به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، به نقل از خبرگزاری میراث آریا، معصومه عبدی عکاس و مترجم درباره عکاسی مستند گفت: عکاسی مستند همان ثبت زندگی روزمره، ثبت جریان زندگی روزمره افراد در همه جای دنیا است. این ژانر از عکاسی ثبت یک لحظه واقعی از زندگی است، لحظه‌ای که اتفاق می‌افتد و بعد از آن دیگر وجود ندارد و هنر عکاس مستند این است که اجازه نداده است تا آن لحظه و واقعیت آن لحظه بمیرد و از بین برود، بلکه برای همیشه آن را جاودانه کرده که همه بتوانند آن را ببینند و از آن با خبر بشوند.
او درباره اهمیت عکاسی مستند بیان کرد: اهمیت عکاسی مستند در این است که نمی‌گذارد زندگی و جریان زندگی در هر زمان و مکانی بدون خوب دیده شدن از دست برود و عبور کرده و تمام شود. بلکه زندگی و واقعیتش آن، سختی و آسانی، زشتی و زیبایی و خوب و بد آن را ثبت می‌کند تا همه آن را ببینند و آگاه شوند.
عبدی درباره لزوم توجه به عکاسی مستند توضیح داد: با توجه به آنچه در مورد اهمیت عکاسی مستند گفته شد و با توجه به نیازی که همه جوامع در این خصوص دارند که این ثبت و ضبط‌های آگاهانه از بطن زندگی آدم‌ها در همه جنبه‌های وجودی از سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، مذهبی، فرهنگی، زیبایی شناسی، روانشناسی و... اتفاق بیفتد، نقش عکاسی مستند و عکاس مستند پر رنگ‌تر و با اهمیت‌تر می‌شود. عکاسی که با نگاه تیزبین، حرفه ای، اخلاقی و بی طرفانه یک لحظه و در واقع برشی از زندگی را در زمان و مکان خاصی برای همیشه به شکل یک سند موثق ثبت می‌کند. این نگاه و این مقدار آگاهی در واقع کار و رسالت را برای عکاس و برای این حوزه از عکاسی سخت‌تر می‌کند و نشان می‌دهد که این حوزه از عکاسی همیشه باید نقشی پویا داشته و منفعل نباشد، چون اصولاً خود زندگی و جریان آن همیشه پویا هستند.
این عکاس درباره لزوم توجه به عکاسی مستند در سینما گفت: نیاز است که علاوه بر حوزه تجسمی در حوزه سینما هم به عکاسی مستند توجه ویژه‌ای شود، چون عکاس و عکاسی مستند در رسالت خود، اشتراکات و هم‌پوشانی‌های زیادی دارند. قطعا در کار کردن در حوزه مستند، جا‌هایی عکس می‌تواند موثرتر باشد و یک جا‌هایی فیلم و به شکل حرفه ای‌تر آن صنعت سینما می‌تواند موثر باشد. پس هر دو جایگاه و نقش به خصوص خود را دارند.
این مترجم درباره وجود بخش عکاسی مستند در جشنواره «سینماحقیقت» توضیح داد: وجود بخش عکس در جشنواره «سینماحقیقت» قطعاً بسیار عالی و تاثیرگذار خواهد بود و باعث می‌شود که عکاسان مستند با اشتیاق بیشتر این دلگرمی را پیدا کنند که بتوانند آثار خود را یک جای خوب و معتبر و حرفه‌ای نمایش بدهند و جایی وجود دارد که زحمات و تلاش‌های آن‌ها را ببیند، جایی که مثل آن‌ها دغدغه مستندنگاری را دارد.
عبدی درباره اوضاع و احوال عکاسی مستند در ایران بیان کرد: به نظر من عکاسی مستند مثل یک کودک نوپا است که قدم‌های اولیه را برداشته و شوق زیادی برای قدم‌های بعدی دارد، اما احتیاج دارد که یک بزرگسال دلسوز همراه و هم‌قدم او باشد. برای آن دلسوزی کند، مسیر را برایش هموار کرده و دست او را بگیرد که انرژی خود را در مسیر درست و هدفمند و آگاهانه صرف کند و خروجی‌های عالی داشته باشد. حرکت‌های خوبی از سمت بعضی عکاسان، سازمان‌ها و گروه‌های مستندساز برداشته شده که احتیاج به حمایت و آگاهی رسانی دارد، در این بین از هدایت و آموزش و جهت دهی نسل جوان و استعداد‌های جدید نباید غافل شد.
او درباره اوضاع ترجمه کتاب‌های مرتبط با عکاسی مستند مطرح کرد: ترجمه در حوزه عکاسی مستند احتیاج به توجه ویژه دارد، چرا که کار‌های زیادی در این زمینه صورت نگرفته و شاید نیاز به آن به خوبی درک نشده است. اگر ترجمه‌های بیشتری در زمینه عکاسی مستند انجام شود، به خصوص آثار بروزی که در دنیا تولید شده، کمک می‌کند که عکاسان مستند ایران با دیدگاه‌های عکاسان سایر نقاط دنیا آشنا شوند، سبک کار آن‌ها را ببینند و بشناسند و علم آموخته شده را نسبت به فرهنگ خود و نگاه شخصی خود، بومی و بعد در آثار خود نهادینه کنند.
عبدی در پایان گفت: نکته آخر اینکه عکاس و عکاسی مستند در همگامی با علم و انگیزه، بدون جانبداری و غرض ورزی و با عشق می‌تواند برشی از زمان و مکان را در جریان زندگی ثبت و ارزشمند کند، هویت ببخشد و حتی به عنوان بخشی از تاریخ مستند کند.