به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو ، پیشرفت تکنولوژی در سال‌های اخیر تحول آفرین بوده است. پیشرفت‌های دوران ساز به ویژه در فناوری اطلاعات و ارتباطات وجود داشته است. راه حل‌هایی مانند هوش مصنوعی (AI)، رباتیک پیشرفته و تحول دیجیتال عمیقاً صنایع و زندگی روزمره ما را تغییر می‌دهند. آنها بهره وری را در چندین بخش افزایش می‌دهند. طبق گزارش موسسه جهانی مک کینزی، هوش مصنوعی به تنهایی می‌تواند تا سال ۲۰۳۰، ۱۳ تریلیون دلار بیشتر به اقتصاد جهانی کمک کند.
با این حال، نتایج فناوری، مانند رشد سریع اقتصادی و بهبود کیفیت زندگی، به طور مساوی توزیع نشده است. در حالی که برخی از کشور‌ها قادر به استفاده از قدرت فن آوری برای جوامع خود هستند، برخی دیگر برای انجام این کار مجهز نیستند. یکی از بارزترین نمونه‌های فناوری که بخش وسیعی از جهان را دست نخورده باقی می‌گذارد، شکاف دیجیتالی است. در کشور‌های توسعه یافته اینترنت پرسرعت، تلفن‌های هوشمند و دسترسی به فناوری‌های پیشرفته در همه جا وجود دارد و فرصت‌هایی را برای آموزش، اشتغال و پیشرفت اقتصادی فراهم می‌کند.
با این حال، بیش از دو میلیارد نفر به اتصال داده قابل اعتماد دسترسی ندارند. ضریب نفوذ اینترنت در کشور‌های جنوب صحرای آفریقا در مقایسه با نزدیک به ۹۳ درصد در اروپا تنها ۳۹ درصد است.
فقدان زیرساخت‌های دیجیتال پایه، جوامع را به حاشیه رانده شده و قادر به مشارکت کامل در اقتصاد جهانی نیستند. در حالی که بسیاری از ثروتمندترین کشور‌های جهان همچنان به سطوح بی سابقه‌ای از توسعه انسانی دست می‌یابند، فقیرترین کشور‌ها کمتر از سطح قبل از بحران کووید-۱۹ باقی می‌مانند.
نابرابری در سراسر جهان دوباره در حال افزایش است: پس از ۲۰ سال همگرایی، شکاف بین ثروتمندترین و فقیرترین کشور‌ها از سال ۲۰۲۰ شروع به افزایش یافته است. نتیجه این امر، تشدید نابرابری، تشدید دو قطبی شدن سیاسی و ایجاد بن بست جهانی است که باید فوراً برطرف شود. این نابرابری‌ها یک سوال مهم را ایجاد می‌کند: چگونه می‌توانیم از فناوری برای بهبود توسعه انسانی در همه جا استفاده کنیم، نه فقط در چند منطقه؟
تمرکز باید بر ایجاد نهاد‌های مردم محور باشد
ما باید بدانیم که پیشرفت‌های فناوری به تنهایی نمی‌تواند باعث پیشرفت انسان شود. ادغام این پیشرفت‌ها با موسسات فراگیر و مردم محور که برابری و فرصت را برای همه ترویج می‌کنند، ضروری است. همانطور که برندگان جایزه نوبل اقتصاد امسال - دارون عجم اوغلو، سایمون جانسون و جیمز رابینسون - نشان دادند، جوامعی با حاکمیت قانون ضعیف و نهاد‌های استثمارگر در ایجاد رشد پایدار یا تغییرات مثبت ناکام هستند. تنها نهاد‌های فراگیر می‌توانند رشد اقتصادی و نیز توسعه انسانی را در همه ابعاد آن - رهایی از گرسنگی، بیماری و محرومیت اجتماعی - ارتقا دهند و در عین حال برابری جنسیتی و درآمدی و دسترسی به آموزش با کیفیت را تضمین کنند.
به عبارت دیگر، آینده توسعه انسانی به تعهد جمعی ما برای ایجاد یک جامعه جهانی فراگیر و عادلانه بستگی دارد که به اهداف توسعه پایدار (SDGs) دست یابد. به عنوان مثال، SDG۸ خواستار رشد اقتصادی فراگیر و پایدار، اشتغال کامل و مولد، و کار شایسته برای همه است. این تنها زمانی محقق می‌شود که دولت‌ها و کسب‌وکار‌ها به این هدف متعهد شوند و روی فناوری و سیاست‌های مردم محور سرمایه‌گذاری کنند.
نیاز ساعت: پذیرش فناوری توسط موسسات مردم محور
توسعه انسانی بر حسب سه عامل سنجیده می‌شود:
- زندگی طولانی و سالم که با امید به زندگی در بدو تولد اندازه گیری می‌شود
- دانش، همانطور که با میانگین سال‌های تحصیل و سال‌های مورد انتظار مدرسه سنجیده می‌شود
- استاندارد زندگی مناسب که با درآمد ناخالص ملی (GNI) سرانه بر حسب برابری قدرت خرید (PPP) به دلار آمریکا اندازه گیری می‌شود.
در هر یک از این زمینه ها، فناوری می‌تواند کمک کند، مشروط بر اینکه ما عزم جمعی برای استفاده از آن برای منافع عمومی داشته باشیم.
تحول دیجیتال در حکمرانی می‌تواند یک تغییر دهنده بازی باشد. استونی، در شمال اروپا، رویکرد دیجیتال اول را پذیرفته است که به تقریباً تمام خدمات دولتی امکان دسترسی آنلاین را می‌دهد و شفافیت را افزایش می‌دهد و بوروکراسی را کاهش می‌دهد. به طور مشابه، هوش مصنوعی انقلابی در سیستم‌های قضایی ایجاد می‌کند، مدیریت پرونده را ساده می‌کند و از اجرای سریعتر عدالت در بسیاری از کشور‌ها اطمینان می‌دهد.
فناوری همچنین می‌تواند نقش مهمی در تقویت رشد مبتنی بر شغل، به ویژه در اقتصاد‌های در حال توسعه ایفا کند. هوش مصنوعی، اتوماسیون و سایر فناوری‌های نوظهور پتانسیل ایجاد میلیون‌ها شغل جدید را دارند. گزارش مجمع جهانی اقتصاد تخمین می‌زند که هوش مصنوعی و اتوماسیون می‌تواند تا سال ۲۰۲۵، ۹۷ میلیون شغل جدید در سراسر جهان ایجاد کند.
رواندا یک مثال امیدوارکننده ارائه می‌دهد. مشارکت دولت رواندا با دانشگاه کارنگی ملون برای ایجاد یک مرکز منطقه‌ای عالی برای آموزش فناوری اطلاعات و ارتباطات نشان می‌دهد که چگونه کشور‌های در حال توسعه می‌توانند از فناوری برای ایجاد شغل و رشد اقتصادی استفاده کنند. ابتکارات مشابهی در سراسر جنوب جهانی مورد نیاز است تا اطمینان حاصل شود که فناوری‌های نوظهور باعث رونق فراگیر و کمک به دستیابی به اهداف توسعه پایدار می‌شوند.
کوفی عنان، دبیرکل سابق سازمان ملل گفت: چالش ما این است که اطمینان حاصل کنیم که جهانی شدن به یک نیروی مثبت برای همه مردم جهان تبدیل می‌شود، به جای اینکه میلیارد‌ها نفر از آنها را پشت سر بگذاریم.
وی زمانی گفت: چالش ما این است که اطمینان حاصل کنیم که جهانی‌سازی به یک نیروی مثبت برای همه مردم جهان تبدیل می‌شود، به‌جای اینکه میلیارد‌ها نفر از آنها را پشت سر بگذاریم.
سرعت سریع پیشرفت تکنولوژی پتانسیل بسیار زیادی برای بهبود زندگی دارد. با ترکیب نوآوری تکنولوژیک با حکمرانی فراگیر و سرمایه گذاری‌های هدفمند در آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و زیرساخت‌ها و با همسویی با عزم جمعی برای تحقق اهداف توسعه پایدار، می‌توانیم به این چالش برسیم و جهانی عادلانه‌تر و عادلانه‌تر ایجاد کنیم که در آن توسعه انسانی در هر گوشه از جهان شکوفا شود. ما می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که مزایای عصر دیجیتال توسط همه به اشتراک گذاشته می‌شود.