40 نكته مهدوي از زبان مرحوم آيت الله بهجت(ره)

1- سؤال: اين حقير مشتاق زيارت امام عصر حضرت حجّت بن الحسن العسکري (عج) مي باشم، از حضرت عالي تقاضا دارم که مرا دعا کنيد که به اين سعادت نائل شوم!
جواب: زياد صلوات، اهداي وجود مقدّسش نماييد، مقرون با دعاي تعجيل فرجش؛ و زياد به مسجد جمکران مشرّف شويد، با اداي نمازهايش. (به سوي محبوب:59)

2- در رؤيت امام (عليه السلام) مقابله و محاذات شرط نيست؛ بلکه هر جا نشسته، بر اَرَضين سُفلي و سماوات سبع و مافيهنَّ و ما بينهنَّ اِشراف دارد. (در محضر بهجت:1/41)

3- سبب غيبت امام زمان (عج) خود ما هستيم! (در محضر بهجت:1/91)

4- به افرادي که پيش از ظهور در دين و ايمان باقي مي مانند و ثابت قدم هستند، عنايات و الطاف خاصي مي شود. (در محضر بهجت:1/102)

5- لازم نيست که انسان در پي اين باشد که به خدمت حضرت ولي عصر (عج) تشرّف حاصل کند؛ بلکه شايد خواندن دو رکعت نماز، سپس توسّل به ائمه (عليهم السلام) بهتر از تشرّف باشد. (در محضر بهجت:1/187)

6- ما در درياي زندگي در معرض غرق شدن هستيم؛ دستگيري وليّ خدا لازم است تا سالم به مقصد برسيم. بايد به وليّ عصر (عج) استغاثه کنيم که مسير را روشن سازد و ما را تا مقصد، همراه خود ببرد. (در محضر بهجت:1/311)

7- دعاي تعجيل فَرج، دواي دردهاي ما است. (در محضر بهجت:1/363)

8- در زمان غيبت هم عنايات و الطاف امام زمان (عج) نسبت به محبّان و شيعيانش زياد ديده شده؛ باب لقا و حضور بالکليّه مسدود نيست؛ بلکه اصل رؤيت جسماني را هم نمي شود انکار کرد! (در محضر بهجت:1/247)

9- با وجود اعتقاد داشتن به رئيسي که عينُ الله الناظرة است، آيا مي توانيم از نظر الهي فرار کنيم و يا خود را پنهان کنيم؛ و هر کاري را که خواستيم، انجام دهيم؟! چه پاسخي خواهيم داد؟!(در محضر بهجت:1/89)

10- هر چند حضرت حجت (عج) از ما غايب و ما از فيض حضور آن حضرت محروميم؛ ولي اعمال مطابق يا مخالف دفتر و راه و رسم آن حضرت را مي دانيم؛ و اين که آيا آن بزرگوار با اعمال و رفتار خود خشنود، و سلامي - هر چند ضعيف - خدمتش مي فرستيم؛ و يا آن حضرت را با اعمال ناپسند، ناراضي و ناراحت مي کنيم! (در محضر بهجت:1/364)

11- علايمي حتميّه و غير حتميّه براي ظهور آن حضرت ذکر کرده اند. ولي اگر خبر دهند فردا ظهور مي کند، هيچ استبعاد ندارد! لازمه اين مطلب آن است که در بعضي علايم، بَداء صورت مي گيرد و بعضي ديگر از علايم حتمي هم، مقارن با ظهور آن حضرت اتفاق مي افتد. (در محضر بهجت:2/421)

12- انتظار ظهور و فرج امام زمان (عج)، با اذيّت دوستان آن حضرت، سازگار نيست! (در محضر بهجت:2/366)

13- چه قدر حضرت (امام زمان (عليه السلام)) مهربان است به کساني که اسمش را مي برند و صدايش مي زنند و از او استغاثه مي کنند؛ از پدر و مادر هم به آنها مهربان تر است! (در محضر بهجت:2/366)

14- خداوند کام همه ي شيعيان را با فَرج حضرت غائب (عج) شيرين کند! شيرينيها، تفکّهاتِ زائد بر ضرورت است؛ ولي شيريني ظهور آن حضرت، از اَشدّ ضرورات است. (در محضر بهجت:2/18)

15- آيا نبايد در فکر باشيم و با تضرّع و زاري براي ظهور فرج مسلمانها و مصلح حقيقي: حضرت حجت (عج) دعا کنيم؟!(در محضر بهجت:2/38)

16- مهمتر از دعا براي تعجيل فرج حضرت مهدي (عج)، دعا براي بقاي ايمان و ثبات قدم در عقيده و عدم انکار حضرت تا ظهور او مي باشد. (در محضر بهجت:2/101)

17- افسوس که همه براي برآورده شدن حاجت شخصي خود به مسجد جمکران مي روند، و نمي دانند که خود آن حضرت چه التماس دعايي از آنها دارد که براي تعجيل فَرَج او دعا کنند! (در محضر بهجت:2/118)

18- هر کس بايد به فکر خود باشد و راهي براي ارتباط با حضرت حجت (عج) و فَرَج شخصي خود پيدا کند، خواه ظهور و فرج آن حضرت دور باشد، يا نزديک! (در محضر بهجت:2/133)

19- امام (عج) در هر کجا باشد، آن جا خضراء است. قلب مؤن جزيره خضراء است؛ هر جا باشد، حضرت در آن جا پا مي گذارد. (در محضر بهجت:2/179)

20- قلبها از ايمان و نور معرفت خشکيده است. قلب آباد به ايمان و ياد خدا پيدا کنيد، تا براي شما امضا کنيم که امام زمان (عج) آن جا هست! (در محضر بهجت:2/179)

21- اشخاصي را مي خواهند که تنها براي آن حضرت باشند. کساني منتظر فرج هستند که براي خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه براي برآوردن حاجات شخصي خود! (در محضر بهجت:2/188)

22- اگر به قطعيّات و يقينيّات دين عمل کنيم، در وقت خواب و به هنگام محاسبه پي مي بريم که از کدام يک از کارهايي که کرده ايم قطعاً حضرت امام زمان (عج) از ما راضي است؛ و از چه کارهايمان قطعاً ناراضي است. (در محضر بهجت:2/250)

23- به طور يقين دعا در امر تعجيل فرج آن حضرت، مؤثّر است، اما نه لقلقه. (در محضر بهجت:2/324)

24- آري، تشنگان را جرعه وصال و شيفتگان جمال را آب حيات و معرفت مي دهند. آيا ما تشنه معرفت و طالب ديدار هستيم و آن حضرت آب حيات نمي دهد، با آن که کارش دادرسي به همه است و به مضطرّين عالم رسيدگي مي کند؟!(در محضر بهجت:2/369)

25- (ائمه (عليهم السلام)) فرموده اند: شما خود را اصلاح کنيد، ما خودمان به سراغ شما مي آييم و لازم نيست شما به دنبال ما باشيد! (در محضر بهجت:2/400)

26- تا رابطه ما با وليّ امر امام زمان (عج) قوي نشود، کار ما درست نخواهد شد. و قوّت رابطه ما با وليّ امر (عج) هم در اصلاح نفس است.(فيضي از وراي سکوت:65)

27- روايت دارد که در آخر الزّمان همه هلاک مي شوند به جز کسي که براي فرج دعا مي کند. گويا همين دعا براي فرج، يک اميدواري است و يک ارتباط روحي با صاحب دعا است. همين، مرتبه اي از فرج است.(گوهرهاي حکيمانه:115)

28- چه قدر بگوييم که حضرت صاحب (عج) در دل هر شيعه اي يک مسجد دارد!(نکته هاي ناب: 90)

29- هر کدام در فکر حوايج شخصي خود هستيم، و به فکر آن حضرت (امام زمان (عليه السلام)) – که نفعش به همه برمي گردد و از اهمّ ضروريّات است - نيستيم! (در محضر بهجت:2/27)

30- از گناه ما و به خاطر اعمال ما است که آن حضرت (حضرت حجّت (عليه السلام))، هزار سال در بيابان ها در به در و خائف است! (در محضر بهجت:2/44)

31- هر کس که براي حاجتي به مکان مقدّسي مانند مسجد جمکران مي رود، بايد که اعظم حاجت نزد آن واسطه فيض، يعني فرجِ خود آن حضرت را از خدا بخواهد. (در محضر بهجت:2/119)

32- خدا مي داند در دفتر امام زمان (عج) جزو چه کساني هستيم! کسي که اعمال بندگان در هر هفته دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه مي شود. همين قدر مي دانيم که آن طوري که بايد باشيم، نيستيم! (در محضر بهجت:2/120)

33- با اين که ارتباط و وصل با آن حضرت و فرج شخصي، امر اختياري ما است – به خلاف ظهور و فرج عمومي - با اين حال چرا به اين اهمّيت نمي دهيم که چگونه با آن حضرت ارتباط برقرار کنيم؟!(در محضر بهجت:2/134)

34- کار آفتاب، اِضائه (نورافشاني) است هر چند پشت ابر باشد. حضرت صاحب (عج) هم همين طور است، هر چند در پس پرده غيبت باشد!... چشم ما نمي بيند، ولي عده اي بوده و هستند که مي بينند و يا اگر نمي بينند، ارتباطي با آن حضرت دارند. (در محضر بهجت:2/134)

35- آيا مي شود رئيس و مولاي ما حضرت وليّ عصر (عج) محزون باشد، و ما خوشحال باشيم؟! او در اثر ابتلاي دوستان، گريان باشد و ما خندان و خوشحال باشيم و در عين حال، خود را تابع آن حضرت بدانيم؟!(در محضر بهجت:2/181)

36- اي کاش مي نشستيم و درباره اين که حضرت غائب (عليه السلام) چه وقت ظهور مي کند، با هم گفتگو مي کرديم، تا لااقلّ از منتظرين فرج باشيم! (در محضر بهجت:2/188)

37- اگر اهل ايمان، پناهگاه حقيقي خود را بشناسند و به آن پناه ببرند، آيا امکان دارد که از آن ناحيه، مورد عنايت واقع نشوند؟!(در محضر بهجت:2/256)

38- با اين که به ما نه وحي مي شود نه الهام، به آن واسطه اي که به او وحي و الهام مي شود توجه نمي کنيم؛ در حالي که در تمام گرفتاري ها – اعمّ از معنوي و صوري، دنيوي و اُخروي - مي توان به آن واسطه فيض (حضرت حجّت (عليه السلام)) رجوع کرد. (در محضر بهجت:2/271)

39- حضرت غائب (عج) داراي بالاترين علوم است؛ و اسم اعظم بيش از همه در نزد خود آن حضرت است. با اين همه، به هر کس که در خواب يا بيداري به حضورش مشرّف شده، فرموده است: براي من دعا کنيد! (در محضر بهجت:2/299)

40- راه خلاص از گرفتاري ها، منحصر است به دعا کردن در خلوات براي فرج وليّ عصر (عج)؛ نه دعاي هميشگي و لقلقه زبان... بلکه دعاي با خلوص و صدق نيّت و همراه با توبه. (در محضر بهجت:2/347)