به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، اعتکاف، آیینی است که در سکوت و خلوت خود، صدای دل را می‌شنویم و گام در وادی نور می‌گذاریم. آغاز این مراسم معنوی، همزمان با شب ولادت امیرالمؤمنین علی (ع)، معنایی ژرف و دلنشین به خود می‌گیرد. شبی که ستاره‌ای روشن در آسمان انسانیت ظهور کرد، و امروز ما با یاد او در سایه‌سار عبادت، جان‌های خسته و بی‌قرارمان را به نور خداوند متصل می‌کنیم.
مسجد دانشگاه تهران، در این شب مبارک، مأمنی شده برای دل‌هایی که از غوغای دنیا به سکوت ایمان پناه آورده‌اند. جوانانی که نه تنها جسم، که روح خویش را به محراب بندگی سپرده‌اند، تا شاید در این سه شب، در آغوش خدای مهربان آرام گیرند. شوقی در نگاهشان جاری است، گویی امیدی دوباره در دل‌هایشان جوانه زده است؛ امید به آمرزش، به آغاز دوباره، به یافتن خویشتنی که در میان هیاهوی روزگار گم شده است.
اعتکاف، سفری است از خویش به خویشتن، از دنیا به آخرت، از پراکندگی به یگانگی. این شب‌ها، مسجد جایی فراتر از یک بناست؛ خانه‌ای است که ارواح عاشق در آن، شکوه و عظمت بی‌کران خالق را در سکوتی بی‌بدیل به نظاره می‌نشینند. اشک‌ها روان است و دل‌ها در آغوش دعا، شکسته‌تر اما نزدیک‌تر از همیشه.
این آیین، نه تنها بهانه‌ای برای خلوت، که فرصتی برای یادآوری است؛ یادآوری اینکه در میان انبوه دغدغه‌ها و تاریکی‌های دنیا، چراغی هست که می‌تابد، دستی هست که یاری می‌دهد، و خدایی هست که همیشه می‌بیند و می‌بخشد. اعتکاف، دعوتی است برای شنیدن صدای فطرت، صدای خداوند درون؛ صدایی که همواره در قلبمان زمزمه می‌کند: بازگرد، من اینجا منتظرت هستم.
ارسال نظرات