فیلم «نامادری»؛ مادری که پشیمان شد

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، حیان علوی؛ فیلم سینمایی «نامادری» محصول سال 1390 ساخته اصغر نعیمی است که از شبکه 5 سیما باز پخش شد و حمیدرضا پگاه، آتنه فقیه نصیری و مرجان محتشم در آن ایفای نقش کرده اند.

داستان درباره زندگی مسعود و ستاره است که به علت ایجاد روزمرگی و نداشتن انگیزه کافی از سوی مادر خانواده (اتنه فقیه نصیری) و کم توجهی و مشغولیت به کار از سوی پدر خانواده (حمیدرضا پگاه) منجر به طلاق شده است.

داستان با وجود شخصیت سومی (مرجان محتشم) در نقش پرستار تبدیل به یک مثلث می شود که نقش حمایت و پرستاری از بچه ها را به عهده می گیرد.

مسعود نگهداری از فرزندان را در خانه به یک پرستار سپرده است، ولی بچه ها با تحریک مادرشان با او ناسازگاری می کنند.

ستاره (اتنه فقیه نصیری) حس کرده است که شوهر سابقش مسعود قصد ازدواج با خانم پرستار را دارد و او نیز به کمک بچه ها سعی می کند او را از مسعود دور کند تا این که به علت سردرد به مطب پزشک می رود و متوجه می شود که سرطان دارد و بعد از این ماجرا ستاره تلاش می کند تا مسعود با پرستار ازدواج کند و عهده دار وظیفه مادری برای بچه هایش باشد...

داستان ابتدا با کشمکش مادر و پرستار ادامه پیدا می کند، اما گره اصلی داستان که اصغر نعیمی بعنوان نویسنده فیلمنامه به آن می پردازد، اختلافات خانوادگی نیست، بلکه وی اختلافات خانوادگی که بر اثر روزمرگی و لجبازی ها دامن زده شده را بستری مناسب قرار می دهد که در آن به فرصت های کوچک زندگی برای شاد بودن و امیدوار بودن بپردازد.

«نامادری» توجه مخاطب را به شادی های کوچک جلب می کند

نعیمی با قرار دادن مخاطب در موقعیت فردی که سرطان دارد و بزودی فرصت وی برای ادامه زندگی به پایان می رسد، سعی می کند مخاطب را متوجه زیبایی ها و نعمت هایی که در نگاه افراد در زندگی روزمره که مورد غفلت واقع شده است، جلب کند.

نعیمی با پرداختن واضح و آشکار به مسئله سلامتی این موضوع را به مخاطب یاد آوری می کند که سلامتی خود و اطرافیان ما یک نعمت بزرگ است که باید برای داشتن آن شاد باشیم.

در اصل نعیمی با پرداختن به شادی های بسیار کوچک، اما مغفول واقع شده این نگاه را به مخاطب القا می کند که شادی ها و نعمات بسیاری وجود دارد، اما انسان ها به علت زدن عینک سیاه به چشمانشان از دیدن آن محروم مانده اند.

مخاطب فیلم «نامادری» زنانی هستند که از روزمرگی به ستوه آمده اند

فیلم «نامادری» به زنان خانه دار که از روزمرگی و نداشتن انگیزه به ستوه آمده اند، این پیام را می رساند که مادر بودن، تدبیر در زندگی کودکان و شاهد رشد و نمو آنان بودن خود بزرگترین شادی برای مادران است که از آن باید بعنوان یک فرصت لذت ببرند.

فیلم، ستاره (اتنه فقیه نصیری) را نشان می دهد که در زمان اندک باقی مانده از عمر خویش حسرت لباس عروس پوشاندن به تن دختر خود را دارد؛ حسرت دیدن بزرگ شدن بچه ها را دارد.

انتقاد جدی به مردان پر مشغله

از سوی دیگر فیلم یک طرفه قضاوت نکرده است و انتقاد جدی را نیز به مردانی که زندگی خانوادگی را فدای کار و فعالیت های خویش می کنند، دارد؛ مردی (حمیدرضا پگاه) که به علت بی توجهی و کار زیاد خانواده خود را از دست داده است؛ با متوجه شدن این واقعیت که فرصت اندکی برای در کنارهم بودن باقی است، دست از فعالیت ها و برنامه های روزانه خود می کشد و در کنار خانواده بودن را ترجیح می دهد.

در حقیقت پیام اصلی فیلم «نامادری» را می توان در این جمله خلاصه کرد که خوشبختی را باید در فرصت ها و شادی های کوچک پیدا کرد، هرچند که فیلم نگاهی اغراق آمیز به جایگاه و رفتار پرستار داشت تا آن جا که آن را باور ناپذیر می کرد و به شالوده فیلمنامه آسیب می رساند، اما داشتن پیامی کاربردی برای خانواده ها را می توان نقطه عطفی دانست که این فیلم را از سایر محصولات پر زرق و برق، اما پوچ صدا و سیما برجسته می کرد.