کد خبر:۲۲۱۸۱۳
به بهانه برگزاری جشنواره فیلم «عمار»؛
«عمار» محفلی برای بچههای انقلاب
«عمار» محفلی شده برای بچههای انقلاب و هنرمندان ساده؛ محیط جشنواره‌اش نه در دود و غبار سیگار و بحث‌های صدتا یه غاز و بی‌هویت شبه روشنفکری ...
گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛
جشنواره فیلم عمار جشنواره بارقه هاست. جشنواره نشاط و رهایی و جوانی و شور و عشق.
برای تک تک این واژه ها دلیل داریم و نشانه و نماینده ای در این جشنواره متواضع و نجیب و بی ادعا و البته مردمی.
حرفها درباره جشنواره فیلم عمار بسیار است.
از اینکه دل از شهرهای بزرگ و سطح سیمانی شان کنده و به دامن دشت و صحرا روستا پناه برده، از اینکه خجالت نمی کشد از اینکه راست بایستد و از انقلاب و ایران اسلامی و نظام مقدس و مردم «شهید پرورش» بگوید، از اینکه جرئت کرده در مقابل مافیای شبه روشنفکری بایستد و ثابت کند که آنها نمی توانند و مباید در عین پز اپوزوسیون، همه گلوگاه‌های فرهنگی و بودجه های نهادهای هنری کشور را بچاپند.
از اینکه محفلی شده برای بچه های انقلاب و هنرمندان ساده اما مردمی و خاکی و دوست داشتنی اش، از اینکه محیط جشنواره اش نه در دود و غبار سیگار و بحث های صدتا یه غاز و بی هویت شبه روشنفکری دست و پا می زند و نه کمتر نشانه ای از دین و آیین و مردم و ایران انقلابی را از خود می زداید مثل بعضی جشنواره های «اصلی» کشور!
حرفها درباره جشنواره عمار بسیار است.
از اینکه می شود با دست خالی هم فیلم ساخت و مخاطب داشت و جشنواره راه انداخت و دل خوش نکرد به جماعت شبه هنرمندی که هیچ نسبتی با مردم و انقلاب ندارند و از هیمنه پوشالی مافیای زر و زور و تزویرشان نترسید و از همراهی نکردن این و آن نهراسید و دل به یاد خدا داد و رشته امور را به ید قادر و قدرت لایزال او سپرد که «یدالله فوق ایدیهم».
حرفها درباره جشنواره عمار بسیار است.
از اینکه باید مواظب انقلاب بود. از اینکه نباید نسبت به رویدادهای کشور و جهان بی تفاوت ماند و از اینکه نباید به روزمرگی و پوچ گرایی و «بی خود و بی جهت» بودن و ماندن، عادت کرد و در غبار روزهای سرد و شبهای تاریک جماعت بی آرمان، گم شد.
حرفها درباره جشنواره عمار بسیار است.
عده ای بخشی را گفته اند و بسیاری هم بسیاری را نه.
حرفهای نگفتنی و نهفتنی.
حرفهایی از جنس مظلومیت و معصومیت بچه های پاک و بی آلایش انقلاب از هر نسل و در هر سن و از هر طیف و قشر و قبیله ای.
بچه هایی که خدا را باور دارند، ایران را دست دارند و دلشان برای انقلاب می سوزد و برای نظام دلتنگ می شود و می گیرد.
ستاره های بی ستاره ای که شاید در غرقاب بوروکراسی دولتی و دست و پاگیری نهادهای فرهنگی و مدیریت عجیب و غریبش، طرفی نبسته و خیری ندیده اند اما دلشان با خداست و قلبشان برای مردم می تپد و هنوز...انقلابی اند.
آری؛ گفتیم که جشنواره فیلم عمار جشنواره بارقه هاست. جشنواره نشاط و رهایی و جوانی و شور و عشق.
و گفتیم که برای تک تک این واژه ها دلیل داریم و نشانه و نماینده ای در این جشنواره متواضع و نجیب و بی ادعا و البته مردمی.
و این روزها که در بطن و متن این سینمای نحیف و رنجور و رخوت زدة بی آرمان، دم مسیحایی جشنواره ای کوچک اما بزرگ به نام عمار پیچیده و عطر شور و جوانی و ایران و اسلام و غیرت انقلابی را پراکنده، یاد برادرم سید مرتضی آوینی بخیر!
یادمان بخیر!
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.
چقدر غم انگيز و معصومانه...
دست نويسنده شو مي بوسم!
يادش بخير!
عده اي بخشي را گفته اند و بسياري هم بسياري را نه.
حرفهاي نگفتني و نهفتني.
حرفهايي از جنس مظلوميت و معصوميت بچه هاي پاک و بي آلايش انقلاب از هر نسل و در هر سن و از هر طيف و قشر و قبيله اي.
بچه هايي که خدا را باور دارند، ايران را دست دارند و دلشان براي انقلاب مي سوزد و براي نظام دلتنگ مي شود و مي گيرد.
چقدر زيبا بود!
مثل جشنواره فيلم فجر!