به گزارش گروه اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»، حسین کاکاوند، دبیر جشنواره فرهنگی و هنری «پروانههای امید» گفت: برای این جشنواره 1100 مقاله در 11 رشته و در مدت زمان دو ماه با موضوع بیماری «ام. اس» دریافت کردیم که این به معنی تلاش این بیماران برای حضور در جامعه است.
وی افزود: این جشنواره قرار است که به صورت دوره ای برای بیماران مبتلا به «ام. اس» برگزار شود که هدف این جشنواره تقویت روحیه بیماران و آشنا شدن جامعه با این بیماری است.
دبیر جشنواره فرهنگی و هنری پروانههای امید با اشاره به وضعیت کنونی بیماران ا«م. اس» اظهار داشت: این برنامه به این منظور برگزار می شود که این دسته از بیماران بتوانند حرف ها و اعتراضات خود را بیان کنند، البته اعتراضی که بیماران مبتلا به «ام. اس» دارند، به صورت شیشه شکستن و یا تظاهرات نیست، بلکه اعتراض این افراد به صورت برگزاری برنامه و گردهمایی و همایش است تا بتوانند توجه مسئولان را به کاستی های موجود جلب کنند.
کاکاوند در ادامه تصریح کرد: بیماران «امم. اس» می خواهند روی پاهای خود بایستند، به این شرط که دولت داروهای این بیماران را سیاسی نکند و دست تمام بیماران به داروها برسد، البته مردم توجه داشته باشند که تمام بیماران ام اسی ناتوان نیستند و حتی می توانند راه بروند و این تصور که این بیماران همیشه روی ویلچر هستند، تصور اشتباهی است.
وی گفت: هر روز چهار نفر در انجمن «ام. اس» ثبت نام می کنند که سن آنها زیر 30 سال است. تمام این افراد می توانند زندگی کنند، به شرط اینکه دارو در اختیارشان قرار بگیرد و امکاناتی برای ورزش کردن داشته باشند.
دبیر جشنواره فرهنگی و هنری پروانههای امید در ادامه به صحبت های رئیس جمهور اشاره کرد و بیان داشت: رئیس جمهور گفته که تمام مردم کشور، شهروند درجه یک اند و طبقه بندی معنایی ندارد، اما متاسفانه رئیس جمهور و دولت بیماران «ام. اس» را از این قاعده مستثنی کردند و این بیماران را جزو شهروندان درجه یک محسوب نمی کنند و هیچ گونه امکاناتی در اختیار آنها قرار نمی دهند.
کاکاوند در مورد آمار طلاق در میان این بیماران اظهار داشت: 9 هزار طلاق در انجمن «ام. اس» به ثبت رسیده است که این نشانه ناآگاهی مردم است که زندگی و کانون خانواده خود را به دلیل داشتن بیماری همسرشان از بین می برند و توجهی ندارند که این بیماران می توانند زندگی عادی داشته باشند.
وی در پایان بیان کرد: مبتلا شدن به بیماری «ام. اس» در دست خودمان نبوده و نیست، ولی ما نیازمند یک همکاری و همیاری هستیم و باید توجه داشت که با بیماری «ام. اس» می توان زندگی کرد، فقط کمی باور لازم است.