به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، از روابط عمومی فیلم «صد دام»، این فیلم اولین اثر سینمایی مستقل پدرام پورامیری در ژانر کمدی است که داستان مردی را روایت می‌کند که به دلیل شباهت ظاهری به صدام حسین، او را مجبور می‌کنند تا به عنوان بدل این دیکتاتور نقش‌آفرینی کند. استفاده از چنین سوژه‌ای برای خلق یک کمدی، ایده‌ای جذاب و نوآورانه است که می‌توانست به یک اثر متمایز تبدیل شود.
با این حال، موفقیت چنین فیلمی به شدت به نحوه پرداخت داستان و حفظ انسجام روایی وابسته است.
«صد دام» با یک سوژه بکر و جذاب شروع می‌شود و در نیمه اول فیلم، ارتباط خوبی با مخاطب برقرار می‌کند. اما در ادامه، فیلم انسجام خود را از دست می‌دهد و نتوانسته از ظرفیت‌های داستانی خود به خوبی بهره ببرد.
رابطه علیّت میان حوادث کمرنگ می‌شود و منطق داستانی تا حد زیادی تضعیف می‌گردد. این ضعف در ساختار فیلمنامه، باعث می‌شود فیلم نتواند تا انتها به تمام پتانسیل‌های خود دست یابد.
رضا عطاران، در این فیلم نیز با همان شیرینی و جذابیت همیشگی خود ظاهر می‌شود و به راحتی می‌تواند مخاطب را به خنده بیندازد. اما به نظر می‌رسد کارگردان چنان مجذوب بازی او شده که از توجه به دیگر عناصر فیلم غافل شده است.
پریناز ایزدیار نیز برای اولین بار در یک نقش طنز ظاهر می‌شود و عملکرد قابل قبولی از خود نشان می‌دهد. با این حال، تمرکز بیش از حد فیلم بر شخصیت رضا عطاران باعث می‌شود بازی دیگر بازیگران چندان به چشم نیاید.
در نهایت، «صد دام» با وجود داشتن سوژه‌ای متفاوت و جذاب، تا حدی در خلق یک کمدی موفق عمل کرده است. این فیلم می‌تواند پس از اکران در گیشه با استقبال نسبی مواجه شود، اما ضعف‌های ساختاری و عدم استفاده کامل از ظرفیت‌های داستانی، مانع از تبدیل آن به یک اثر ماندگار می‌شود.