روایت دیدار دانشجویان با رهبر انقلاب؛ اشتیاق، شعار‌ها و موجی از احساسات

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو، ساعت ۲:۱۵ دقیقه بعدازظهر، حسینیه امام خمینی (ره) مملو از دانشجویانی بود که برای دیداری متفاوت گرد هم آمده بودند. بیش از ۸۰ درصد ظرفیت سالن پر شده و فضای حسینیه سرشار از هیجان، اشتیاق و شور انتظار بود. چهره‌ها بیانگر احساسات مختلف بود؛ برخی با لبخند‌های بی‌اختیار، برخی در سکوتی متفکرانه و عده‌ای با شعار‌های پرشور. خبرنگاران نیز در گوشه و کنار حسینیه با دانشجویان مصاحبه می‌کردند. جمله‌ای که در کلام همه آنها تکرار می‌شد، خوشحالی از حضور در این دیدار بود.

در میان همهمه، چند نفر از بین جمعیت ایستاده شعار می‌دادند، مشت‌های گره کرده در فضا حرکت می‌کرد و صداهایشان در میان دیگر دانشجویان طنین‌انداز می‌شد. شعار‌ها از مرگ بر آمریکا و اسرائیل تا ندای «ای پسر فاطمه، منتظر تو هستیم» که جمعیت را به وجد می‌آورد.

کنارم دختربچه‌ای حدوداً دو ساله نشسته بود که غرق بازی‌اش بودم، اما ناگهان صدای جیغ و سوت بلند دختران در حسینیه توجه همه را به خود جلب کرد. علت را که جویا شدم، یکی از دانشجویان با لبخند به زن و مردی که مقابل خبرنگار صداوسیما ایستاده بودند، اشاره کرد و گفت: «سالگرد ازدواجشونه، انگار قراره جلوی رهبری جشن بگیرن!» لبخند‌های عمیق آن زوج به خوبی خوشحالی و اشتیاقشان را نشان می‌داد.

با کنجکاوی به آنها خیره شده بودم که ناگهان بغل‌دستی‌ام با پرسیدن ساعت، تمرکزم را به هم زد. ۳:۴۵ دقیقه بود؛ چیزی تا آغاز مراسم نمانده بود. حسینیه دیگر کاملاً پر شده و حتی ظرفیت اضافه‌ای هم به چشم می‌خورد. شور و اشتیاق دانشجویان لحظه‌به‌لحظه بیشتر می‌شد، شعار‌ها بلندتر از قبل، پرحرارت‌تر و پرطنین‌تر شد بر خلاف تصورم، روزه‌داری و ماه رمضان هیچ تأثیری در کم شدن انرژی آنها نداشت، بلکه شورشان را مضاعف کرده بود.

طنین نوای «حیدر حیدر» و ورود رهبر انقلاب

سالن در التهاب بود که ناگهان نوای «حیدر حیدر» در فضا طنین‌انداز شد؛ لحظه‌ای که نشان از ورود رهبر معظم انقلاب داشت. جمعیت به یک‌باره از جا برخاست؛ موجی از احساسات در حسینیه به جریان افتاد. همه بی‌تاب، پرشور، مشتاق، برای لحظاتی انگار کنترلی بر حرکات خود نداشتیم. همه می‌خواستند در نزدیک‌ترین فاصله ممکن از جایگاه قرار بگیرند. مسیر‌ها پر شده بود، ازدحام زیاد شده بود و صدای شعار‌ها با شدت بیشتری حسینیه را پر می‌کرد.

انگار عقربه‌های ساعت هم با یکدیگر رقابت داشتند. مراسم با تلاوت آیاتی از قرآن آغاز شد. سکوتی پر از احترام در حسینیه جاری شد. پس از آن سرودی جمعی خوانده شد، سرودی که مفاهیمی از مقاومت، انتظار و علم‌آموزی را در خود داشت و با همخوانی پرشور دانشجویان، فضای حسینیه را برای شروع مراسم آماده کرد.

سخنرانی نمایندگان دانشجویی؛ مطالبات و دغدغه‌ها

پس از اجرای سرود، مجری مراسم را آغاز کرد. حالا نوبت به دانشجویان رسیده بود؛ نمایندگان تشکل‌های دانشجویی یکی پس از دیگری پشت تریبون قرار گرفتند. این تریبون فرصتی بود که دانشجویان یک سال برای آن لحظه‌شماری کرده بودند، فرصتی که می‌توانستند صریح و شفاف از دغدغه‌ها و مطالباتشان سخن بگویند.

مجتبی منگلی، دبیر اتحادیه دفتر تحکیم وحدت، نخستین سخنران بود. او سخنانش را با گرامیداشت شهدای جبهه مقاومت آغاز کرد و سپس به مشکلات اقتصادی مردم پرداخت. دوگانه توسعه و آرمان‌گرایی، امیدآفرینی در دانشگاه و گلایه از ناامیدی‌آفرینی برخی اساتید، محور‌های اصلی صحبت‌های او بود.

پس از او، محمد اسدیان قطب‌آبادی، دبیر اتحادیه مجمع اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی، به جایگاه آمد. او با تمرکز بر مسائل اقتصادی، ریشه مشکلات را اقتصاد دولتی و ناکارآمد دانست. او همچنین به تجربه مذاکرات با آمریکا اشاره کرد و تأکید کرد که جمهوری اسلامی هرگز فریب وعده‌های غرب را نخواهد خورد.

مهدی بزمه، دبیر شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی استان خوزستان، سومین سخنران بود. او در آغاز صحبت‌هایش به دوران «پساطوفان الاقصی» و تحولات منطقه پرداخت و به روشنی بر لزوم ایستادگی در برابر نظام سلطه تأکید کرد. اشاره به دخالت بانک‌های خصوصی در ایجاد تورم و پیام مقاومت به مردم فلسطین، بخش‌هایی از سخنان پرشور او بود.

پس از او، محمدرضا مریمی، دبیرکل جنبش عدالتخواه دانشجویی، پشت تریبون ایستاد. او درباره عدالت اجتماعی، نقش مستضعفان در اقتصاد و مسئله شفافیت در قوای سه‌گانه صحبت کرد و در پایان، از عدم اجرای برخی قوانین مهم در حوزه عدالت اجتماعی گلایه کرد.

آخرین سخنران دانشجویی، ابوالفضل محمدی، دبیرکل جامعه اسلامی دانشجویان بود. او صحبت‌هایش را با اشاره به مقاومت آغاز کرد و با موضوع بهره‌وری اقتصادی و انتصابات دولت ادامه داد. او همچنین به لزوم پیشرفت در حوزه هوش مصنوعی و نبود متولی مشخص برای این حوزه در کشور اشاره کرد.

پایان سخنرانی‌ها؛ لحظه‌ای که همه منتظرش بودند

بعد از پایان سخنرانی دانشجویان، حسینیه در سکوتی پرشور فرو رفت. حالا همه نگاه‌ها به رهبر انقلاب بود. دانشجویان می‌خواستند پاسخ‌های ایشان را بشنوند، سخنانی که راهنمای مسیرشان باشد. رهبر معظم انقلاب در همان ابتدای سخنرانی، سطح تحلیل دانشجویان را نسبت به سال قبل بالاتر دانستند و گفتند که این نشان‌دهنده حرکت رو به جلوی جنبش دانشجویی است.

حسینیه غرق در گوش سپردن شد؛ سخنان رهبر انقلاب، خط به خط برای دانشجویان حکم راهبردی داشت. بحث هویت دانشجویی، ایستادگی در برابر فشار‌های خارجی، توصیه به مطالبه‌گری هوشمندانه، نقد بدون تهمت و تحلیل مستقل، از مهم‌ترین محور‌های سخنان ایشان بود.

پایان مراسم؛ شوری که فروکش نمی‌کرد

با پایان یافتن سخنان رهبر انقلاب، مراسم به اذان مغرب نزدیک شد. دانشجویان آرام‌آرام برای اقامه نماز آماده شدند. بعد از نماز، سفره افطاری ساده‌ای پهن شد.

پس از خروج دانشجویان از حسینیه، در چهره‌هایشان شور و شعفی خاص موج می‌زد. آنها نه‌تنها از حضور در این دیدار راضی بودند، بلکه احساس امیدی دوچندان در وجودشان موج می‌زد. امید به آینده، امید به ساختن، امید به حرکت در مسیر صحیح، لحظاتی که تا مدت‌ها در ذهن و قلبشان خواهد ماند.