سلام آقای کلاه قرمزی!

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ سلام آقای کلاه قرمزی! حال شما خوب است؟ آقای مجری خوبند؟مگه چیه؟پسرخاله چطور هستند؟!

 

 ما خیلی وقت است به شما ارادت داریم. راستش رفاقت ما بچه های دهه 60 و 70 با شما از بیست سال هم می گذرد. وقتی ما کودک بودیم به برنامه شما برنامه کودک می گفتند و شما هم مثل ما کودک بودی. کودکی مثل خود ما؛ بازیگوش اما تنبل. از بد حادثه طبقه اقتصادی تو هم که شبیه به خیلی از ما بود. دنیای کودکی ما را انقدر دوست داشتنی کرده بودی که با نوار کاست زردِ آهنگ هایت که بعد از فیلم سینمایی اول منتشر شد ذوق زده می شدیم...خب چه کار کنیم، در کودکی ما نه لپ تاپ بود نه تبلت، همان نوار زرد رنگ که بخواند «آقای راننده، یالا بزن تو دنده....» برای ما یک دنیا ارزش داشت.

 

کم کم بزرگ شدیم و برنامه های کودک در همان کودکی باقی ماند. البته بی خبر نیستیم که برنامه های کودک در این چند سال از نظر کیفیتِ تصویر خوش آب و رنگتر جلوه کردند و از نظر هنری کمرنگ تر. اما آقای کلاه قرمزی! حساب شما و دوستانتان خیلی فرق داشت. تو برنامه کودک ماندی و خیل وسیعی از کودکان دیگر را به طرفدارانت اضافه کردی. اما با این همه با ما هم بزرگ شدی.

 

کارت سخت بود و عجیب! برنامه کودک بودی و از خیلی برنامه کودک های دیگر هم آموزنده تر و مناسبتر به حال کودکان، اما در عین حال بی معرفتی هم نکردی و دوستان گذشته ات را فراموش نکردی. با ما بزرگ شدی و دغدغه هایی از سیاست و فرهنگ و اجتماع مطرح می کردی. از بهار 88 متمرکز به سینما نماندی و بازهم به تلویزیون بازگشتی. عجیب هم نبود از بس مردم را مرام کش کرده بودی که مردم هم برایت سنگ تمام بگذارند و همان سال اول پر بیننده ترین برنامه ی نوروزی تلویزیون بشوی...

 

می بینی آقای کلاه قرمزی؟! آنقدر خوبی که همه چیز یادمان مانده. الان هم غرض فقط تشکر است...

 

کلاه قرمزی عزیز ممنونیم که به نوروزهای ما رنگ می دهی. ممنون که برنامه کودکی اما اینقدر آگاهانه دغدغه اجتماع داری و به این خوبی معضلات اجتماعی را نشان می دهی و حرف دل ما را می گویی. ممنون که بعد از این همه ادامه داشتن برخلاف عرف مرسوم هنری، نه تنها خراب نشدی بلکه هر روز بهتر از دیروز شدی. ممنون که انقدر با جامعه خودت انطباق داری و اینقدر بومی هستی. ممنون که گاه گاه دوستی به مجموعه اضافه کردی تا احتمالا نمادی از برخی انسان ها یا نمادی از برخی رفتارهای فراگیر ما باشد.

 

 

 

حالا دوستان ما هم زیاد شده اند. دیگر دوستان ما فقط کلاه قرمزی و پسرخاله و آقای مجری نیستند. حالا فامیل دور و پسرش، پسرعمه زا، جیگر، ببعی، گابی، آقوی همساده، دختر همسایه، دیوی، عزیزم ببخشید و چندین و چند دوست دیگر داریم. دوستانی که اگر دقیقا سمبلی از خود ما نباشند یقیناً یادآور برخی از رفتارهای ما هستند.

 

کلاه قرمزی از تو ممنونم و خیلی دوستت دارم. از طرف من به همه دوستانی که تو به ما معرفی کردی سلام برسان. دستان آقای مجری را به گرمی بفشار و روی دوست مشترکمان حمید جبلی -که بیشتر از صورتش، صدایش را می شناسیم،- ماچ کن!