میلاد مفاخری، عضو سابق شورای مرکزی کمیته ناظر بر نشریات در یادداشتی ارسالی به خبرنگار دانشگاه
خبرگزاری دانشجو، با عنوان «یک بام و دو هوا» نوشت: شروع صحبتم را برای این که مخاطب این یادداشت به فضای کلان نشریات دانشجویی در طی یک سال گذشته آگاه شود، اینگونه آغاز می‌کنم؛ نزدیک به دو سال پیش در این ایام که نه از کرونا خبری نبود و نه مرغ ۲۷ هزار تومانی میل می‌کردیم، عده‌ای دانشجو با حمایت مسئولان و در حرکتی که حتما در تاریخ جریان دانشجویی ثبت خواهد ماند، برای این که در انتخابات شورای مرکزی ناظر بر نشریات دانشجویی وزارت علوم کرسی‌های بیشتری را کسب کنند، اقدام به ابطال ناجوانمردانه انتخابات کمیته‌های ناظر بر نشریات دانشجویی ۲۶ دانشگاه در سطح کشور کردند.
اینکه چرا برای رای آوردن این کار را با یک نسل از فعالین نشریات دانشجویی انجام دادند و آن‌ها را از حضور در مهم‌ترین اجتماع نشریاتی کشور محروم کردند را بارها در طی سال گذشته به دلیل مسئولیتم در شورا در فرصت‌های پیش آماده بیان کردم و کردند؛ اما توضیح یک خطی این مسئله می شود: «عدم عملکرد مناسب در دوران مسئولیت، فرار از پاسخگویی، منفعت طلبی، شعار زدگی، و اولویت قرار دادن فرامین پدرخواندگان خارج از دانشگاه، به نیازها و دغدغه‌های دانشجویانِ بعضاً مظلوم.»
حال که ماقبل را می‌دانید و با کمی بالا پایین کردن فضای مجازی مستنداتش را هم می‌یابید، کتاب تاریخ را ورق می زنیم و به زمان حال رجوع می‌کنیم؛ یعنی انتخابات ۲۵ بهمن ۹۹ که به واسطه شیوع ویروس کرونا و الویت دهی به حق و حقوق نشریات دانشجویی با تاخیر ده ماهه برگزار شد.
پلان اول/ سکوت غر غر منفعت طلبی
آن زمان که مدیران مسئول به ما اعتماد کردند و ما را لایق نمایندگی خود دانستند به خود و آن‌ها قول دادیم، شیوه نامه انتخابات مدیران مسئول نشریات را که انحصار گرایانه و منفعت طلبانه برای عده‌ای محدود است و ظالمانه در حق اکثریت فعالان این حوزه، اصلاح کنیم. از دانشگاه‌های همسو با وزارت علوم که انتظاری برای کمک نبود، اما از دانشجویان چرا!
دلسوزان زیادی پای کار آمدند؛ اما عده‌ای هم نیامدند، مانند نفر چهارم انتخابات پارسال که بعد از تقلب و تخلف فاحش نفر سوم و فرار رو به جلو و انصرافش وارد شورا شد. آن هم از ائتلافی که با عملکردش آزادی را تا غروب همراهی کرده و نه تنها عملکردی نداشت؛ بلکه ۲۶ دانشگاه را از حضور در انتخابات محروم کرده بود. اما بحثم این نیست بحثم آنجاست که نه تنها پیشنهادی برای اصلاح شیوه‌نامه از جانب آن ائتلاف به شورا نیامد؛ بلکه نفر علی البدل شورا هم یک برگ پیشنهاد به شورا ارائه نکرد و تنها به سنگ اندازی در مسیر اصلاح شیوه‌نامه بسنده کردند. روشی که با قدرت ادامه دادند و عملا هیچ نکردند جز تلاش در جهت منافع شخصی، تا زمان انتخاب کمیته‌های ناظر در دانشگاه.
پلان دوم/ یک بام دو هوا
انتخابات امسال در کمیتهها و به ویژه در شورا از سوی غروب آزادی شاهد یک شیوه کنشگری آشنا بود که از قضا ارث بزرگترهایشان است. یعنی هرجا که مردم به آن‌ها اقبال نداشتند اولا مشکل از ساختار دموکراسی و فشارهای بیرونی است و حتی یک ذره امکان ندارد که نتیجه‌ی این عدم اقبال عملکرد ضعیف و کارنامه پر از خالیشان باشد.
اتفاقی که سال قبل، غروب آزادی حس کرده بود رخ می‌دهد به همین دلیل ۲۶ دانشگاه را از حق رای آزادانه محروم کرد تا صرفا خود روی کار بماند، البته که «نه» محکم دانشجویان خط بطلانی بود بر انحصارشان. از همین رو در مرحله اول یعنی انتخابات کمیتهها هر جا که حس کردند حتی اندکی شانس برای کسب کرسی‌های دانشجویی دارند با تمام توان به میدان آمدند و از تمام ابزار‌ها برای جلب نظر دانشجویان استفاده کردند و در هر دانشگاهی که حس کردند که دانشجو با آن‌ها همسو نیست و دست رد به منفعت طلبیشان می‌زند، بیانیه دادند و زمین و زمان را به هم دوختند و به خیالشان انتخابات را تحریم کردند.
در همین شرایط هم به گواه آمار، بسیاری از نزدیکانشان در انتخابات شرکت کردند؛ این یعنی اعتباری هم در بین دوستان خود ندارند. دوباره بیانه دادند و گفتند فشار آوردند به دانشجو، حال این که هر فعال نشریاتی که کمی درگیر کف میدان باشد می‌داند در دوره دیکتاتوری آن‌ها بود که دانشجو راه راه‌روهای دادسرا را یادگرفت.
بگذریم، با همه این احوال بار دیگر دانشجویان نشان دادند بیشتر از آنکه حرف و بیانیه برایشان مهم باشد، عملکرد و عمل به وعده‌هاست که دارای اهمیت است و با شرکت در انتخابات شورای مرکزی ناظر بر نشریات وزارت علوم بار دیگر در حالی که در ظاهر توسط پدرخوانده‌ها تحریم شده بود، اما در باطن همه کار کردند که دوباره به قدرت برسند، خط بطلانی کشیدند بر انحصار آزادی و منفعت طلبی.
سخن آخر
امسال که دوباره به واسطه ارتباط موثر نمایندگان با کف دانشگاه، عملگرایی و پیگری مشکلات دانشجویان و توانمندی خود داوطلبان حضور در شورا به احیای عدالت آری گفته اند، باید مسیر شروع شده گذشته پر قدرت‌تر از قبل ادامه یابد و هدف‌های جدیدی جانمایی گردد. اصلاح دستور العمل اجرای ناظر بر ظوابط نشریات دانشجویی که باید از طریق شورای عالی انقلاب فرهنگی اصلاح شود یکی از اهداف جامانده این دوره است که باید با قدرت در دوره جدید پیگری شود.
