اکبر صحرایی، نویسنده و پژوهشگر، در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ گفت: در درجه اول باید به حوزه اقتصاد توجه داشته باشند؛ چون بسیاری از مقوله های فرهنگی مانند حوزه نشر و صنعت به حوزه اقتصاد مربوط می شود و اعتقاد دارم که این اولویت ها به صورت زنجیره ای به همدیگر متصل هستند.
وی ادامه داد: رئیس جمهور باید به مقوله فرهنگ و مقوله نشر و کتاب اهتمام ویژه ای داشته باشد که متاسفانه در طول 33 سالی که از عمر انقلاب می گذرد، به این مسئله آن طور که باید توجه نشده است و کوتاهی های زیادی صورت گرفته است. در دولت های گذشته نیز حتی یک مورد را نمی بینیم که اولویت اصلی خود را نشر کتاب و مسائل مربوط به این حوزه گذاشته باشد. اگر کاری هم صورت گرفته است به صورت مقطعی بوده است و هیچ برنامه و استراتژی مشخصی در این حوزه وجود نداشته است.
نویسنده کتاب «پرونده 312» افزود: در طول این 33 سال هر دولتی که روی کار آمده است برنامه خاص به خود را انجام داده است و هیچ برنامه مشخصی نبوده است که بتوان به صورت نقشه گام به گام از آن استفاده شود و زمانی که به دولت دهم رسیده ایم مشکلات حوزه نشر حل شده باشد؛ متاسفانه هیچ برنامه خاص و مدونی وجود ندارد و دلیل این مسئله هم این است که هر دولتی که روی کار آمده، بدون توجه به برنامه دولت قبلی کار خودش را ادامه داده است.
صحرایی اظهار داشت: توقع مان از دولت آینده این است که برای مقوله فرهنگ و حوزه نشر و چاپ یک نقشه راهبردی داشته باشد. حوزه نشر و کتاب نیاز به یک کتابچه قانونی دارد که در مجلس شورای اسلامی به تصویب برسد؛ چون در کشور ما هنوز تعریفی برای نویسنده که در واقع پایه حوزه نشر است ارائه نکرده ایم. ما هنوز نمی دانیم به چه کسی در کشور نویسنده بگوییم و برای این مسئله هنوز معیاری مشخص نشده است.
وی اضافه کرد: در کشور ما گاهی اوقات 20 عدد یا شاید هم بیشتر مراکز فرهنگی هم تراز هم وجود دارد که بدون هماهنگی با هم هزینه هایی را انجام می دهند ولی این هزینه ها نتیجه نمی دهند؛ به طور مثال در یک سال 10 عنوان کتاب سال داریم و گاهی هم بعضی جشنواره ها تعطیل می شوند و این به دلیل عدم وجود نقشه راه در حوزه نشر و کتاب است.
نویسنده کتاب« پرونده 312» گفت: تا به الان هیچ دولتی به مقوله فرهنگ نپرداخته است؛ حتی در صحبت های کاندیداهای یازدهمین دوره ریاست جمهوری نیز بیشتر شعارهای اقتصادی را می بینیم.
صحرایی افزود: مشکل کشور ما این است که صنف های مختلف کشور به حقوق خود آگاهی ندارند؛ یک بخش این مشکل به فرهنگ کشور بر می گردد و مردم ایران دنبال پیگیری حقوق خود نیستند ولی این مسئله دلیلی برای نپرداختن به مقوله فرهنگ از سوی دولت ها نیست؛ چون تک تک نویسندگان وظیفه ندارند دنبال حقوق خود بروند بلکه وظیفه دولت ها است که به این حوزه بپردازند.
وی ادامه داد: یکی از وظایف دولت ها این است که ادبیات و حوزه نشر را به سمت حرفه ای شدن و قانونمند کردن سوق دهند که متاسفانه در این چند سال هیچ دولتی حتی استارت این کار را هم نزده است؛ باید این مسئله به عنوان طرح یا لایحه ای توسط دولت و به خصوص وزارت ارشاد به مجلس شورای اسلامی ارائه شود و در این قانون وظیفه و تکلیف نویسنده، ناشر، حوزه توزیع و بخش و .... مشخص شده باشد و آن زمان است که نویسنده می تواند حقوق خود را مطالبه کند. برخی قوانین این حوزه مربوط به زمان شاه و برخی دیگر مربوط به 15 یا 20 سال پیش است حتی گاهی مواقع قوانین همدیگر را نقض می کنند؛ اگر کلی نگاه کنیم فرهنگ کشور نیاز به بازنگری دارد.
نویسنده کتاب «پرونده 312» با بیان اینکه حوزه فرهنگ در اولویت آخر دولت ها قرار دارد، گفت: دولت بودجه حوزه فرهنگ را خیلی کم قرار می دهد؛ به طور مثال زمانی که می خواهند یک جشنواره را برگزار کنند، 30 میلیون تومان هزینه پیش بینی می کنند ولی از این مبلغ تنها یک لوح به نویسنده می دهند چون تمام هزینه جشنواره را خرج ایاب و ذهاب و .... کرده اند؛ در حوزه فرهنگ نیز چنین اتفاقی می افتد.