به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، رحماندوست در این زمینه هم‌زمان با برگزاری بیست‌وششمین جشنواره بین‌المللی قصه‌گویی در یزد گفت: قصه‌گویی، نخستین تأثیرش این است که بچه‌ها را از عالم واقعی به دنیای خیال می‌برد؛ جایی که کودک در ذهن خود جهانی تازه برای داستان می‌سازد. این روند، علاوه بر تقویت تخیل، مهارت شنیداری، گویایی، گنجینه واژگان، و توانایی انتقال مفاهیم در کودکان را افزایش می‌دهد.
او یکی از مهم‌ترین دستاورد‌های قصه‌گویی را ایجاد ارتباط عاطفی بین کودک و قصه‌گو دانست و افزود: فرقی ندارد که قصه‌گو مادر باشد یا مربی؛ همین که کودک می‌بیند بزرگ‌تر برایش وقت گذاشته و قصه می‌گوید، حتی اگر قصه بی‌معنی باشد، احساس مورد توجه قرار گرفتن در او شکل می‌گیرد که تأثیر مثبت روانی دارد.
رحماندوست با بیان این‌که هیچ وسیله دیجیتالی نمی‌تواند جایگزین عاطفه‌ای شود که در قصه‌گویی ایجاد می‌شود، تصریح کرد: بزرگ‌تر‌ها همیشه نگرانند که فضای دیجیتال، کتاب و قصه را از بچه‌ها بگیرد. اما این ابزار‌ها هرچه‌قدر هم جذاب باشند، احساس و عاطفه ایجاد نمی‌کنند، ما باید قصه‌گویی را به‌روز و متناسب با دنیای دیجیتال، جذابیت‌هایش را بیشتر کنیم، اما از این سنت غفلت نکنیم.
او با اشاره به تجربه قصه‌گویی در بیمارستان کودکان، گفت: یک بار به دیدار کودکان بیمار رفتم و به پیشنهاد یک پرستار برای‌شان شعر و قصه خواندم. دیدم که بچه‌ها با وجود سرم و وضعیت نامناسب جسمی، دور هم جمع شدند و حال‌شان بهتر شد. این تجربه باعث شد بعد‌ها دوره‌هایی برای آموزش قصه‌گویی بیمارستانی به پرستاران و داوطلبان برگزار کنم.
رحماندوست با تأکید بر این‌که نویسندگان کودک و نوجوان وظیفه دارند قصه‌های پرکشش بنویسند، افزود: نویسنده قرار نیست قصه‌گو باشد، اما قصه خوب، خوراک اصلی قصه‌گویی است، البته هستند کسانی که هم نویسنده خوبی‌اند و هم قصه‌گو.
او که نخستین دبیر جشنواره قصه‌گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بوده، گفت: متأسفانه شنیده‌ام که گاهی قصه‌گویی به سمت نمایش و تئاتر رفته است، این کار اشتباه است، قصه‌گویی مادرِ تئاتر است و نباید با آن یکی شود، قصه، گفتنی است.
رحماندوست با اشاره به لزوم تدوین منابع علمی و پژوهشی در حوزه قصه‌گویی، اظهار کرد: وقتی تدریس قصه‌گویی را شروع کردم، منبعی نداشتیم. بعد‌ها کتابی نوشتم که از چاپ چهارم دیگر اجازه انتشارش را ندادم. پس از آن منابع خارجی تهیه و ترجمه شد. اما هنوز هم جای پژوهش درباره تجربه‌های بومی و شیوه‌های جدید قصه‌گویی خالی است.
او پیشنهاد تشکیل آکادمی قصه‌گویی در ایران را مطرح کرد و افزود: بیست و شش سال از آغاز جشنواره می‌گذرد. اکنون زمان آن رسیده است که به راه‌اندازی یک آکادمی قصه‌گویی فکر کنیم؛ مرکزی که بتواند پژوهش‌های علمی درباره تأثیر قصه بر آموزش، درمان، و رشد کودک انجام دهد.
این نویسنده پیشکسوت، حضور قصه‌گویان خارجی را فرصتی دانست تا قصه‌گویان ایرانی توانمندی‌های خود را بهتر بشناسند و در پایان گفت: قصه‌گویان ما چیزی کم ندارند. اگر نمایش اجرا نکنند و فقط قصه بگویند، چیزی از قصه‌گویان جهان کم ندارند. امیدوارم این جشنواره هم‌چنان با قدرت ادامه یابد و به تداوم آن افتخار می‌کنم.
این جشنواره با شعار «راز قصه‌ها ساز زندگیست» طی روز‌های ۲۷ تا ۳۰ بهمن ۱۴۰۳ از ساعت ۸ تا ۱۲:۳۰، سپس از ۱۵ تا ۲۰ در تالار مرکزی شهر یزد واقع در بلوار جمهوری، تقاطع محمودآباد (مردآباد)، خیابان شریف (وکیل)، میدان حج، بلوار احسان، بلوار امام حسین میزبان علاقه‌مندان است.
ارسال نظرات