نجف زاده در وبلاگ خود نوشت:
به گزارش گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، کامران نجف زاده در وبلاگ شخصی خود به وزیر آموزش و پرورش مطلبی را نوشت که در ذیل آمده است:
در زندگی خبرنگاری روزهایی هست که فراموش نمی شود. گاهی خاطره ها چیزهای مزخرفی هستند. وقتی مستند نرگس را می ساختیم که حکایت پردرد بچه های سوخته روستایی دور بود، متوجه شدیم که با گذشت چند سال هنوز دیه آنها را پرداخت نکرده اند.
تماس گرفتم با دفتر وزیر. با روابط عمومی. چند روز آنها ما را پیچاندند و ما به خود پیچیدیم. گفتند وزیر وقت ندارد و این برایم خیلی خنده دار بود. من می دانستم حتی آنهایی که سر پیچ جاده مدرسه جلوی ما را گرفتند که چرا اینجا آمدید و یکساعت و نیم نرگس و دوستانش را که امتحان هم داشتند معطل کردند از طبقه چهارم ساختمان سپهبد قرنی، ارشاد می شدند!
بالاخره قرار با وزیر جور شد. تا وارد اتاق مصاحبه شد گفت: «همین کارها را کردی که از فرانسه اخراجت کردند«...کمی مکث کردم و لبخند زدم. گفتم خسته نباشید آقای وزیر...باز گفت: «برای چی نبش قبر می کنی؟!»
دیدم ممکن است قاط بزند. زود میکروفن یقه ای را گرفتم دستم و رفتم روی پیراهنش نصب کنم. در همان حال گفتم: «آقای وزیر اول اینکه سالها گذشته و شما اگر لااقل پیگیر دیه این دختر بچه ها بودید دیگر نیازی به این قایم موشک بازی نبود.گفتم باز هم در مدارس ما بخاری های نفتی هست و باز امکان فاجعه می رود»...
وزیر گفت: «دیه آنها بزودی پرداخت می شود.» گفت: «تمام بخاری های نفتی را جمع کردیم.» گفتم: تمام تمامشان را؟گفت: «بله.»
مصاحبه تمام شد..آقای وزیر بعد از پخش مستند واحد مرکزی خبر در مصاحبه با روزنامه همشهری گفت: کاری که آن مستند علیه آموزش و پرورش کرد صدای امریکا هم نکرد!!
گوشه همان روزنامه نوشتم: «من چه گویم که تو را نازکی طبع لطیف/تا به حدیست که آهسته دعا نتوان کرد.»
بگذریم. آن مستند واحد مرکزی خبر که پخش شد یکی «نرگس» بود که شب زنگ زد و گفت: «ممنونم عمو.» بعد دیه بچه ها هم پرداخت شد. این را تاثیر رسانه ملی و لطف خدا می دانم.
چند وقت بعد تصویری دیدم از همکارانم در شهرستان که باز بخاری نفتی در کلاس بود. این بار زنگ زدم به یکی از اطرافیان وزیر. گفتم اینها را جمع نکرده اید و نشانی دادم و گفتم: «باز ممکن است فاجعه ای از راه برسد. جمع کنید تا قبل از اینکه بچه های مردم به مشکل بخورند و سوژه شوید.»
آقای وزیر! نفهمیدم پیغامم را گرفتید یا نه.
الان هم من این یادداشت را چندین و چند روز بعد از این حادثه مدرسه شین آباد نوشتم. خواستم این موج بخوابد و اصلا به من ربطی ندارد شما باز می مانید بر صندلیتان یا نه. برخی ها طوری به صندلی هایشان چسبیده اند که گویی از روز اول با همین ها بدنیا آمده اند!
من فقط بعنوان یک خبرنگار می خواهم بدانم پیغام آن روز من رسیده یا نرسیده هنوز...؟
تعداد نظرات: ۲
ارسال نظرات
سلام
قطعا در اين حادثه وزير بي تقصير نيست لکن به عنوان يک معلم عرض مي کنم پس از سالها کسي امد آموزش و پرورش که خودش آموزش پرورشي است و کمي دغدغه دارد بعدش چند درصد از مديران ما انتقاد پذيرند؟
تو آموزش پرورش که معمولاً پيدا نمي شود!!!
در اين حوادث چرا همه يقه ي يه نفر رو هميشه مي چسبن ؟ لطفا" يه نگاهي به شهراي جنوبي و نفت خيز کشورمون مثل بوشهر بندازين ببينيد لوله کشي گاز دارن ؟ به نظرتون ميشه بخاري نفتي ها رو جمع کرد ؟؟؟؟؟؟!
انشاالله گازي که از بوشهر به کشوراي خارجي صادر ميشه حلالشون .
منتظر حادثه بعدي هم هستيم...!