بمب افکن B2 آمریکایی/ سلاح افسانه‌ای واشنگتن که در ایران ناکام ماند

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو؛ در بامداد یک‌شنبه، ایالات متحده از تجاوز به تأسیسات هسته‌ای ایران خبر داد و بار دیگر چهره منفور خود را در جهان نمایان کرد؛ حمله‌ای که نه‌تنها به اهداف اعلام‌شده نرسید، بلکه بار دیگر نشان داد که ایران نه عراق است، نه سوریه و نه افغانستان. مقاومت فنی، ساختاری و اراده‌ای جمهوری اسلامی ایران در برابر عملیات‌های نظامی، امروز دیگر یک واقعیت اثبات‌شده است، نه یک شعار تبلیغاتی.

در این حمله، ارتش آمریکا از پیشرفته‌ترین ابزار موجود در زرادخانه‌اش استفاده کرد: بمب‌افکن رادارگریز B-2 Spirit مجهز به بمب فوق‌سنگین GBU-57 A/B یا همان Massive Ordnance Penetrator (MOP).

B-2 یک بمب‌افکن استراتژیک با فناوری پنهان‌کاری (Stealth) است که برای عبور از مدرن‌ترین سامانه‌های پدافندی جهان طراحی شده. با قیمت بیش از ۲.۱ میلیارد دلار برای هر فروند، این هواپیما گران‌ترین هواپیمای نظامی دنیاست.

ویژگی‌های کلیدی آن عبارت‌اند از:

طراحی آیرودینامیک خاص به شکل «بال پرنده» که سطح مقطع راداری را کاهش می‌دهد

پوشش بدنه با مواد جاذب امواج راداری

سامانه‌های اختلال در رادار و ارتباطات دشمن

توانایی پرواز طولانی‌مدت با سوخت‌گیری هوایی تا ۳۵ ساعت مداوم

امکان حمل بمب‌های سنگین از جمله GBU-57

در کنار این قابلیت‌ها، B-2 در حملات به افغانستان، عراق، لیبی و سوریه استفاده شده، اما هیچ‌گاه با هدفی به قدرت، عمق و مقاومت تأسیسات ایران روبه‌رو نشده بود.

GBU-57: غول نفوذگر در برابر کوه ایرانی

بمب GBU-57 که به‌طور خاص برای تخریب اهداف زیرزمینی ساخته شده، وزنی حدود ۱۴ تُن و طولی نزدیک به ۶ متر دارد. این بمب به‌گونه‌ای طراحی شده که بتواند:

تا ۶۰ متر بتن مسلح را بشکافد

یا بیش از ۱۲ متر سنگ سخت طبیعی را سوراخ کند

سپس در عمق بالا منفجر شود و ساختارهای زیرزمینی را نابود کند

اما حتی چنین غولی از جنس فولاد و مواد انفجاری، وقتی در برابر ساختار پیچیده و لایه‌لایه‌ی تأسیسات فردو قرار می‌گیرد، به مانعی عبورناپذیر برمی‌خورد. فردو نه‌فقط زیر کوه دفن شده، بلکه با چندین لایه سنگ، بتن، فولاد و طراحی مهندسی ضدنفوذ محافظت می‌شود.

درنتیجه GBU-57 یا به هدف نرسید، یا نتوانست زیرساخت‌های کلیدی را منهدم کند.

چرا B-2 تنها انتخاب آمریکا بود؟

هیچ‌کدام از بمب‌افکن‌های دیگر آمریکا مانند B-52 یا B-1 قادر به انجام این مأموریت نبودند. زیرا:

• B-52 هرچند توان حمل بمب بالا دارد، اما به‌راحتی توسط رادارهای ایران شناسایی می‌شود

• B-1 نیز سرعت و مانور بهتری دارد، اما نمی‌تواند GBU-57 را حمل کند

• تنها B-2 می‌تواند در سکوت مطلق، از لایه‌های پدافندی عبور کرده و بمب را تا اعماق زمین فرو ببرد

فردو، شکست‌ناپذیرتر از آنچه آمریکا تصور می‌کرد

سایت هسته‌ای فردو در عمق ۸۰ تا ۹۰ متری کوه‌های اطراف قم ساخته شده است. این مرکز، نماد مقاومت فنی و نماد ملی دستاوردهای هسته‌ای ایران است. مشخصات امنیتی فردو شامل:

چندین لایه سنگ طبیعی، بتن مسلح و سازه فولادی

دو سالن زیرزمینی برای غنی‌سازی با بیش از ۳۰۰۰ سانتریفیوژ

سامانه‌های تهویه چندگانه، برق اضطراری، مسیرهای انحرافی داخلی

پدافند هوایی اطراف سایت، رادارهای هشدار اولیه، سامانه‌های اخلالگر

فردو نه‌فقط در برابر بمباران متعارف، بلکه حتی تا حدی در برابر حمله هسته‌ای تاکتیکی محدود نیز طراحی شده است.

در برابر چنین ساختاری، هرگونه عملیات هوایی تنها می‌تواند به‌صورت موقتی سامانه‌های پشتیبان را مختل کند، اما قلب سایت دست‌نخورده باقی خواهد ماند.

تلاش اسرائیل برای ورود واشنگتن به میدان جنگ

رژیم صهیونیستی پس از حمله نخست خود به ایران، که با واکنش سریع و هوشمندانه تهران مواجه شد، به‌خوبی دریافت که توانایی نفوذ به اعماق سایت‌های هسته‌ای ایران را ندارد.

بر همین اساس، مقامات صهیونیستی با فشار بر دولت ترامپ، او را وارد بازی کردند. بازی‌ای که آمریکا هزینه‌اش را داد و اعتبارش را باخت.

در واقع، اسرائیل با چنگ زدن به ریسمان B-2، سعی کرد خود را از شکست نجات دهد، اما چیزی جز تکرار ناکامی به دست نیاورد.

در نهایت، آنچه آمریکا و متحدش نیاموخته‌اند، این است که توان واقعی ایران در زیرساخت نیست، در اراده است.

هر تأسیسات، هر سانتریفیوژ، هر برنامه علمی می‌تواند دوباره ساخته شود؛ اما روح استقلال، مقاومت و بازدارندگی ملت ایران را نمی‌توان با GBU-57 هدف گرفت.

با نگاهی به صحنه عملیات، یک واقعیت روشن است:
بمب‌افکن B-2 و بمب GBU-57 نتوانستند آنچه را که رسانه‌های غربی وعده داده بودند، محقق کنند.

ایران همچنان با اقتدار در صحنه ایستاده، با زیرساخت‌های مقاوم، سامانه‌های دفاعی هوشمند، و مهم‌تر از همه، اراده‌ای که هیچ بمبی توان درهم شکستن آن را ندارد.