وقتی شعر، صدای کودکانی شد که دیگر نمی‌خندند
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ در پی حوادث تلخ و حملات اخیر، امیرحسین پور عزیزی دانشجوی رشته ادبیات دانشگاه شهید بهشتی، با سرودن شعری تأثیرگذار، داغ کودکی‌های به‌خون‌نشسته را روایت کرده است. این شعر با عنوانی ناگفته، اما محتوایی عمیق، کودکی‌هایی را تصویر می‌کند که پیش از آنکه شکوفا شوند، در آتش جنگ سوختند.
متن شعر به شرح ذیل است:
کودکی‌هایت...
در خون و آتش شد شکوفا کودکی‌هایت
قربانی مظلوم دنیا... کودکی‌هایت
آغوش گرمت کو؟ عروسک‌ها پریشانند
بعد از تو مانده سرد و تنها، کودکی‌هایت
شیرین زبانی‌های تو بود آرزوی من
شد حسرت دیرین بابا کودکی هایت
از دست دادم فرصت تنگ تماشا را
کوتاه و شیرین! مثل رویا! کودکی‌هایت
لبریز آدمْ بد، پر از گرگ و هیولا بود
از قصه‌ی دنیا نگو با کودکی‌هایت
چشم تو آبی نیست پس هرگز نخواهد زد
چنگی به قلب دوربین‌ها، کودکی‌هایت
در اوج، همبال ملائک گرم پروازی!
این‌روز‌ها دارد تماشا کودکی‌هایت
دلتنگ بازی با‌توام... یک‌روز می‌آیم
چشم انتظار ماست آنجا کودکی‌هایت.
طغیان شرارِ خشم بر طاغوت است
دنیا همه از آتش ما مبهوت است
تنها یک سرزمین برایت مانده...
تنها یک سرزمین که آن، تابوت است!