روایتی از یک آغاز

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، الهه صالح پور؛ از لحظه‌ی اعلام فرار شاه از ایران در تاریخ ۲۶ دی ماه ۱۳۵۷ به کمک خلبان معزی (که البته بعدها در سال ۶۰ هم برای فراری دادن بنی صدر و رجوی به کمکشان آمده بود!) تا ۲۲ بهمن، تاریخ ایران روایت‌گر روزهای پر التهاب برای به بار نشاندن نهضت اسلامی و تبدیل آن به حکومت اسلامی است.

یک روز قبل از فرار، شاه برای حفظ نظام سلطنت در غیابش، اقدام به تشکیل شورای سلطنت کرده بود ولی سید جلال الدین طهرانی که ریاست این شورا را در اختیار داشت در ۲۸ دی برای دیدار با امام خمینی (ره) به فرانسه رفت اما با مخالفت او مواجه شد و آیت الله خمینی (ره) تنها به شرط استعفای وی از شورای سلطنت و غیرقانونی اعلام کردن شورا حاضر به پذیرفتن طهرانی شدند و با استعفای طهرانی شورای سلطنت منحل شد.

در ۴ بهمن در حالی که مردم برای بازگشت امام آماده می‌شدند به یکباره با تیتر روزنامه‌ی کیهان مواجه شدند که خبر از اشغال فرودگاه مهرآباد توسط ارتش و گارد شاه برای جلوگیری از ورود امام را می‌داد؛ دولت بختیار ۳ روز فرودگاه‌های کشور را بست.

در اعتراض به این اقدام دولت، روحانیون مبارز در دانشگاه‌ تهران تحصن کردند و این باعث عقب نشینی بختیار و بازگشایی فرودگاه برای ورود امام به تهران شد اما نظامیان همچنان برای ایجاد وحشت در مردم در خیابان‌ها رژه نظامی می‌رفتند و سعی می‌کردند این شایعه را ترویج دهند که کودتا شده است؛ کودتایی به سبک ۲۸ مرداد ۱۳۳۲! تا مبارزات را منحرف کنند اما شکست خورد.

مهندس بازرگان که در ۴ بهمن نحوه‌ی تشکیل دولت موقت و شورای انقلاب اسلامی را اعلام کرده بود، در ۱۷ بهمن بر اساس پیشنهاد شورای انقلاب به امام خمینی (ره) به عنوان رئیس دولت موقت انتخاب شد و در ۱۹ بهمن مردم با راهپیمایی گسترده از دولت موقت حمایت کردند.

پس از بیعت نیروی هوایی ارتش در ۱۹ بهمن ماه، ساعت ۹ صبح ۲۰ بهمن، سربازان گارد شاه به پادگان نیروی هوایی در شرق تهران حمله بردند و به دستور امام مردم برای کمک به سربازان نیروهای هوایی مسلح شدند؛ اما پازل پیروزی انقلاب زمانی تکمیل شد که در ۲۱ بهمن دولت بختیار ساعات حکومت نظامی را افزایش داد و در واکنش، امام (ره) طی فرمانی دستور به شکستن حکومت نظامی را دادند و مردم به خیابان‌ها آمدند؛ درگیری‌های بسیار شدیدی رخ داد اما سرانجامِ تمام این فراز و نشیب‌ها در ۲۲ بهمن و در پی تسلیم شدن تمامی نیروهای نظام شاهنشاهی، رژیم متلاشی و انقلاب اسلامی پیروز شد.

آغاز این انقلاب اما پایان مبارزات مردمی نبود؛ روزهای پیش روی انقلاب نوپای اسلامی محکی شد حتی برای تمام کسانی که ظاهرا همراه امام (ره) از هواپیما پیاده شدند اما انگار هرگز با او هم قطار نبودند و بعضا با افکار او یا غریبه بودند یا شدند!‌ و حتی روزهایی برای محک نهضت آزادی و نمایندگانش در دولت موقت و اتمام حجت با مجاهدین خلق!

آن انقلاب که عمر زیادی از او نگذشته بود شاهد روزهای سخت و خونین زیادی بود؛ روزهای اعلام فاز مسلحانه‌ی مجاهدین خلق، سهم‌خواهی فدائیان خلق و فتنه‌هایی که در گوشه و کنار به بهانه‌ی خودمختاری به راه انداخت؛ از کومله و حزب دموکرات کردستان تا حزب خلق عرب و بلوچ و ترکمن! شاهد روزهای خونین تهران و شیراز و آمل و ترور کور منافقین در کوچه و بازار تا جنگ تحمیلیِ ۸ ساله! شاهد نفوذی‌هایی چون کلاهی در حزب جمهوری اسلامی و کشمیری در نخست وزیری و رکن دو ارتش تا انقلابی‌نماهای امروزی!

این انقلاب و مردم این انقلاب روزهای تلخ و طوفان‌های سخت کم ندیده‌اند اما همچنان ایستاده‌اند. آن نهالی که در بدو وجودش با حوادثی رو به رو بود که هر کدام به تنهایی می‌توانست آن را از پا دربیاورد اما همچنان زنده است و ایستاده و باور داریم برای تبدیل حکومت اسلامی به تمدن اسلامی راهی نمانده است؛ تا ظهور حضرتش (عج) ان شاءالله.

الهه صالح پور - معاونت بررسی و تحلیل بسیج دانشجویی دانشگاه خوارزمی

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.