رمضانی نشدن شهر و کوچه معلول ضعف عدم پیوست فرهنگی/ جلوگیری از هر کنشگری مثبت با بهانه‌های عجیب و تجاری سازی غیر معقول+فیلم
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، ماه مبارک رمضان، از آن مقاطعی است که به نظر می‌رسد باید روی برداشت‌های فرهنگی خود به خصوص در حوزه الگو‌های ایرانی و اسلامی بیشتر فکر کنیم. نماز، روزه، مسجد، قرآن، حجاب، جهاد، احترام و همه واژه‌هایی که بیشتر از اینکه صرفا کاربرد‌ی باشند؛ مفاهیم پر قدرتی هستند که می‌توانند کارکرد‌های مهمی در فرهنگ امروز ما به خصوص در دنیای پیش رو داشته باشند.
با بررسی سطحی این کنشها به راحتی در می یابیم که نقد‌های اساسی به فرهنگ‌سازی و استفاده در این حوزه‌ها وارد است که در منابر و حتی برنامه‌های تلویزیونی هم به آنچه در حال رخ دادن است، می پردازند.
به عنوان مثال حجت الاسلام والمسلمین قاسمیان در یکی از برنامه‌های تلویزیونی «محفل» با اشاره به همین مسئله ورود می کند و با ناراحتی لب به سخن می گشاید و می‌گوید: "هئیت امنای مساجد اجازه فعالیتهای مبتنی بر سبک زندگی را به کسانی که می‌خواهند اینگونه کنشگری‌های فرهنگی داشته باشند، نمی‌دهد".
و یا اینکه در مورد امام جماعت مساجد می‌گوید: "این نقش باید توسط کسانی که چنین کار مهمی را بر عهده دارند جدی باشد و به فعالیتهای پیرامونی و اجتماعی بپردازد".
او همچنین با انتقاد به برخی از افراد حاضر در مساجد، اشاره می‌کند: "کسانی هستند که در مشارکت‌های معمولی مساجد جلوی فعالیتهای فرهنگی و تبلیغی جوانان و نوجوانان را می‌گیرند و به نوعی سرقفلی برای خود در آنجا ایجاد کردند" و با اشاره به مساجدی که به جوانان اجازه فعالیت می‌دهد تأکید می‌کند: "جایی نوجوان و جوان به مسجد جذب می‌شود که مشارکت او پذیرفته شود". با همه این حرفها و صحبتها در می یابیم که هیچکدام از مفاهیم اسلامی بدون کنشگری مردم و باز کردن مسیر برای آنها با هزاران قانون و مقررات قابل اجرا نیست.
هر چند برای تسهیل اجرای این مفاهیم نباید مخالف قانونگذاری‌های دست و پا گیر در این حوزه‌ها باشیم، اما واقعیت این است که تا وقتی روح مشارکت آن هم با ابتکار جدید در آن نباشد رسیدن به نقطه مطلوب و یا حتی در جا‌هایی بازگشت به برخی از آنها که در زمان گذشته اتفاق می افتاد بهتر بود، امکان پذیر نیست.
ظاهر آنچه این روز‌ها در مورد رمضانی نشدن کوچه، محله و شهر می‌بینیم و یا وقتی توجهی به برخی سنت‌های حسنه سال‌های متمادی ماه رمضان مثل غبارروبی و مسجد تکانی نمی‌شود و یا حتی در رسانه‌ها هم فراموش می‌شوند، در می یابیم که باطن فرهنگی و تصمیمات مدیران آن و رسانه‌ها است که این روز‌ها بیشتر از همیشه در برخی بخش‌ها متجلی شده است و صدای خیلی‌ها رو در آورده‌است.
نکته حائز اهمیت این است که در ایام ماه مبارک رمضان مشاهده شده که در حاشیه برخی مساجد، به بهانه "درآمدزایی" بازارچه‌های بهاری راه می‌اندازند که نسبتی با فرهنگ رمضانی و ترویج الگوی زندگی ایرانی اسلامی ندارد؛ و زمانی که متوجه می‌شویم این بازارچه‌ها، دست تصمیم گیران مسجد است بیشتر باید روی این مسائل تأمل کرد.
به قول حامد کاشانی: "انشاء الله خدای متعال کسانی که مساجد را رونق می‌دادند رحمت کند"، الآن چیز‌های دیگری می‌خواهند مساجد را رونق دهند، مثلاً پاساژ‌ها می‌خواهند مساجد را رونق دهند! نمی‌شود!"
فقط آخوند ربّانی می‌تواند مسجد را رونق دهد، مابقی موارد کنار این موضوع است و چیزی نمی‌تواند جای آخوند ربّانی را پُر کند. یکی از اساسی ترین تفاوت ما با اهل سقیفه اینجاست که ما افسارسرخود نیستیم، ما هر کاری که دوست داریم انجام نمی‌دهیم، باید به دین مراجعه کنیم. دین را هم باید از کسی پرسید که می‌داند، نه هر کسی که دستمال به سر خود بسته است.
البته با همه این نقد‌ها نباید از تشویق مساجد و مردمی که آنها را رونق می‌دهند به شکل رسانه‌ای کردن یا ایجاد انگیزه نیز غافل بود.
در پایان نتیجه می گیریمکه فعال شدن مساجد و معنوی شدن سطح شهر در ماه رمضان که در جست و جوی آن هستیم محقق نخواهد شد مگر با ابتکار و خلاقیت و پذیرفتن این موضوع که باید از همه مردم به خصوص جوانان و نوجوانان با ایجاد ابتکار و خلاقیت برای رونق گرفتن مساجد استفاده کرد و حتی پای فناوری و نوآوری را در همه سطوح بدین منظور به موضوع باز کرد.
هیئت امنای مساجد با مشارکت بالا بیشترین نقش را می‌توانند در این موضوع داشته باشند. تا وقتی مساجد به پایگاه اصلی نقش آفرینی جوانان مومن و انقلابی و ابتدا با تصمیمات درست فرهنگی تبدیل نشود نمی‌توان توقع داشت در ماه برداشت زیست و سبک زندگی مسلمانی به جایی رسید و آن را به ایرانی بودن پیوند زد.