آیا لابی‌های ثروت دغدغه مشکلات صنفی دارند؟ / فروختن ایران به خاطر یک مشت دلار

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ گروهی از روزنامه نگاران پس از اظهارات علی جنتی در نامه ای به رییس جمهور خواستار "بازگشایی" انجمن صنفی روزنامه نگاران شدند. انجمنی که به دلیل غیرقانونی بودن و سستی پایه های تاسیس از طرف دیوان عدالت اداری پلمپ شد.

دست اندرکاران اصلی این انجمن پس از فتنه سال 88 به دامان کشورهای معاند چنگ زدند و بعضی نیز پناهنده شدند و تابعیت ایرانی بودن خود را "به خاطر یک مشت دلار" فروختند! البته تابعیت را می توان تغییر داد ولی خیانت هایی که به کشور کردند فراموش نشدنی است.

کسانی که بالاترین افتخارشان این است که از دست فلان نماینده ی مجلس یکی از کشورهای غربی نشان افتخار بگیرند و در شبکه های ماهواره ای به ایرانیان توهین کنند یا به عنوان آزادی طلب! خواهان افزایش فشارهای اقتصادی به مردم ایران شوند را نمی توان ایرانی نامید و باید از رفتن این افراد لبخند رضایت زد و حتی همایش ها و نامه های مختلفی برای رییس جمهور نوشت که مبادا از روی بی اطلاعی دعوتی از آنان صورت گیرد.

اما در حرکتی شگفت انگیز گروهی از روزنامه نگاران برای بازگشت این گروه که شرحشان رفت لحظه شماری می کنند و برای رییس جمهور نامه می نویسند که در آمدنشان تعجیل کنید لطفا! عجیب تر این که وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی نوید بازگشایی آن را می دهد و جریان خارج نشین را ذوق زده می کند. بی شک روزنامه نگاران برای رفع و رجوع مسائل صنفی و معیشتی خود می بایست صاحب تشکلی باشند اما اگر قرار باشد همان گروه سیاست زده که امروز در سخنرانی های هنجارشکنانه خودنمایی می کنند، روی کار بیایند هیچ مشکلی حل نمی شود.

یکی از سوال های اصلی این است که چرا مشکلات صنفی برای کسانی دغدغه شده که به خاطر اتصال به لابی های قدرت و ثروت، مشکل خاصی ندارند؟ شاید دور از ذهن نباشد که بگوییم این گروه خاص، می خواهند از مشکلات صنفی پلی بسازند برای رسیدن به منافع سیاسی خود. حتی اگر این فرض هم رد شود سوال دیگری پیش می آید که چرا تلاش می شود انجمن پیشین احیا شود؟! آیا نمی توان انجمنی تازه با سازوکار جدیدی ساخت که این شبهات هم رفع شود؟ 

شرایطی که باعث شد انجمن مذکور در سال 87 پلمپ شود بسیار تغییر کرده و ممکن است دیگر از شرایط پیشین خبری نباشد اما مسائل جدید پیش آمده که گوشه ای از آنها می تواند ده ها سازمان را منحل کند. وابستگی مسئولان این نهاد به خارج از کشور، استفاده غیرقانونی از مسئولیت های منحل شده، رو در روی مردم قرار گرفتن و ده ها مسئله دیگری که نشان می دهد ادامه این سازوکار نه تنها به صلاح نیست بلکه یاداوری آنها نیز باعث غصه دار شدن خبرنگاران می شود. خبرنگارانی که حل مشکلات صنفی شان در سیاست بازی به فراموشی سپرده شد. 

اما سوال بی جواب دیگر این است که بر فرض اگر این افراد خواهان رفع مشکلات خبرنگاران هستند و مقاصد سیاسی خود را در پس پرده پیش نمی برند، چرا گزارش کار ده ساله ی انجمن را ارائه نمی دهند "تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد"