ملکی در گفتگو با دانشجو:
حجت الاسلام مهدی ملکی، رئیس کارگروه کودکان کار و خیابان شورای اجتماعی وزارت کشور در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو _ فاطمه قدیری در رابطه با بیشترین آسیب‌های اجتماعی کدام آسیب‌ها هستند و دلایل ازدیاد آن‌ها چیست اظهار داشت: فراوانی برخی از آسیب‌های اجتماعی در جامعه ما بیشتر و کاملاً قابل لمس‌تر است. مثل مثلاً آسیب اجتماعی که در بحث اعتیاد و مواد مخدر و یا حوزه طلاق وجود دارد. یکی از آسیب‌های اجتماعی هم که چند سال است که متأسفانه بخشی از جامعه ما را به خودش مشغول کرده، بحث حوزه آسیب‌های اطفال و نوجوانان است که یکی از مصادیق آن همین کودکان کار و خیابان هستند که در کلان‌شهر‌ها و در برخی از معابر مشاهده می‌کنیم.
وی در رابطه با فراوانی کوکان کار در شهر‌های مختلف افزود: بیشتر در کلان‌شهر‌ها هستند، ما در شهر‌های کوچیک با مسئله‌ای تحت عنوان کودک کار خیابانی که سر چهارراه حضور دارد و تکدی‌گری می‌کند، شیشه پاک می‌کند و یا زباله گردی می‌کند مواجه نیستیم. در شهر‌های کوچیک و در روستا‌ها ها بر اساس فرهنگ قدیمی ما ایرانی‌ها، بسیاری از کودکان و نوجوانان در کنار خانواده مشغول کار سالم هستند و کار کشاورزی، دامداری و باغداری مشارکت می‌کنند.
وی افزود:، اما در شهر‌های بزرگ متأسفانه به خاطر تغییرات سبک زندگی، فرصت مهارت‌آموزی و سنت حسنه استاد-شاگردی در بستر شهر مهیا نیست و اگر خانواده واقعاً در تأمین معاش نیازمند مشارکت فرزندش باشد، بعضاً بچه‌ها به سمت کار ناسالم می‌روند. البته بخش عمده مسئله کودکان کار خیابانی در جامعه ما و در شهر‌های بزرگ ما به جامعه اتباع و مهاجرین که در کشور ما هستند برمی‌گردد؛ که آن نیز دلایل مختلفی دارد که بخشی از آن براساس فرهنگ آن‌ها است که تمام اعضای خانواده باید کار بکنند و کار بر هر چیزی اولویت‌دارد.
رئیس کارگروه کودکان کار و خیابان شورای اجتماعی وزارت کشور تصریح کرد: ما با اصل کار و تلاش بچه‌ها مشکل نداریم اگر بستر کار سالمی وجود داشته باشد و تحت نظارت و اشراف خانواده باشد و بچه‌ها مورد استثمار یا سوءاستفاده قرار نگیرند. آنچه ما مخالف آن هستیم، بدترین اشکال کار و استثمار کودک است، مانند زباله‌گردی، تکدی گری، سرچهارراه‌ها شیشه پاک کردن، کار‌های کاذب و فعالیت کودکان در کارگاه‌های غیرقانونی و مخفی که نظارت و اشرافی در آن کارگاه‌ها وجود ندارد است.
ملکی در انتها تاکید کرد: خاستگاه این کودکان خانواده است. ما هر چقدر رویکردمان را به سمت خانواده‌ها ببندیم و به سمت توانمند کردن خانواده و حل مسئله خانواده برویم در حل این مسئله موفق خواهیم بود. همچنین باید از ظرفیت بی‌پایان مردم به صورت جدی در این مسئله مشارکت و کمک بگیریم. مردم هر جایی که احساس نیاز بود و احساس تکلیف کردند آمدند و مسائل خیلی مهم‌تر از این مسئله را با حضورشان حل کردند. در این مسئله هم اگر این بستر را مهیا کنیم همین اتفاق خواهد افتاد.
ارسال نظرات