به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، نشست خبری فیلم سینمایی «رد کارپت» پس از نمایش این فیلم با حضور عوامل آن در سالن همایش های برج میلاد برگزار شد.
در ابتدای نشست رضا عطاران در خصوص ایده اولیه ساخت «رد کارپت» گفت: دو سال پیش آقای احمدی، تهیه کننده «رد کارپت» ایده ای برای یک فیلم کوتاه داشت که ماجرای کسی بود که دوست داشت روی رد کارپت برود. من این سوژه را دوست داشتم، اما می خواستم آن را به گونه ای دیگر بسازم، بنابراین به این نتیجه رسیدم که این ماجرا کشش یک فیلم بلند را نیز دارد.
احمدی، تهیه کننده رد کارپت نیز در خصوص ایده این کار اظهار داشت: من سال 2010 در جشنواره کن حاضر بودم و فضای آنجا را بسیار پر زرق و برق دیدم و متوجه شدم که این فستیوال جهانی بهانه ای برای حضور مدل هاست و روی این مسئله سرمایه گذاری می شود، به همین دلیل به این مسئله فکر کردم که اگر شخصیتی وجود داشته باشد که تمام دغدغه او رسیدن به سینما و دیدن اسپیلبرگ باشد و در جشنواره کن قرار بگیرد، چه اتفاقی می افتد، به این ترتیب، سوژه فیلم از اینجا شکل گرفت.
رضا عطاران در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه چرا نقش اول فیلم را خودش بازی کرده به شوخی گفت: چون آقای امیر نوری درگیر کار بودند، مجبور شدم خودم بازی کنم! من با این سوژه ارتباط برقرار کردم؛ زیرا خودم این مراحل را گذرانده ام، به طوری که ما روزی دنبال گرفتن امضا از خسرو شکیبایی بودیم. از سوی دیگر، در پشت صحنه نیز با هنروران خیلی ارتباط برقرار می کنم و با آنها حرف می زنم و با این فضا آشنایی دارم. به همین دلیل حس کردم می توانم این کار را انجام دهم.
احمدی در خصوص شرایط گرفتن مجوز برای تصویربرداری در کن و این که چرا عطاران در فیلم اسپیلبرگ را نمی بیند، گفت: طی سفرهایی که به شهر کن داشتم با جغرافیای آن شهر آشنا شده بودم و می دانستم از چه فضاهایی بهتر می شود استفاده کرد. بخشی از تصویربرداری با هماهنگی های صورت گرفته انجام شد و بخشی از کار هم به صورت مستند ضبط شد. ما پرهیز داشتیم که فیلم مجموعه ای از حضور آدم ها و شبیه آلبوم شود و اگر عطاران اسپیلبرگ را می دید، پیام فیلم از بین می رفت.
رضا عطاران در مورد قصه این کار بیان داشت: اگر می خواستیم متنی را بنویسیم و براساس آن عمل کنیم، گرفتار پروداکشن می شدیم، به همین دلیل به فرانسه رفتیم و براساس اتفاقات کار را پیش بردیم. بازیگران را هم در همان جا انتخاب کردیم، البته قصه کلی کار مشخص بود، اما جزئیات در آنجا نوشته شد. بخش امضا گرفتن من از جیم جار موش هم به صورت کاملاً مستند گرفته شد. زنجیر شدن و اتصال این قطعه ها در کنار یکدیگر سخت بود؛ چون بازی ها باید یکدست می شد تا شکل مستند گونه خود را از دست ندهد. در نوع فیلمبرداری و دکوپاژ هم یکدست شدن مهمترین و مشکل ترین قسمت کار بود. این فیلم، فیلمنامه نمی خواست و الان هم زیادی منسجم است، اما ترسی که از این نوع سوالات داشتم باعث شد سعی کنم زنجیروار شدن این اتفاقات را داشته باشم.
عطاران در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه فکر می کنید چه ممیزهایی به فیلم بخورد، گفت: ما خودمان بعد این همه سال ممیزی شدیم؛ فکر نمی کنم ممیزی اتفاق بیفتد مگر این که خبرنگاران سوسه بیایند!
وی در خصوص این که چرا کاراکتر فیلم در نهایت می خوابد و پرچم ایران را روی خودش می کشد، گفت: این کاراکتر پرچم ساز بود. من دوست ندارم راجع به این بخش صحبت کنم؛ هر چه تعبیر خودتان است همان درست است.
احمدی، تهیه کننده «رد کارپت» با اشاره به مدت زمان فیلمبرداری و هزینه های این فیلم تصریح کرد: 15 روز در فرانسه و هشت روز در تهران فیلمبرداری داشتیم. هزینه این کار هم بسیار کم بود و حتی به اندازه هزینه غذای کارهای فاخر هم نمی شود؛ هزینه آن چیزی حدود 500 میلیون بود.
عطاران در پاسخ به این سوال که اشاره های کنایه آمیزی در مورد تفاوت های فرهنگی در فیلم آمده که اغراق آمیز است، گفت: این اشاره ها اغراق آمیز نیست، مثلاً من خودم از چراغ قرمز رد می شوم. در سفرهایی که به کشورهای خارجی داشتم اتفاقاتی که محصول این تفاوت های فرهنگی بود، برای من افتاد که از آنها در این فیلم استفاده کرده ام؛ مثلاً شلنگ بردن برای دستشویی اتفاقی بود که برایم خودم افتاد؛ چون در خارج دستشویی رفتن خیلی سخت است.
وی در مورد ارجاعات زیادی که به دستشویی در فیلم های او وجود دارد، بیان داشت: اصلاً از پیش فکر شده نیست. شاید مربوط به کودک درون من باشد، اما وقتی فیلمبرداری تمام می شود بعد از دیدن راش ها می بینیم که کلی راش دستشویی دارم!