اشعار ویژه شهادت امام موسی کاظم (ع)

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، به مناسبت سالروز شهادت جانسوز حضرت موسی بن جعفر امام کاظم (ع) تعدادی از اشعار آیینی را به را بخوانید. 

مهدی رحیمی:

یکی کم است هزاران کفن اضافه کنید

سه تا سه تا به تنش پیرهن اضافه کنید

کمی خیال کنید و ضریحی از زنجیر

به شکل پنجره بر این بدن اضافه کنید

به سوی این همه زخمی که زیر زنجیر است

به سینه کوفته زنجیر زن اضافه کنید

چهار سال به بند است از او چه می‌ماند؟

به این حدود اگر که زدن اضافه کنید

پس از سه روز حسینی به بام خواهد ماند

اگر به زخم تن او دهن اضافه کنید

حسینیان غم آقا به دست می‌آید

به این حسین اگر که حسن اضافه کنید

غریب کوچه غریب مدینه از امشب

به ذکر سینه غریب وطن اضافه کنید

میلاد حسنی:

رشته‌ی دل‌های عاشق پشت این در بسته شد

رزق ما از سفره‌ی موسی ابن جعفر بسته شد

تا خبر آمد غروب از خانه بیرون می‌زند

با هجوم سائلان از صبح معبر بسته شد

مشت ما را وا نخواهد کرد وقتی از کرم

مشت مسکین درش با کیسه‌ی زر بسته شد

آنکه از کار پیمبر‌ها گره وا می‌کند

دست و پایش در غل و زنجیر آخر بسته شد‌ای خدا آزاد بودن پیشکش این ظلم چیست؟

در قفس حتی پر و بال کبوتر بسته شد

یک نفر با تازیانه آمد و در باز شد

یک نفر با تازیانه آمد و در بسته شد

تازیانه رفت بالا چشم مادر تار گشت

تازیانه خورد بر تن چشم مادر بسته شد

آه روی تخته پاره ساق پایش بند نیست

بیش از این حرفی ندارم روضه‌ها سربسته شد

غلامرضا سازگار:

ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻨﻢ

ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ، ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ، ﺁﺏ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺗﻨﻢ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﻻ‌ﻏﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ

ﺧﺼﻢ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﻢ

ﺩﺭ ﺳﯿﻪ ﭼﺎﻝ ﺑﻼ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ

ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﺯ، ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺵ، ﺍﯾﻦ ﺍﺷﮓ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺍﻣﻨﻢ

ﻫﺮ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻼ‌ﻗﺎﺗﺶ ﺭﻭﻧﺪ

ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻟﻤﻼ‌ﻗﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﻣﻨﻢ

ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺍﺷﮓ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﮔﺮﺩﻧﻢ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﻢ ﺁﺏ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺧﺘﻪ

ﻣﺤﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﻘﺶ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﻢ

ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﻭﻗﺖ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﻗﺎﺗﻠﻢ

ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺧﺮﻣﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻗﺼﺪ ﮐُﺸﺘﻨﻢ

ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺳﺎﯾﯿﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﯿﻦ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻫﻨﻢ

ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺣﺒﺲ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ

ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﻤﻨﻢ

ﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﺯﺍﺋﺮ ﻭ ﺁﯾﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺪﻓﻨﻢ

ﯾﺎﺑﻦ ﺯﻫﺮﺍ «ﻣﯿﺜﻢ» ﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﻻ‌ّﯼ ﺷﻤﺎ

ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻫﻢ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﻫُﺮﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﯾﻤﻨﻢ

محمد بیابانی:

پربسته بود و وقت پریدن توان نداشت

مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت

خوکرده بود با غم زندان خود ولی

دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت

جز آه زخم‌های دهن باز کرده اش

در چارچوب تنگ قفس همزبان نداشت

آنقدر زخمی غل و زنجیر بود که

اندازه‌ی کشیدن یک آه جان نداشت

زیر لگد صداش به جایی نمیرسید

زیر لگد شکست و توان فغان نداشت

با تازیانه ساخت که دشنام نشنود

دیگر ولی تحمل زخم زبان نداشت

هرچند میزبان تنش تخته پاره شد

هرچند روی پل بدنش سایبان نداشت

دیگر تنش اسیر سم اسب‌ها نشد

دیگر سرش به خانۀ نیزه مکان نداشت

علی اکبر لطیفیان:

پربسته بود و وقت پریدن توان نداشت

مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت

خوکرده بود با غم زندان خود ولی

دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت

جز آه زخم‌های دهن باز کرده اش

در چارچوب تنگ قفس همزبان نداشت

آنقدر زخمی غل و زنجیر بود که

اندازه‌ی کشیدن یک آه جان نداشت

زیر لگد صداش به جایی نمیرسید

زیر لگد شکست و توان فغان نداشت

با تازیانه ساخت که دشنام نشنود

دیگر ولی تحمل زخم زبان نداشت

هرچند میزبان تنش تخته پاره شد

هرچند روی پل بدنش سایبان نداشت

دیگر تنش اسیر سم اسب‌ها نشد

دیگر سرش به خانۀ نیزه مکان نداشت

محمد جواد پرچمی:

ناگهان خلوت من با زدنی ریخت به هم

سفرۀ ذکر مرا بد دهنی ریخت به هم

رویِ این ساقِ ترک خورده بلندم کردند

استخوانم پَسِ هر پا شدنی ریخت به هم

کار من از همه مجذوبِ خدا ساختن است

نظری کرده‌ام و قلب زنی ریخت به هم

دید حساس شدم آمد و دشنامم داد

پسر فاطمه را با سخنی ریخت به هم

کار تشییع مرا لنگه دری عهده گرفت

از غم من دلِ هر سینه زنی ریخت به هم

علی انسانی:

ندارد هیچ کس در این دل زندان نشان از من

نه من دارم خبر از خانه‌ام نی خانمان از من

نسیمی گر گذر میکرد، دل، چون غنچه وا میشد

ولی آن هم گریزانست، چون تاب و توان از من

تن من با دل زندان و زندانبان شده همرنگ

پذیرائی کند با تازیانه میزبان از من

به حال من دل آن آهن زنجیر می‌سوزد

نمی‌خواهد که گردد دور، زنجیر گران از من

سرم را جز سر زانو کسی در بر نمی‌گیرد

صبا لطفی! خبر بر غمگسارانم رسان از من

در زندان به رویم بازخواهد شد ولی روزی

که نَبوَد هیچ باقی غیر مشتی استخوان از من

بر سیل ستم استاده و نستوه، چون کوهم

نمی‌یابند عجز و لابه، هرگز دشمنان از من

الهی من هم از تو همچو زهرا مرگ میخواهم

به لب آورده‌ام جان؛ گیر‌ای جانانه جان از من

محمد حسن بیاتلو:

کنج زندان چه بلائی به سرت آوردند؟

چه بلائی به سر چشم ترت اوردند؟

شدی آزاد دگر از قفس تاریکت

ولی افسوس که بی بال وپرت اوردند

دخترانت همگی چشم به راهت بودند

آخر از گوشه‌ی زندان خبرت اوردند

عجبی نیست که چیزی زتنت باقی نیست

حمله بر زانو و ساق و کمرت اوردند

تاکه برتخته‌ی در جسم تو را میبردند

آن در سوخته را در نظرت اوردند

سید نیما نجاری:

نگاه خسته‌ی تان ماتمی به دل انداخت

برای سینه‌ی ما روضه‌ی محرم ساخت

دوباره پیرُهن مشکی عزای شما

و باد می‌وزد از مشهد رضای شما

بخواه تا که کمی روضه خوان شوم آقا

فدای آن تن مجروحتان شوم آقا

چقدر برف نشسته است روی گیسویت

شبیه مادرتان گشته است پهلویت

امام گوشه نشینم، نگو تو را زده‌اند

نه نه نذار ببینم، نگو تو را زده‌اند

تو را به جان رضایت نگو چه بد زده است

نگو که پای پلیدی تو را لگد زده است

چقدر رنگ کبودی گرفته بازویت!

چقدر فاصله افتاده بیـن زانویت؟!

تکان مخور ز پرت خون تازه می‌آید

از این شکاف سرت…خون تازه می‌آید

فدای آن همه زخم نشسته بر بدنت

فدای ساق شکسته…فدای آن دهنت

امام یکسره مظلوم! امام زندانی

امام گمشده در ازدحام زندانی

خمیده…تشنه…شکسته…غریب گردیدی

شبیه حضرت "شیب الخضیب” گردیدی

دوباره حرف عطش، حالمان پریشان شد

دوباره نوبت یک روضه از "حسین جان” شد.

نه سیدالاسرا تاب راه رفتن داشت

نه این قلم جگر قتلگاه رفتن داشت…

و باز بر جگرم آه ِ بی شمار آمد

صدای؛ عمه! علیکن بالفرار آمد

فدای صبر شما، من کمی کم آوردم

به قلب قائمتان باز هم غم آوردم…!.

قاسم احمدی:

گرچه در اینجا دست و پا، زنجیر هستی

گرچه ز کنج این قفس، رستن محال است

خورشیدی و هرجا که باشی می‌درخشی

خاموشی نور تو با بستن محال است

سبز است جامه بر تنت یا سرخ رنگ است

بر شاخه هایت رد پایی از کبودی ست

محکم تو را، مانند ریشه بسته زنجیر

از صبح تا شب حالت جسمت عمودی ست

اهل خدا کردی زن رقاصه‌ای را

از ندبه هایت معجزه جریان گرفته

وقت مناجاتت چه درد دل نمودی

هارونیان گفتند که طوفان گرفته

جا خوش نموده روی گلبرگ تن تو

خط می‌کشد روی دو کتفت، تازیانه.

اما امان از ناسزا، زخم زبان‌ها

خنجر شده، قلب تو را رفته نشانه

شهد رطب جاری ست از کنج لبانت

یا خون سرازیر است بر پیراهن تو

معصومه ات هم نیست تا تشتی بگیرد

پاره جگر‌ها می‌چکد از دامن تو

پیش تو مه رفته بساطش جمع کرده

بر آسمان شب طلوعی تازه کردی

اینگونه تشیع جنازه علتی داشت

بر شب نشینان لطف بی اندازه کردی

زنجیر‌های دست و پایت مویه کردند

اشعار غربت در رثای تو سرودند

دیگر نیازی نیست به مرثیه خوان ها.

چون قفل دل‌ها را همین غل‌ها گشودند

محسن عرب خالقی:

عمری زدیم از دل صدا باب الحوائج را

خواندیم بعد از ربنا باب الحوائج را

روزی ما کرده خدا باب الحوائج را

از ما نگیرد کاش "یا باب الحوائج " را

هرکس صدایش کرد بیچاره نخواهد شد

کارش به یک مو هم رسد پاره نخواهد شد

یادش بخیر آن روز‌ها که مادر خانه

گه گاه میزد پرچمی را سردر خانه

پر می‌شد از همسایه‌ها دور و بر خانه

یک سفره‌ی نذری، قدر وسع شوهر خانه

مادر پدرهامان همین که کم میاوردند

یک سفره‌ی موسی بن جعفر نذر می‌کردند

عصر سه شنبه خانه‌ی ما رو به را میشد

یک سفره می‌افتاد و درد ما دوا میشد

با اشک وقتی چشم مادر آشنا میشد

آجیل‌های سفره هم مشکل گشا میشد

آنچه همیشه طالبش چندین برابر بود

نان و پنیر سفره‌ی موسی بن جعفر بود

گاهی میان روضه‌ی ما شور می‌آمد

پیرزنی از راه خیلی دور می‌آمد

با دختری از هر دو چشمش کور ... می‌آمد

بهر شفای کودک منظور میِ آمد

یک بار در بین دعا مابین آمینم

برخاست از جا گفت دارم خوب می‌بینم

آنکه توسل یاد چشمم داد مادر بود

آنکه میان روضه می‌زد داد مادر بود

آنکه کنار سفره می‌افتاد مادر بود

گریه کن زندانی بغداد مادر بود

حتی نفس در سینه‌ی او گیر می‌افتاد

هر بار که یاد غل و زنجیر می‌افتاد

می‌گفت چیزی بر لبش جز جان نیامد ... آه

در خلوت او غیر زندانبان نیامد ... آه

این بار یوسف زنده از زندان نیامد ... آه

پیراهنش هم جانب کنعان نیامد ... آه

از آه او در خانه‌ی زنجیر شیون ماند

بر روی آهن تا همیشه ردّ گردن ماند

این اتفاق انگار که بسیار می‌افتاد

نه نیمه‌ی شب موقع افطار می‌افتاد

هر شب به جانش دست بد کردار می‌افتاد

انقدر میزد دست او از کار می‌افتاد

وقتی که فرقی بینشان در چشم دشمن نیست

صد شکر که مرد است زیر دست و پا زن نیست

علی اکبر لطیفیان:

بر روی لب هایت به جز یا ربنا نیست

غیر از خدا، غیر از خدا، غیر از خدا نیست

زنجیر‌ها راه گلویت را گرفتند

در این نفس بالا که می‌آید صدا نیست

چیزی نمانده از تمام پیکر تو

انگار که یک پوستی بر استخوانی است

زخم گلوی تو پذیرفته است، اما زخم دهانت کار این زنجیر‌ها نیست

این ایستادن با زمین خوردن مساوی است

از چه تقلا میکنی؟ این پا که پا نیست

اصلا رها کن این پلید بد دهان را

از چه توقع میکنی وقتی حیا نیست

نامرد! زندان بان! در این زندان تاریک

اینکه کنارش میزنی با پا عبا نیست

این تخته‌ی در که شده تابوت حالا

بهتر نباشد بدتر از آن بوریا نیست.

اما تو را با نیزه‌ها بالا نبردند

پس هیچ روزی مثل روز کربلا نیست

یوسف رحیمی:

هر شاعری ست در تب تضمین چشم تو

از بس سرودنی ست مضامین چشم تو

چشم جهان به مقدمت‌ای عشق روشن است

از اولین دقایق تکوین چشم تو

ما را اسیر صبح نگاه تو کرده است

آقا کرشمه‌های نخستین چشم تو

از ابتدای خلقت عالم از آن ازل

شیعه شدم به شیوۀ آئین چشم تو

‌

می‌شد چه خوب نور خدا را نگاه کرد

از پشت پلکت از پس پرچین چشم تو

امشب شکوه خلد برین دیدنی شده

وقتی شده ست منظر و آئینه چشم تو

گل کرده بر لب غزلم باغی از رطب

امشب به لطف لهجۀ شیرین چشم تو

چشم تو آسمان سخا و کرامت است

آقا خوشا به حال مساکین چشم تو

حالا دو خط دعا به لبم نقش بسته است

در انتظار لحظۀ آمین چشم تو

«آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

آیا شود که گوشۀ چشمی به ما کنند»

چه عالمی ست عالم باب الحوائجی

با توست نورِ اعظم باب الحوائجی

مهر تو است حلقۀ وصل خدا و خلق

داری به دست خاتم باب الحوائجی

در عرش و فرش واسطۀ فیض و رحمتی

بر دوش توست پرچم باب الحوائجی

در آستانۀ تو کسی نا امید نیست

آقا برای ما همه باب الحوائجی

بی شک شفیع ماست نگاه رئوف تو

در رستخیز واهمه باب الحوائجی

دیوانۀ سخای ابا الفضلی توام

مانند ماه علقمه باب الحوائجی

صحن و سرات غرق گل یاس می‌شود

وقتی که میهمان تو عباس می‌شود