گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، ماه رجب که فرا می رسد، ناخودآگاه به یاد شعبان و رمضان می افتیم و داستان شیرین میهمانی الهی و توفیقی که بیش از پیش نصیب بندگان خود ساخته و اهل معرفت حضرت حق می شود.
و اینک در طلیعه ماهی فرخنده قرار داریم که با ندای «این الرجبیون» شناخته شده و با اعمال زیبای عبادی و نجواهای معطر معرفتی اش تزئینی ملکوتی به خود گرفته است و چه زیبا که در نخستین روز آن نیز شکافنده علوم آل محمد (ص) دیده به جهان می گشاید.
رجب ماه عبادت و بندگی است و موسم مغفرت و توبه، آن سان که از امام صادق(ع) روایت است که پیامبر اکرم(ص) فرمود: «ماه رجب ماه استغفار امت من است پس در این ماه بسیار طلب آمرزش کنید که خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را «أصب» مىگویند؛ زیرا که رحمت خدا در این ماه بر امت من بسیار ریخته مىشود پس بسیار بگویید: «أَسْتَغْفِرُ اللهَ وَ أَسْأَلُهُ التَّوْبَةَ»"
هر کس در هر جایگاه و مقامی نیازمند تزکیه نفس، خودسازی و کوششِ حقیقی برای کسب لیاقت توبه و آمرزش از درگاه باریتعالی است و بی شک در این میان، مسئولان و نخبگان جامعه بیش از همه باید به این حقیقت توجه کنند و از این باب بر کوشش و سعی خود بیفزایند تا در میدان خودسازی با توفیق همراه بوده و در مقامِ بندگی به رستگاری برسند.
بزرگی می گفت: اگر خودسازی نداشته باشیم منصب‌ها، ما را جهنمی می‌کند و به راستی آیا مگر «خودسازی» جز از طریق خودشناسی امکان پذیر است؟!
نخست باید خود را شناخت تا بتوان خود را ساخت؛ چرا که با خودشناسی، خداشناسی نیز تحقق می یابد و البته اگر خدا را شناختی، بی درنگ خود را ساخته ایم و به راستی مگر هدف از خودسازی که این سان بدان تاکید شده، جز این است که ما منش خود را به گونه ای تغییر دهیم که پروردگار عالمیان می خواهد که رضای حضرتش را در این وانفسای دنیا جلب کنیم؟
و مگر جز این است که باید از قله ها و تپه های آتشین کبر و غرور و حسد و تهمت و ریا و دروغ به سوی دامنه سرسبز آرامش ایمانی پایین بیاییم که این نزول نفسانی بر هر صعود دیگری که از آن بوی نفسانیات به مشام آید، ارجحیت و مطلوبیت دارد.
این خودسازی بر همگانی که خود را در محضر خدا می بینند امری لازم است؛ اما بر کسانی که ردای مسئولیت و سیاست ورزی به تن کرده اند، واجب و بل اوجب واجبات!
با توجه به اینکه در آستانه انتخاباتی دیگر هستیم، اهالی بازار سیاست و رسانه، بیش از دیگران باید خود را بسازند که اگر این کار را نکنند در گرداب شهوت قدرت و نام و نشان فرو می روند و بسی سخت است نجات از این مهلکه دشوار دنیایی. اینجاست که باید مزین به لباس تقوا شد؛ تقوایی که حقیقتا سپری باشد در مقابل رفتارهایی که موجب آسیب رسیدن به انسان می‌شود.
بی تردید، یکی از وجوه بارز تقوا، بویژه با توجه به این اصل مهم که «سیاست ما عین دیانت ماست»، مسئله تقوای سیاسی است.
آنچه در این میان مهم و توجه به آن جزو بایسته ترین بایسته های انتخاباتی است، غافل نشدن از آفات و آسیب های انتخاباتی و در راس آن افتادن در دام بی اخلاقی و بی تقوایی سیاسی است.
اسراف و زیاده روی در تبلیغات، طرح شعارها و ادعاهای غیرواقعی و بعضا مخالف با شرع و قانون، هتک حرمت و بی احترامی به رقیبان انتخاباتی و به طور کلی، هرگونه قانون شکنی در امر تبلیغات، نه تنها نوعی تخلف است و سلامت فضای انتخاباتی کشور را تهدید می کند، بلکه در مواردی موجب دل سردی مردم به اصل حضور در انتخابات می شود و از این رهگذر، ضرر و زیان های بزرگ و جبران ناپذیری نصیب کشور می کند.
امید آنکه در آدینه بیست و چهارمین روز از خردادماه همه در آزمون بزرگ انتخابات یازدهم سربلند بیرون بیاییم و نه فقط پیروز که خلق حماسه بدون توجه به موازین و چارچوب های دینی و ارزشی معنا ندارد!
ارسال نظرات