
چرا عید غدیر از برترین اعیاد است؟

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، عید بهمعنای فرصتی برای عود و بازگشت به خویشتن است. انسانی که در روزمرّگیها خود را فراموش میکند و اسیر آمدوشدها، دادوستدها، گفتگوها و فعّالیتهای روزمرّهی زندگی مادّی و دنیوی میشود و از خویشتن خویش غافل میگردد، به فرصتی برای برگشتن، اندیشیدن و پرداختن به خود نیاز دارد.
یک هفته کالاهای صنعتی را میسازد، ساختمان، ماشین و وسایل میسازد؛ امّا متأسّفانه خودش رها میشود. انسان باید در پایان هفته به خودسازی بپردازد و نباید خود را رها و فراموش کند.
عید فرصتی برای عود به خویشتن است. با این معنا، اگر برترین عید این امّت عید غدیرخم است، پس بزرگترین و مناسبترین فرصت و مساعدترین شرایط برای بازگشت به خویشتن خویش عید غدیر خم است.
انسانی که خلیفةالله و تجلّیگاه همهی اسماء و صفات الهی است، انسانی که همهی علم و قدرت الهی در خمیرهی او به ودیعت نهاده شده است، با فراموشی خویشتن، اسیر زندان محدودی به نام عالم طبیعت و زندگی منحطّی بهنام زندگی دنیوی و حیات حیوانی شده است.
این انسان برای بازگشت به خویشتن و رسیدن به قلّهی بلند خلیفةاللّهی، برترین و مساعدترین فرصتی که در اختیار دارد، سرسپردن به آستان ولایت است؛ یعنی با دست بیعت سپردن به ولیّاعظم خداست که انسان میتواند به خویشتن خویش بازگردد.
در مکاتب عرفانی بحث سرسپردن و دست بیعت دادن به ولیّ در مسیر سلوک، جایگاه ویژهای دارد؛ منتها از روایات بهخوبی میتوان دریافت که اگر انسان بخواهد به خویشتن خویش بازگردد، خود بیگانگی را ترک کند و به خودآگاهی منتقل شود، باید به ولیّ اعظم خدا سر بسپرد.
بیعت با ولیّ اعظم خدا و انسان کامل، بهترین و سرنوشتسازترین فرصت است برای اینکه انسان بتواند به تمامیّت ظرفیّت خویشتن دست پیدا کند و همهی استعداد به ودیعت نهادهشده در خویش را فعلیّت ببخشد.
در عید قربان، انسان در راه عشق حقّ متعال، در سرزمین منای عشق و آرزو، نفس خویش و انّیت، انانیّت، خودبینی، خودپرستی و خودپسندی خود را ذبح و قربانی میکند.
قبل از عید فطر یک ماه دورهی کنترل نفس را از طریق روزه و پراختن به عبادات طی میکند. در روز جمعه دست از کار، فعالیت، تلاشهای مادّی و دنیوی میکشد و فراغتی برای خود تعبیه میکند.
همهی این اعیاد فرصتهای خوب و مناسبی برای بازگشت به خویشتن است.
امّا مناسبترین و مؤثّرترین فرصت، عید غدیرخمّ است. به همین دلیل همهی انبیاء الهی این روز را جشن میگرفتند و عید میدانستند.