روي دكه نشريات چه خبر؟ - 16
گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»؛ بعضی چیزها کاریکاتور نیستند ولی کاریکاتوری‌اند! کاریکاتور به تصویری اغراق شده می گویند، یعنی بخشی از تصویری را بزرگ تر از حد معمول یا کوچک تر از حد معمول کنند، آن وقت مخاطب با تصویر ناموزونی مواجه می شود، که اولین عکس العملش در برابر آن خندیدن است؛ از همین روست که تقریبا همه ی کاریکاتور ها خنده آور است.
پرداختن به موضوعی خیلی مشخص و واضح و بلافاصله بعد از آن، پرداختن به موضوعی کاملا متناقض، به همان مشخصی و واضحی، ترکیب جالبی می شود!
به نظرم اتفاقاتی از این جنس در «نسیم بیداری» می افتد و يا افتاده است.
در ابتدای بيست‌وششمين شماره از این ماهنامه، دو صفحه را اختصاص داده اند به فرمایشات مقام معظم رهبری در دیدار با فرماندهان نیروی زمینی ارتش.
و بعدتر در پرونده ای کارکردها و وظایف و مسئولیت های مجمع تشخیص نظام و دلایل و عوامل تاسیس این نهاد توسط امام خمینی (ره) بررسی شده است.
افتتاحیه این پرونده یادداشتی است درباره انتصاب اعضای این مجمع توسط حضرت آیت الله خامنه ای، اواخر سال گذشته و حذف برخی از اسامی از این لیست، از جمله میر حسین موسوی و بیژن نامدار زنگنه و ... .
در ادامه این پرونده ویژه با نام «حکمت و مصلحت»، مصاحبه هایی می خوانیم با مجید انصاری، داود فیرحی، محمد جوانفکر و یادداشت هایی از محمد هاشمی رفسنجانی، مسعود پزشکیان و احمد ناطق نوری و... .
درباره این بخش از نشریه یک توضیح کوتاه لازم است و آن اینکه: بعداز خواندن این پرونده احساس کردم پرونده ای خوانده ام که به شدت در پی اثبات ودفاع از هاشمی رفسنجانی است. این را از روی اسامی مصاحبه شونده ها و یادداشت نویس ها کاملا می توان تشخیص داد!
در پرونده جالب دیگری با نام «بن بست بن بست نشینی» درباره خانه نشینی 11 روزه محمود احمدی نژاد در اسفند ماه سال گذشته مطالبی می خوانیم.
یادداشتی با این عنوان «اگر رئیس جمهور استعفا بدهد؟» و مصاحبه ای با آخوندی تحت این تیتر که «استعفای رئیس جمهور مشکلی را حل نمی کند».
و بعد مصاحبه ای با محمدرضا خاتمی در باره برادرش با این عنوان که «خاتمی هیچ گاه از استعفا سخن نگفت.»
مصاحبه ها و یادداشت های جالب، با تیترها و عناوینی جالب تر! اصلا کسی نیست که در اصل سوال تشکیک کند، که آیا اساسا احمدی نژاد می خواسته استعفا بدهد یا شایعه ای بیش نبود که پایان یافت؟!
و یا اینکه آیا مگر قرار است چنین اتفاقی رخ بدهد که این نشریه با این آب و تاب، برای آن پرونده تشکیل داده است.
یا درباره مصاحبه خاتمیِ کوچک، گویی استعفا دادن آن هم برای رئیس جمهور، چیزی شبیه مصاحبه های مطبوعاتی، عادی و طبیعی ست و معمول است که رئسای جمهور استعفا بدهند و حالا آقای خاتمی بر سر نظام منت گذاشته و لطف کرده اند و استعفا نداده اند!
آقای خاتمی ممنونیم از این بزرگواری!
و بعد در یادداشتی به بررسی قوانین دیگر کشور ها درباره شرایط فقدان رئیس جمهور پرداخته است.
گویی دوستان این پرونده خیلی هم بدشان نمی آمد که رئیس جمهور استعفا بدهد و استقبال شایان ذکری هم می کنند.
در پرونده بعدی درباره نلسون ماندلا می خوانیم با تیتر «سودای صلح و سیاست.» در یکی از صفحات این پرونده تصویر ماندلا و گاندی و محمد خاتمی رادر کنار هم می بینیم! توضیح بیشتر نمی دهم!
در این پرونده مصاحبه ای می خوانیم با محمد خاتمی، (رئیس جمهور اسبق) درباره میراث ماندلا برای اصلاح طلبان! تیتر این مصاحبه هم بسیار جالب است: «تنها راه رسیدن به هدف، اتخاذ شیوه های مدنی است»! اینکه آقای خاتمی با همه ی اتفاقاتی که برای دموکراسی و جامعه ی مدنی در غرب افتاده است، همچنان بر مواضع دهه های قبل خود پا فشاری می کنند، جای بسی تعجب و البته تامل دارد.
در این پرونده هم به ستایش دول قبلی پداخته شده است واینکه آقای هاشمی رفسنجانی به یکی از نزدیکانشان توصیه می کنند که به سفارش ماندلا خانم گراسیا ماشل را برایش خواستگاری کند!
در آخرین پرونده با نام «بلاتکلیفی توسعه»، که همانطور که از نامش بر می آید پرونده ای انتقادی است در جهت بررسی علل عدم توسعه در ایران بعد از انقلاب و البته با تاکید بر فعالیت های دولت نهم و دهم نیز، مصاحبه ها و یادداشت هایی می خوانیم که خواندنش خالی از لطف نیست برای انبساط خاطر خواننده!.
مصاحبه ای می خوانیم با تیتر «توسعه راهی غیر از دموکراسی ندارد»
و البته شما بخوانید دموکراسی غربی، چون فی الحال و در جهان امروز مدلی غیر از مدل دموکراسی غربی وجود ندارد.
محمد قلی یوسفی در جایی از این مصاحبه ای گفته است: «... دموکراسی یک مفهوم حکومتی نیست، بلکه مفهومی برای زندگی آحاد مردم است... .» اینکه آقایان بعد دیدن به عینه ی اضمحلال و از هم پاشیدگی و به بن بست رسیدن حکومت های به اصطلاح دموکرات غربی، بر تئوری ها و تفکرات پوسیده و نخ نما شده شان، همچنان پا فشاری می کنند تعجب آور است.
ماهنامه «نسیم بیداری» خود خواب زده است. نشریه ای که مدام، محسوس وغیر محسوس در فکر ستایش دولت های قبلی و اثبات بالجبارِ درست بودن تصمیم گیری های آنان است، و یا در پی اثبات غرب به عنوان یک جامعه ی آرمانی و کعبه آمالی که باید به آن رسید.
از تفکرات و آراء انقلابی امام خمینی(ره) و به طریق اولی حضرت آیت الله خامنه ای (مد ظله العالی) هم طبیعتا خبری نیست.
این نشریه اوایل هر ماه با مدیر مسئولی سید محمدمهدی طباطبایی راهی دکه های روزنامه فروش ها می شود.
ارسال نظرات