گروه دین و اندیشه«خبرگزاری دانشجو»، مجید جعفری مقدم؛ انتظار یعنی زیستن به یاد قائم و دل بستن به دولت مهدوی و اشتغال دائمی به ذکر و یاد و نام او، در هر حال و در هرجا، و منتظر یعنی آن که دلش در فراق آن سفرکرده اندوهگین است و هر شب برایش دعا می کند و ندبه می خواند و با او عهد می بندد.
و چه غم انگیز است ندبه های دلتنگی جمعه: ؟«لَیتَ شِعری اَینَ اسْتَقَرَّت بِکَ النَّوی بَل اَیُّ اَرضٍ تُقِلُّکَ اَوثَری اَبِرَضوا اَو غَیرِها اَم ذی طُوی؛ ای کاش می دانستم کجا دلها به ظهور تو آرام و قرار خواهد گرفت و یا بکدامین زمین اقامت داری؟ آیا در کوه رضوایی یا در غیر آن؟ یا در دیار ذی طوایی؟»
« عَزیزٌ عَلَیَّ اَنْ اَرَی الْخَلْقَ وَ لا تُری وَ لا اَسْمَعُ لَکَ حَسیساً وَلا نَجْوی؛ بسیار بر من سخت است که همه را ببینم و تورا نبینم و از تو صدایی نشنوم.»
قرن هاست که دیدن چهره ات آرزوی زمینیان است، چه سخت است که آدم شده ایم و اشرف مخلوقات ولی به خود ستم می کنیم و به دست جفاکار خود از دیدن آفتاب رویت محروم می شویم!
ای فرزند میزان حق و عدالت، ای فرزند راه های روشن، ای فرزند نشانه های آشکار حق، دیگر انتظار و چشم به راهی بس است، عرصه بر مظلومان جهان تنگ شده، آن قدر تنگ که همه یک صدا فریاد می زنند: « اَینَ المعَدُّ لِقَطعِ دابِرِ الظَّلَمَه.....اَینَ مُستَاصِل اَهلِ العِنادِ وَ التَضلیلِ وَالاِ لْحاد؛ کجاست آن آماده برای ریشه کن کردن ظالمان.....کجاست بَرکَننده ریشه اهل عناد و گمراهی و بی دینی؟»
1. فصلنامه شمیم معرفت/سال چهارم/شماره یازدهم 1386 ص2
2. دعای ندبه
ارسال نظرات