به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود و البته در پلتفرم‌ها هم عملکرد خوبی را شاهد نیستیم؛ هرچند در سینما انیمیشن‌هایی به پرده نقره‌ای رسیدند که فروشِ آن‌ها نشان می‌دهد مخاطب کودک تشنه کار جدید و جذاب ایرانی است.
اما هیاهوی برنامه ها، انیمیشن‌ها و کارتون‌هایی که دوبله می‌شوند صحنه‌ها و موقعیت‌هایی دارند که هیچ همخوانی با فرهنگ و سبک زندگی خانواده‌های ایرانی ندارد. مطمئناً در مقابل این هجمه‌ها و تبلیغات مسموم که هر روز تهدیدش با انیمیشن‌های خارجی مسئله‌دار در فضای‌مجازی و vodها و یا برنامه‌های کودکِ شبکه‌های معاند ماهواره‌ای جدّی‌تر می‌شود به برنامه‌های کودک جذاب با قالب‌های مختلف عروسکی، کارتونی و انیمیشن‌هایی که در سینمای ایران هم با استقبال مناسبی مواجه شدند، نیازمندیم.
امروز صداوسیما به‌نوعی از نظر تولید کار‌های ویژه کودکان روز‌های خوبی را سپری نمی‌کند، چون دهه‌هایی را می‌توان طلایی‌ترین روز‌های کودک و تلویزیون عنوان کرد. البته این ضعف در نمایش خانگی و سینما هم به نوعی احساس می‌شود که نتوانسته‌اند آن‌طور که بایسته و شایسته است کار را به جایی برساند.
شاید مشکل اساسی آن فقدان کارشناس، توجه مدیران و کمبود بودجه باشد که به‌تعبیر الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمی کودکِ تلویزیون "از ما هم می‌خواهند اسپانسر بیاوریم. "، همان نکته‌ای که داریوش فرضیایی (عمو پورنگ) و خیلی از برند‌های دیگر هم به آن بار‌ها اعتراض داشته چرا آنقدر باید پای اسپانسر در برنامه‌های کودک و نوجوان در میان باشد.
الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ البته این روزها، او کمتر در تلویزیون دیده می‌شود، اما به خاطر دغدغه‌هایش، تربیت و پرورش کودک را در مؤسسات آموزشی و تربیتی مثل مهدکودک‌ها دنبال می‌کند.
او در جریان گفتگو با خبرنگار تسنیم به این نکته اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلد‌ها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ "متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. " چرا که به تعبیرِ "رضایی"، ما استعداد‌ها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آن‌ها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
وقتی از خانم مجری سؤال کردیم که چرا این روزها کم‌کار است به پیشنهاد‌های ضعیف برمی‌گردد یا از محتوا‌ها و نوع برنامه‌سازی‌ها گلایه دارد؛ به این نکته اشاره کرد: برنامه‌سازی را دوست دارم و طرح، ایده و اندیشه آن هم وجود دارد. گروه رسانه‌ای هم برای کودک داریم و فعالیم، اما حامی و پشتوانه مالی نداریم، حتی طرح‌هایمان را به سازمان صداوسیما هم تحویل می‌دهیم می‌گویند "برو و اسپانسر بیاور"! حتی خودمان هم کاری می‌کنیم و بخواهیم از تلویزیون پخش کنیم باز باید پولی پرداخت کنیم. ما الان در قاب کودک برای بچه‌ها در فضای مجازی قصه تعریف می‌کنیم تا این فضا‌های بااصالت دوباره رونق پیدا کنند. البته خوشبختانه دیدم تلویزیون در برخی از شبکه‌های خود این فضا را دوباره جدّی گرفته است.
الهه رضایی در خصوص عدم توجه پلتفرم‌ها به حوزه کودک و جدّی نگرفتن کودک در تلویزیون و رسانه‌های دیگر، تأکید کرد: به نظرم می‌رسد کودک برای مدیران تلویزیون و حتی در رسانه‌ها و بعضاً سینمایی‌ها اولویت نیست. اسماً چرا، اما رسماً نه! اگر ارزش داشته باشد در دنیای آموزش‌های هنری قطعاً باید ما در چنین کشوری بیشتر از این به کودکان‌مان ارج بگذاریم. فضای مجازی مشکلات زیادی دارد به غیر از اینکه تلویزیون چه کند بچه‌ها آنقدر وارد فضای مجازی نشوند بخش زیادی به خانواده‌ها برمی‌گردد. مشکل دیگری که داریم مسئله خانواده‌ها است خودشان آنقدر خوب جلو نرفتند و ذهن‌شان باز نیست بتوانند محدودیت‌های صحیح و درستی را برای بچه‌هایشان بگذارند. خودشان با آن‌ها بازی کنند و بچه‌هایشان به غیر از تماشای کارتون و بازی‌های کامپیوتری، به این نحو سرشان گرم شود. فضایی ایجاد کنند بچه‌ها با بازی‌های خانوادگی، قصه‌خوانی، خواندن کتاب و خیلی کار‌ها بتوانند وقت بچه‌ها را بیشتر پّر کنند.
وی خاطرنشان کرد: واقعیت این است که پلتفرم‌ها خیلی به کار‌های کودک توجهی ندارند یا حداقل من ندیدم. البته چند باری با من تماس گرفته شد که کار کودک می‌خواهند و علاقه‌مندند؛ چندی بعد خبر دیگری از دوستانم به من رسید که حوزه نمایش‌خانگی و پلتفرم‌ها در ساخت کار‌های کودکانه خیلی موفق نبودند و کودک در اولویتِ آن‌ها هم نیست. من فکر می‌کنم در این راستا باید به ذائقه‌های کودک امروز توجه شود؛ این اتفاق نمی‌افتد اگر دست‌اندرکاران امر شناخت‌شان را نسبت به حوزه کودک بالاتر ببرند. وی‌او‌دی‌ها هم زمانی می‌توانند در این حوزه به موفقیت برسند و حداقل کودکان را از تماشای این همه انیمیشن و کارتون خارجی نجات دهند، با سلایق مختلف کودکان پیش بروند.
این مجری قدیمی تلویزیون در خصوص پیشنهاد بازیگری که به او شده، گفت: مثلِ خیلی از مجریان دیگر به من پیشنهاد بازیگری شد، اما نرفتم. من بازیگر نیستم و کار اصلی‌ام اجراست. اصلاً یکی از انتقادات خودم این است که چرا گویندگان و دوبلور‌ها را به تلویزیون می‌آورند و ذهنِ مخاطب را با صدایی که شنیده و دوست دارد بشنود، خراب می‌کنند. در واقع همه را دم‌دستی می‌کنند.
ارسال نظرات