آیا افکار عمومی باید از روند «نگارش پیش‌نویس موافقتنامه نهایی هسته‌ای» منحرف شود؟

گروه بین الملل«خبرگزاری دانشجو»ـ سجاد مصطفی پور؛ معرفی «حمید ابوطالبی» به عنوان سفیر جدید ایران در سازمان ملل متحد و مخالفت ایالات متحده آمریکا با حضور«ابوطالبی» در نیویورک، این روزها تبدیل به یکی از خبرهای جنجال برانگیز عظیم رسانه ای های داخلی شده است وتمامی رسانه ها، این رفتار دولتمردان آمریکا را که به بهانه حضور«ابوطالبی» در جریان تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در 13 آبان 1358 است را به تندی نکوهش می کنند و از مسئولین وزارت امور خارجه می خواهند بر انتخاب خویش ـحمید ابوطالبی ـ پافشاری کنند تا با این اقدام، در مقابل زیاده خواهی ها وتخاصم آشکار آمریکا در برابر ایران پاسخ درخور شایسته ای داده باشند.

 

مطالب مذکور، خلاصه ای از روند انتخاب «ابوطالبی» و جنجال های رسانه ای در مقابل رفتار ایالات کتحده آمریکا در مقابل ایران بود؟

 

اما واقعیت چیست؟ چرا باید آمریکا در این برهه از زمان، که روابط ایران و آمریکا ـ بر روی کاغذ ـ در حال بهبود است، چنین اقدام جنجال برانگیز را انجام دهد؟ چرا باید مسئولین وزارت خارجه، موضع سرسختانه ای بر انتخاب خویش داشته باشند و این چنین بگویند که «ابوطالبی تنها گزینه ایران است و هیچ جایگزینی ندارد»؟ اگر براساس قوانین حاکم در سازمان ملل، این اقدام آمریکا تخلف از قانون است، چرا نباید به دور از هیاهو و جنجال، مسئله را به راحتی پیگیری کرد؟ و سوال مهم تر اینکه، چرا تلاش می شود با کشاندن این موضوع در حد یک دعوای سیاسی، در شرایطی که مذاکرات هسته ای به حساس ترین و دشوارترین مرحله خود رسیده است، بین دو بازیگر مطرح مذاکرات ـ ایران و آمریکا ـ اختلاف دیپلماتیک پیش بیاید؟

 

با نگاهی به چند واقعیت، به نظر می رسد آنچه در ماجرای انتخاب «حمید ابوطالبی» در حال روی دادن است بیش تر شبیه به یک «بازی دیپلماتیک» است تا «واقعیت دیپلماتیک». اما چگونه؟ بخوانیم:

 

*این اتفاق در شرایطی رخ می دهد که ایران و 1+5 به گفته دیپلمات های مذاکره کننده وارد دشوارترین و کندترین مرحله مذاکرات هسته ای شدند که به نظر می رسد در این گام، طرفین نسبت به رفتار یکدیگر باید نسبت به گذشته اعتماد بیش تری بکنند تا به سرانجام برسد این در حالی است که وقت بیش تری هم برای موعد مقرر ـ زمان 6 ماهه تعیین شده از توافق ژنو ـ باقی نیست، پس صلاح نیست در چنین مقطعی، آمریکا به بهانه نه چندان مهم که دیگر جایگاهی درروابط دو طرف ندارد، به اعتبار مذاکرات هسته ای و توافق ژنو لطمه ای وارد کند.

 

*مرضیه افخم، سخنگوی وزارت امور خارجه 20 فروردین در گفتگو با خبرنگاران گفت:  «دکتر حمید ابوطالبی گزینه جمهوری اسلامی ایران برای نمایندگی در سازمان ملل متحد است که در زمره بهترین دیپلمات‌های ایران و باسابقه سفارت در ایتالیا، بلژیک و استرالیا است که در دهه 70 نیز به صورت رسمی برای حضور در سازمان ملل متحد روادید آمریکا را دریافت کرده است». پس به طور طبیعی، این مخالفت آمریکا در این حالت محل اشکال است.

 

*«حمید ابوطالبی» در مصاحبه با «خبرآنلاین» حضور خویش در جریان تسخیر لانه جاسوسوسی را رد کرده است و گفته« تنها مدتی پس از وقوع گروگانگیری همراه با نماینده پاپ به سفارتخانه آمریکا رفته و نقش مترجم را داشته است» پس از سوی دیگر شاهد هستیم ادعای دولتمردان آمریکایی هیچ سند متقنی ندارد.

 

*معرفی «حمید ابوطالبی» در این برهه زمانی ـ مذاکرات هسته ای ـ از سوی دولت نیز منطقی نیست در حالیکه باید درک کرد در شرایط عادی، ایالات متحده به هر اقدام ایران حتی در داخل خاک خود، اشکال و بهانه می گیرد، چه برسد به موضوعی که مستقیم به آمریکا مربوط باشد، پس این اقدام از وزیر خارجه کشورمان که سابقه طولانی حضور در آمریکا و سازمان ملل را دارد نمی تواند به عنوان اشتباه دیپلماتیک از سوی ظریف تلقی شود.

 

با همه این اوصاف، نمی توان پذیرفت که معرفی «ابوطالبی» در شرایط کنونی یک روند عادی دیپلماتیک بوده است و هیچ برنامه ای پشت آن وجود ندارد، چرا که؛

 

شاید طرح این فرضیه دور از ذهن نباشد که در شرایط کنونی که روند مذاکرات هسته ای در گام تدوین پیش‌نویس نهایی قرار گرفته و چندان صراحت و شفافیتی در اعلام محتوای مذاکرات از سوی تیم هسته ای کشورمان وجود ندارد، جریانی سعی دارد نگاه منتقدین را به موضوع دیگری معطوف سازد پس چه موضوعی بهتر از دشمنی 35 ساله ایران و آمریکا به بهانه قرار دادن موضوع ابوطالبی.