان می‌آید و هم فرصتی برای معرفی جوان‌هایی است که استعداد بازیگری دارند و دیده نمی‌شوند.

او در مورد این موضوع که خودش هم مثل هیچکاک در یک صحنه از سریال حضور دارد، گفت: این در واقع امضای من در کارهایم است. در سریال دلنوازان هم همین کار را انجام دادم.

سوال دیگر این مصاحبه درباره مهران احمدی و ایفای نقش «شکیب» بود که سهیلی زاده پاسخ داد: مهران احمدی بازیگر بسیار مستعد و توانایی است که با خلاقیتی که دارد و گریم خوبی هم که روی او انجام شد، توانست یک نقش ماندگار از خودش در این سریال به جا بگذارد.

کارگردان «آوای باران» از بازپخش این سریال از آی فیلم ابراز رضایت کرده و گفت: مردم ما به تماشای سریالی که دوست داشتند، علاقمند هستند و تکرار آن می‌تواند تداعی خاطرات و نوستالژی‌های آن‌ها از یک سریال باشد. ضمن اینکه فرصتی است برای کسانی که قبلا سریال را ندیده اند.