خطر خوددرمانی در درمان بیماری پسوریازیس

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محمد جمشیدی؛ متخصص پوست و مو از «پسوریازیس» به عنوان یک اختلال پوستی ناشی از عوامل ژنتیکی و محیطی یاد کرد و گفت: شیوع این بیماری در جامعه حدود ۲ درصد است و احتمال ابتلا در افراد بر اساس سابقه خانوادگی متفاوت است.

وی افزود: اگر هر دو والدین به این بیماری مبتلا باشند، احتمال ابتلای فرزندان به ۴۱ درصد می‌رسد. درصورتی که یکی از والدین درگیر باشد، این احتمال ۱۴ درصد است و اگر تنها یکی از فرزندان مبتلا باشد، احتمال ابتلای فرزند دیگر به ۶ درصد کاهش می‌یابد.

جمشیدی با بیان اینکه عوامل مختلفی از جمله استرس، مصرف دخانیات، کمبود کلسیم، برخی عفونت‌ها و استفاده از دارو‌هایی مانند آنتی مالاریا و ضدقارچ می‌توانند نقش مهمی در بروز این بیماری داشته باشند، افزود: شایع‌ترین نوع بیماری پسوریازیس، نوع پلاکی آن است؛ این بیماری به‌صورت تکه‌های برآمده و قرمز با پوششی نقره‌ای از سلول‌های مرده پوست ظاهر می‌شود. این پلاک‌ها اغلب در نواحی پوست سر، زانو، آرنج و پایین کمر مشاهده می‌شوند و ممکن است خارش، درد و حتی خونریزی داشته باشند.

این متخصص پوست و مو به نوع دیگری از این بیماری، یعنی پسوریازیس قطره‌ای اشاره کرد و گفت: این نوع بیماری بیشتر در کودکان دیده می‌شود و ناشی از برخی عفونت‌ها است؛ این نوع، باعث ایجاد نقاط کوچک شبیه قطره بر روی قفسه سینه، دست‌ها، پا‌ها و پوست سر می‌شود.

وی بر لزوم پرهیز از خوددرمانی تأکید و بیان کرد: افراد باید در همان مراحل اولیه بروز علائم به پزشک مراجعه کنند تا از پیشرفت بیماری جلوگیری شود.

جمشیدی، کودکان و افراد بالای ۴۰ سال را بیشتر در معرض ابتلا به پسوریازیس دانست و خاطرنشان کرد: خط اول درمان این بیماری شامل استفاده از دارو‌های موضعی و دارو‌های حاوی ویتامین D است. اگر این روش مؤثر نباشد، نوردرمانی پیشنهاد می‌شود؛ در این روش، با استفاده از تابش نور خاص به بدن، التهاب و پیشرفت بیماری کاهش می‌یابد که این درمان معمولاً دو تا سه بار در هفته انجام می‌شود.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان تصریح کرد: بر اساس شدت بیماری، ممکن است دارو‌هایی برای کاهش التهاب پوست نیز تجویز شود. کنترل عوامل محیطی مانند استرس و مصرف دخانیات برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری از اهمیت به سزایی برخوردار بوده که لازم است به آن توجه کنیم.