وصیت دردناک یک کودک فلسطینی پیش از شهادت: «مادر، مرا ببخش! احساس می‌کنم زنده نمی‌مانم»

گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو: عزمی ابوالشعر در تاریخ ۱۹ مارس، تنها چند ساعت پیش از شهادتش در جریان بمباران وحشیانه اسرائیل بر خانه خانواده‌اش، وصیت خود را نوشت. او که احساس کرده بود پایان زندگی‌اش نزدیک است، در میان صدای بمب‌ها و خرابی‌های اطرافش، آخرین پیام خود را به مادر، پدر و خواهران و برادرش نوشت.

عزمی در وصیتش که بعدها توسط خانواده‌اش پیدا شد و در شبکه‌های اجتماعی منتشر گردید، چنین نوشت:
"السلام علیکم ورحمة الله وبرکاته. اگر خوابیدم و بیدار نشدم، مرا ببخشید، مادرم، پدرم، خواهرانم نعیمه، شهد، مریم، و برادرم محمود."

او همچنین در پیام خود افزود:
"مادر و پدر عزیزم، خیلی متأسفم اگر روزی شما را ناراحت کردم. من عزمی هستم و احساس می‌کنم زیاد زنده نمی‌مانم."

این کودک ۱۰ ساله، با قلبی پر از عشق و اندوه، از همه اعضای خانواده‌اش طلب بخشش کرد و عشق خود را به مادربزرگ، پدربزرگ، عموها، عمه‌ها و تمامی نزدیکانش ابراز کرد. این وصیت ساده و صمیمی نشان‌دهنده عمق ترس، ناامیدی و در عین حال محبت خالص او به خانواده‌اش بود.

کودکان غزه و فاجعه‌ای بی‌پایان

وصیت عزمی تنها داستان یک کودک نبود، بلکه بازتابی از وضعیت هزاران کودک فلسطینی است که هر روز در سایه جنگ، بمباران و محاصره زندگی می‌کنند. غزه، که سال‌هاست هدف حملات نظامی بی‌امان اسرائیل قرار دارد، به گورستانی برای هزاران کودک تبدیل شده است.

طبق آماری که دفتر رسانه‌ای دولت غزه منتشر کرد، در جریان بیش از ۱۵ ماه بمباران اسرائیل، ۱۷ هزار و ۸۶۱ کودک فلسطینی به شهادت رسیدند. این آمار، گواهی بر وسعت جنایاتی است که کودکان بی‌گناه غزه قربانی آن هستند.

در این شرایط، بسیاری از کودکان غزه برای شناسایی هویت خود، نامشان را بر روی بدنشان می‌نوشتند. این اقدام، نمادی تلخ از واقعیت وحشتناک زندگی در منطقه‌ای است که هر لحظه می‌تواند به قتلگاه تبدیل شود.

پیامی به جهان: وصیت عزمی، بازتاب فاجعه انسانی

وصیت عزمی ابوالشعر، با وجود کوتاهی و سادگی کلماتش، گواهی زنده از رنج و درد کودکان فلسطینی است. او نه تنها شاهد مرگ و ویرانی بود، بلکه این تجربه‌ها را با قلم کوچک خود به زبانی ساده اما قدرتمند ثبت کرد. پیام عزمی، فراتر از یک وصیت فردی، به جهانیان یادآوری می‌کند که کودکان فلسطین قربانی سکوت جامعه جهانی و بی‌عدالتی‌های مداوم هستند.

این وصیت، پژواکی از صدای خاموش‌شده هزاران کودکی است که قربانی خشونت‌های بی‌پایان شده‌اند. عزمی در میان صدای بمباران، پیام آخر خود را نوشت و جان باخت، اما صدای او همچنان زنده است؛ صدایی که از جهان می‌خواهد رنج کودکان غزه را ببیند و برای پایان دادن به این فاجعه انسانی اقدامی جدی انجام دهد.